GEÇER
Daðýn öbür yüzüne geçince, ‘kýrýk coðrafya’nýn mahzun yüzü görünüyor. Vakit gece yarýsý… koyu, soðuk karanlýðý nokta nokta delen titrek ýþýklar,kýrýk yüreklerde tortulanmýþ acalarý ve uykulu gözlere sinmiþ soluk hatýralarý bekliyor gibi. Sessizlik, ne çok feryadý,ne çok hüznü saklýyor. Gecenin sükuneti, insanlarýn aldýrýþsýzlýðý ile birleþince, deprem bölgesinin bir de nisyan topraðýna göçtüðünü hissediyor, görüyorsunuz. Kulaðýmda “gün olur, can canandan geçer” diyen türkünün nameleriyle, henüz kanayan dev bir yaranýn ortasýndan geçiyor gibiyim. Türkünün sözlerinde tekrarlanan “geçer, geçer” sözleri ayrý bir anlamkazanýyor yýkýk kentin içinden geçerken.

Ne çok þey geçiyordu yanýmýzdan yöremizden. Acý geçiyor, hüzün geçiyor ve nihayet insan da þu dünyadan geçip gidiyordu. Gece, otobüs penceresinden bakýnca, baþka þehirlerden farklý deðilmiþ gibi duran Düzce’nin pencerelerinden dökülen, sokak baþlarýný tutan bu aþina ýþýklar, þimdilerde toprak olmaya yüz tutmuþ kaç yüze ýþýk tutmuþtu acaba? Kepçelerin pençesinde buruþuk hatýra gibi denize dökülen bu moloz yýðýnlarýnýn her parçasýna kimbilir kaç çocuðun sesi dokunmuþtu? Bu soðuk ve biçimsiz taþ yýðýnlarý ne çok insane sýcaðýný, ne çok baba ocaðýný, ne çok kadýn þefkatini, ne çok yâr hasretini taþýmýþtý üzerlerinde? Meðer, hepsi “geçer” imiþ.

Topraðý kanatan yara, daðý taþý sarsan yarýlma, insane yüreðini de yerinden etmiþ, nice yakýnlýklarý ve sýcaklýklarý da alýp götürmüþtü. Sanki, bir buz kristali gibiydi herþeyimiz. Sanki bir seher vaktine konuk olmuþ, kararsýz bir kýraðý gibiydik hepimiz. Tek bir dokunuþla daðýlýp eriyebilirmiþiz meðer. Ilk sarsýlýþta, geçip gidebilirmiþiz meðer. Konup göçer, durmayýp “geçer” miþiz.

Can ile canan arasý, pamuk ipliði gibi zayýf. Doðum ile ölüm arasý, saman alavi denli kýsa. Ten ile can arasý, cam kýrýðý gibi eðreti. Yer ile gök arasý, iðne deliðince darmýþ meðer. Candan da, tenden de, hayattan da, dünyadan da “geçer” miþiz. Gelip geçer, geçip gidermiþiz meðer.
Þimdi dev bir yaranýn tam orta yerinden geçiyorum. Yüreðim ne kadar acýyorsa, tenim o kadar uyuþuk. Aklým mahzun olmamý salýk verirken, duyulerým aldýrýþsýzlýða kayýyor. Acý, keder ve hüzün, sonsuz karmaþýk bir labirent gibi kývrýlýp gidiyor. Ardý sýra gittiðinizde kayboluveriyor elinizden, yüreðinizden kayýyor. Hele, acý baþkalarýnýn acýsýysa ve hüzün baþkalarýnýn hüznüyse, ne ederseniz edin, bir baþka insanýn ruhunun en ince kývrýmlarýna sinen, baþka bir yüreðingizli kuytularýnda salýnan acýnýn ve hüznün izini kaybediyorsunuz. Mazlumlarýn, mahzunlarýn yanýnda ve yakýnýnda olmak, acýya tanýþýk olmanýzý garantilemiyor, baþkasýnýn hüznünü yüreðinize bilezik edemiyorsunuz. Onca acýnýn ortasýnda, kýrýk ülkenin orta yerinde,incecik bir göz kapaðýnýn ardýna saklanýp uyuyabiliyorsunuz. Bir de bakmýþsýnýz acýnýz da, hüznünüz da “geçer” miþ.
 
Türkünü sözleri de geçip gidiyor: “Elim Yâr’e yeter.” Günün, yýlýn, yüzyýlýn, binyýlýn bittiði þu an, buraya kadar dilimiz ve elimiz ne kadar Yâr’e yetti bilmiyorum. Bildiðim ise, yeni yüzyýla geçiþi birlikte yaþadýðýmýz bu yazýnýn yazarýnýn da, okuyucularýnýn da, bu gelen yüzyýlýn “geçenleri” olacaðý. Bu kesin. Bu geçip gitmez bir gerçek. Aklýmýzda olmalý. Asla geçip gitmemeli.

Diyorum ki, geçen yüzyýlýn “geçici” sakinleri olarak, dilimizi de elimizi de Yâr’e yetirelim. Acýlarý yüreðimizden geçip gitmiþ masum ve mazlun insanlarýn ölümünü bir diriliþ baharýnda sevince ve ebedi vuslata dömüþtürmek için, elimizdeki dünyalýklardan geçelim, dilimizdeki yalanlardan vazgeçelim. Sözümüz duada, elimiz varmekte olsun. Böylece geçelim þu dünyadan.

Varsýn, an geçip gitsin.
Varsýn, insan göçüp gitsin.
Varsýn, aðyar yitip gitsin.
Yeter ki, dilimiz Yâr’e yetsin.
Yeter ki, elimiz Yâr’e yetsin.