Üsküdarda Saat iki...
Denize yakýn koyu bir mavilikten koptu gece.
Yapraklar düþüyordu yollara sakince
Sen yoktun...
Bu beton yýðýnlarý üþümüyor ki hiç
Bu deniz üþür mü?
Yollar hep ýslak...
Bulduðum tek þey pýrýltýlarý yitirmek
Ya heptir var olmalar yada bir hiç!
Ben aþký sevmedim ki hiç...
Aldýrma sen bu efsuna!
Sözler eskiyor zaman daraldýkça,
Ve kopuyoruz hayattan hep yitirdikçe...
Nemli sonbaharýnda bu metropol yorgunluðu
Aslýnda her mevsim sonbahar, Hatýrladýkça...
Ne manalara tutuþturulmuþ acýlarýn derinindeki bu þehir
Ne Katýksýz aþký bu cihanlar!...
Bilirim bu yakamoz senin gözlerinde
Bu deniz sen baktýðýn için duru
Ama sensiz durulmuyor iþte...
Beklemek yetmiyor bu deminde gecenin
Kýpýrdayamýyorum kendimden...Üþüyorum!
Sen; Hayallerle geciken ömrun sahibi
Hangi ruzgardý seni böylesine ürperten?
Yoksa, ansýzýn gelen ve gidemeyen benmiydim?
Sen salacaðýn sahibi, mavi renklerin en güzeli;
Ses ver þimdi iklimlerin uzak ötesinden
Bu suskunluðu bozan tek ses;
Yüreðinde yankýlanýyor þimdi...