Evimin terasýnda tek baþýnaydým. Bakýþlarým yeþil kadife gibi bitki örtüsü zeytin aðacý olan Kaz daðlarýna uzandý. Derin bir nefes aldým ve halime þükrettim. Eþimin sýklýkla söylediði sözler aklýma gelmiþti.

“Emine, eðer doktora gitmezsen ölümü gör emi…”

Ve o sabah eþim uyurken saðlýk karnemi alýp Edremit Devlet Hastanesine gittim. Korkumla yüzleþme zamaný gelmiþti. Bir seneyi aþan kanamalý idrarým normal deðildi. Bol su içerek “kanamasý azaldý bak” sözlerim eþimi ikna etmemiþti.

Ürolojiden aldýðým sýra no’su ile polikliniðe gittim. Sýram geldiðinde, içeri girdim. 20 metrekarelik odada sekreteri ve 35-40 yaþlarýnda genç bir doktor beni karþýladý.
Þikâyetlerimi dinleyen doktor benimle pek konuþmadan elime kan, idrar ve sonografi tetkikleri için baþýndan savdýðýný düþündüm.

Oysaki o çoktan kuþku duymuþ ve zamaný kaybetmek istemiyormuþ. Ben bunu çok sonra anladým.
Kanlarým alýndý, idrar laboratuara verdim, sonografi için, öðleden sonrasýna kalmýþtým. Kantin yolunu tuttum.
Kendime bir ziyafet çekmek için vitrinde ne var ne yok kolaçan ettiðimde midemin dostu olan “mercimek” çorbasýnda karar kýldým. Hastane yeniydi. Kaz daðlarýnýn eteklerinde zeytin aðaçlarýnýn içinde çok katlý olmayan ve modern týp aletlerinin olduðu çaðýn küçük hastanesiydi.
Þimdi her þey bilgi çaðýnýn emrindeydi.

Çorbamý içerken masama bir kadýn yaklaþtý. Oturmak istediðini söylediðinde baþýmla “olur “anlamýnda bir iþaret yaptým. Daha sonra bu bayanla dost bile olduk. Aylýk rutin tetkiklerini yaptýrmak için hastaneye gelmiþ, emekli bir öðretmendi. Tahmini yaþý benimle ayný olduðunu düþündüðümde benden “beþ altý” yaþ büyük olduðunu daha sonra öðrendim.

Altýnoluk’ta yazlýklarý vardý ve Ýstanbulluydu. Bu bile benim onunla sohbetimin pembe rengi olmaya yetmiþti. Çünkü özlediðim Ýstanbulum’dan bir hoþ sedaydý, bahara düþen cemreler gibi, içime sýcaklýk yayýlmýþtý. Birbirimizi sanat ve kültür ile beslerken, sýramýn geldiðini söyleyip kalktým. Benimle gelmek istedi. Amacý bana moral vermekti.
Yeniden hastane içine girdiðimde içerisi çok karanlýk gelmiþti. Koyu renkli güneþ gözlüklerimi çýkartýp, gözlerimin içeriye alýþmasýný bekledim, kýsa bir süre. Ýþte bu anda yeni tanýþtýðým bayan bana dönerek yüksek sesle;

“Ay, senin ne güzel gözlerin varmýþ, ya bu gözler o gözlüklere saklanýr mý?” demez mi?

Yüksek sesle söyleyince düþüncesini; doktor kapýlarýnda sýrasýný beklemekte olan, insanlarýn tüm bakýþlarý bizim üzerimizde olmuþtu. Sýkýlarak;

“Yapma ya, sen güzel göz görmemiþsin demek…”
dediðimde kapý açýlmýþ ve doktor sekreteri;

“Ultra sonografi bekleyen varsa, gelsin” demiþti.

Ýçeri girmeden önce o bayan bana;

“Hadi, geçmiþ olsun caným, seni bekleyeceðim, gör bak, bir þeyin çýkmayacak, sakýn endiþe etme…” diye teselli sözcükleri benim içimi kemiren kurtlarý, atamamýþtý.

Karnýmý açmamý söyleyen doktor;elindeki metal aletin ucunu alkol ile temizledikten sonra karnýma, jel sürmeye baþladý. Önce ürpermiþtim. Metal aletin kablolarla bir bilgisayara baðlanmýþtý. Doktor yavaþça karnýmda aletin ucunu dolaþtýrýyor ve sekretere not almasý için gördüklerini yüksek sesle iletiyordu.

Karnýmýn bir bölgesine geldiðinde doktor bana dönüp,

“Kanamalý bir urunuz olduðunu biliyor muydunuz?” dediðinde…

Ýþte o anda olan oldu. Beynimden aþaðý kaynar sular dökülmüþtü.

“Hayýr, bilmiyordum, ama tahmin ediyordum. “ dedim.

Doktor;

“Üç santimlik kanamalý bir ur görüyorum, hemen aldýrmanýz gerekiyor, poliklinikte Dr. Süleyman Bey var, þansýnýza bu konuda da oldukça deneyimli bir arkadaþýmýzdýr, size raporu verdiðimde hemen ona gidin…”

Sözler mi, havada uçuþuyordu, benim mi baþým dönüyordu? Yoksa dünya mý çok hýzlý dönüyordu. Az önce dýþarýdaki yeni tanýþtýðým bayan ile dýþarýda kahkahalar atýp, neþeli söyleþilerimiz sonrasý bu “þok” bilgi bana fazla gelmiþti.


Emine Piþiren/Bursa
23.11.2009

Devam Edecek