Sýrlar -9
Var mýsýn, yok musun?

Nasýl görüyoruz? Iþýk güneþten yola çýkýp dünyaya ulaþýyor. Sonra yeryüzüne çarpýp geri yansýyor. Bazen de ýþýk bir lambadan yada bir ateþten çýkýp cisimlere çarpýp yansýyor. Yansýyan ýþýðýn bir kýsmý gözlerimize çarpýyor ve gözlerden içeri giriyor. Gözün arka tarafýnda bulunan sinir hücrelerine çarpýp onlarý uyarýyor. Uyarýlan sinir hücreleri beyindeki görme merkezine sinyal gönderiyor. Sonra sanki beyindeki sanal sinema perdesinde tekrardan oluþturulan bu sanal görüntüleri birisi izliyor, izliyormuþ hissi oluþuyor. Ýçerideki izleyici sizin “Ben” dediðiniz kiþi oluyor.

Nasýl duyuyoruz? Ayný ýþýðýn hikayesi gibi bu kez de sesler dýþarýdan kulaðýmýza kadar geliyor. Kulaktan içeri giren ses dalgalarý kulak zarýna çarpýp zarý titreþtiriyor. Kulak zarýna baðlý sinir hücreleri uyarýlýyor. Uyarýlan sinirler beyindeki duyma merkezine sinyaller gönderiyor. Beyindeki duyma merkezinde bu sinyaller sanal sese dönüþtürülüp içerideki “Ben”’e sanal olarak dinletiliyor ve kiþi dýþarýda oluþan sesleri duymuþ oluyor.

Nasýl tat alýyoruz? Dilimize deðen maddelerdeki kimyasallar dilimizdeki tat alma sinirlerini uyarýyorlar. Uyarýlan tat alma sinirleri sinyalleri beyindeki tat alma merkezine gönderiyor. Merkez gelen uyarýlara göre oluþturduðu sanal tat hislerini içerideki “Ben”’e ulaþtýrýyor.

Nasýl koku alýyoruz? Burnumuza gelen kimyasal maddeler burnumuzdaki koku alma sinir hücrelerini uyarýyor. Uyarýlan hücreler sinyalleri beyindeki koku alma merkezine ulaþtýrýyor. Merkez gelen sinyallere bakarak sanal koku oluþturup bunlarý “Ben”’e koklatýyormuþ gibi yapýyor.

Dokunma hissi nasýl oluþuyor? Derimizin çeþitli yerlerine deðen cisimler deðdikleri yerlerdeki sinir hücrelerini uyarýyor. Uyarýlan sinir hücreleri beyindeki sanal gövde üzerindeki izdüþüm yerlere sinyaller gönderiyor. Beyindeki sanal gövde üzerinde oluþan uyarýlarý “Ben” hissetmiþ oluyor.

Beyindeki görme merkezi bir travma sonucu hasar aldýðý zaman insan görme yetisini yitiriyor ama rüya görmeye, hayal kurmaya devam edebiliyor.

Beyindeki duyma, koku alma, dokunma, tat alma merkezleri hasar alýp çalýþamaz duruma geldiði zaman hayalinizde bu sanal duyumsamalarý halen gerçekleþebilirken dýþarýdan gelen sinyaller vasýtasý ile olanlarý gerçekleþtiremez oluyorsunuz.

Þimdi geldik sorumuza;
Peki ya ön alýcýlarda (göz, kulak, dil, deri, burun) bir bozulma meydana gelirse ve dýþarýdan gerçek uyarýlar gelmeden beyne sanki uyarý gelmiþ gibi sinyal gönderirlerse yada beyindeki merkez noktalar düzgün çalýþmaz ve uyarý gelmeden sanal görüntüler oluþtururlarsa sistemde bir arýza olduðunu nasýl tespit edebiliriz? Tabi ki en iyi yöntem yanýmýzdaki birine sormaktýr. “ Þunu sen de görüyor musun? “ Yanýmýzdaki kiþide görüyorsa o cisim vardýr. Görmüyorsa halusinasyon görüyoruz demektir. De… yanýmýzda gerçekten birisi olduðunu, kendi kendimize konuþmadýðýmýzý nasýl kanýtlayabiliriz?

Kendi kendimize dokunduðumuzda gerçekten bir vücudumuz olduðunu nasýl ispat edebiliriz. Beyinde olduðunu söylediðimiz “Ben” aslýnda orada deðilse ve hepsini “evreni hayal eden” bir büyük “Ben” hayalinde oluþturuyor ise böyle olmadýðýný kendine nasýl kanýtlarsýnýz?

Cevap: Bunu asla yapamazsýnýz yada en azýndan þimdiye kadar kimse bunu böyle olmadýðýnýn ispatýný yapamamýþtýr. Bu soruya aranan cevap felsefenin doðum sebebidir. Düþünüyorum öyle ise varým diyenler “idea” düþünceden yola çýkarlar. Ýdealizim’e sarýlýr.
Ýspat edemeden “maddi varlýðým kesindir”’e inananlar materyalizim inancýna sarýlýr.
Cevabý hiçbir þekilde ispat edemem ama varmýþ gibi hissettiðim için ona uygun yaþarým diyenler varoluþçuluk, existansiyalizm’ciler ise bir inanca sarýlmadan yaþarlar.

Bilmediðimiz her þer sýrdýr bize…
Gerçekte sanal bir varlýðýmýz olduðuna inanýþýn yani idealizmin birkaç çeþidi vardýr. En kabasý ve düþünce yönünden sýð olaný ispat edemediðimiz geçici bir maddi bedenimiz olduðuna ve onun içinde maddi olmayan bir “Ben”, “Ruh” bulunduðuna ve bu maddi bedenin ve ruhun baþka büyük bir ben tarafýndan oluþturulduðuna inanýþ þeklidir. Buna inanmak için fazla düþüncelere dalmaya karmaþýk zihinsel geliþime ihtiyaç duyulmaz. Birileri anlatýr, yazar siz de karþýnýzdakine inanýrsýnýz.

Daha geliþmiþ bir düþünceyle biraz daha entelektüel bir zihinle varýlabilen sonuç ise þöyledir. Aslýnda hiçbir zaman maddi bir bedenimiz olmamýþtýr. Ve aslýnda tek bir “Ben”den baþka kimse de olmamýþtýr. Evrende tek bir “Ben” vardýr ama biz sanki kendimizi ondan ayrýlmýþ hissetmekteyizdir. Bir gün gelecek tekrar tek bir büyük “Ben” olduðumuzun farkýna varacaðýz. Araþtýrýn “Bir ben var benden içeri”, “Enel Hak” anlayýþý, “Nirvana’ya ermek”, “Yaþam ölüm döngüsünün kýrýlmasý” v.b. konular.

Birinci sýð, basit düþünüþ tarzýnda “ikilik” vardýr. “yaratan” ve “yaratýlanlar” . Ýkinci düþünce þeklinde “ teklik” vardýr. yaratan ve yaratýldýðýný sananlar aslýnda tek bir büyük “Ben” in parçasýdýr çünkü sinyaller gerçekte gelmiyor ise ortada benden baþkasý olamaz.

Peki benim “Ben”imden den baþka ayný bölünmüþlük yanýlgýsýna düþmüþ diðer büyük “Ben”ler de var olsaydý ama sinyalizasyon sistemindeki arýzadan dolayý onlarla hiç iletiþim kuramasaydým. O kendi içinde birçok “Ben” olduðunu sanan diðerlerinden hiç haberim olmasaydý? Yani kendi içinde her biri bir evren barýndýran bir çok Tanrý’nýn olmasý ve bu Tanrý’larýn birbirlerinden hiç haberlerinin olmamasý da mümkün deðil midir? Düþünün bakalým. Bilmediðimiz her þer sýrdýr bize…

Sonuç: Bir þeye inanmaya baþladýnýz mý gerçeði aramaktan vazgeçmiþ olursunuz. Ýster idealizmin ister materyalizmin söylediklerine inanýn inanç inançtýr. Ýnsanýn cevaplarýný bilmediði bir soruna karþý söylenmiþ doðruluðu ispatlanmamýþ cevaplarý (teorileri) doðru kabul etmesine inanç denir. Dünyada ispatlara dayanan tek bir din vardýr. O gerçek dinin adý da “Bilim” dir.
Bizler halen gerçekten var olduðunu ispat edemediðimiz ve içinde maddeleþmiþ bedenlerimizin bulunduðunu sandýðýmýz maddi bir evrende yaþadýðýmýzý hissediyoruz. Yapabileceðimiz tek þey aramaya devam etmek ve cevaplarý bulana kadar madden varmýþ gibi davranmamýzdýr. Þimdilik çýkýþýmýz “varoluþçuluk”tadýr. Satre ve Camus’ya selamlar.

Not: Burada tespit edilmiþ ilginç bir olgudan da bahsetmem gerekir. Her iki gözümüzün de ortalarýndan geçen sanal bir çizgi ile yukarýdan aþaðý iki bölüme ayrýldýðýný düþünün. Ýþte bu her iki gözün de ortasýndan geçen sanal dikey çizginin sað taraflarýna gelen görüntüler beyninin sað yarým küresindeki görme merkezine, sol taraflarýna gelen görüntüler beynin sol yarým küresindeki görme merkezine gönderilir. Beyindeki iki görme merkezini de birleþtiren beynin tam ortasýndan geçen sinir hatlarý demeti bulunur ve böylece beyinde tek bir görüntü oluþturulur.
Gerçekten yaþanan örneðimizde bir kiþinin trafik kazasý sonucu beynin her iki tarafýndaki görme merkezlerini birbirine baðlayan bu sinir hattý kopmuþ.
Oluþan durumu daha iyi anlayabilmek için þunu da bilmeniz gerekir: Beynin konuþma merkezi beynin bir yarým küresinde iken, yazma ile ilgili merkezi diðer yarým küresindedir.
Kazayý geçiren kiþi bir süre sonra iyileþir ama kopan sinir hattý öyle kopuk olarak kalmýþtýr. Sonra bu durumdan kiþinin beyninin nasýl etkilendiðini araþtýran doktorlar bu kiþinin saðýna bir elma soluna bir armut koyarlar. Ve þimdi ne gördüðünü söyler misin derler. Adamýn cevabý elma olur. Daha sonra elma ile armudun yerinin deðiþtirmeden hastaya þimdi ne gördüðünü yazar mýsýn derler. Adam armut yazar. Sanki adamýn içinde iki tane “Ben” birbirinden habersiz yaþýyor gibi olmuþtur… Ne kadar biliyoruz?
Bilim ve inanç? Bilim yada inanç? Bilinç kuþaðý geliyor… mu?

Bilinç Kuþaðý Dersleri –5’in sonu