“anlýk ileti alamýyoruz” 

En evrimli hayvan olarak tanýdýðýmýz insan jest ve mimikleri, geliþmiþ refleks ve içgüdülerinin yanýnda konuþma yeteneðini de kullanarak iletiþim yapan yegane varlýktýr.

Bireyler hangi soydan, cinsiyetten, sosyokültürel çevreden gelirlerse gelsinler öncelikle insandýrlar. Her insan zekasý, duygularý ve kültürü ile deðerlidir ayrýca. Ve iletiþim insanýn psikolojik ihtiyaçlarýnýn sonucudur. Ýnsan iletiþiminin temeli dil ve özellikle de konuþmadýr.

Biliyoruz ki bilgi zenginleþtirir insaný ve insan keþfettikçe aþar kendini.

Teknolojik geliþmeler insan aklýnýn sýnýrlarýný zorlayacak kadar büyük bir hýzla sürüyor hala.
Ýlk çaðlarda dumanla ve bazý kuþlar ile haberleþmeyi saðlayan insan artýk telefon ve bilgisayar ekranýnda dünyanýn öbür ucundaki biriyle görüntülü ve sesli iletiþim kurabiliyor.

Ýstediðimiz bilgiye anýnda ulaþabilecek geliþmiþ teknolojiler kullanýyoruz.

Mum ýþýðýnda bilgi öðrenme açlýðýmýzý bastýrdýðýmýz yýllar çok, çok gerilerde artýk. Her duygumuzun ya da fikrimizin bir karþýlýðý var yeni iletiþim yollarýnda.

MSN sohbetlerinde mesela, algýlanmadýðýmýzý hissettiðimiz zaman titreþim gönderebiliyoruz, sinirlendiðimizde kafasýna gitarý çarpabiliyoruz

Ýletiþim yollarý sýnýr tanýmýyor kýsacasý.
Dünyanýn her yerine ulaþabiliyoruz sýnýrsýz iletiþim yollarý ile.

Her zaman yalan olmasa bile sanal-yalan bir sürü iliþkiyi (flört, tavla, okey, sohbet, evlilik vb…) hayatýmýza alýyoruz farkýnda olmadan. En yakýnýmýzdaki insanla konuþmayý beceremezken, kilometrelerce uzaktaki bir baþka insanýn birkaç saatte bizi tanýyýp, anlayabildiðine inanýyoruz, inanmak istiyoruz çünkü en çok inanmaya ihtiyacý vardýr insanýn.
Öyle ki en yakýnýmýzdakinin bizi anlamadýðýna inanýp, haklý bahaneler yaratarak sanal paylaþýmlarý gerçek hayatý yaþar gibi yaþayabiliyoruz.

Yeni keþifler yaptýkça, sýnýrlarý zorladýkça ve aþtýkça kendimizi dinlemeyi ve anlamayý unuttuk birbirimizi!

Em temel (barýnma, yeme, içme vb…)ihtiyaçlarýmýzý karþýlamak için bin bir zorlukla sahip olduðumuz evimizin en güzel köþesine yerleþtirdiðimiz ve akþamlarý tüm duygularýmýzla odaklandýðýmýz “kara kutu”daki dizi, dizi dramlarý izlerken, unuttuðumuz en önemli þey iletiþimdir aslýnda.

Baþkalarýnýn yazýp, yönettiði, oynadýðý dramlarý izlerken, bizi kuþatan tüm yaþamsal kaygý ve korkularýmýzý unuttuðumuzu sanýyoruz böylece.

Tepkilerimiz ya çok sert ya da çok yumuþak olmadýk olaylara karþý.

( Kriz teðet geçer elbette. )

Tepki verecek, direnç gösterecek duygumuz kalmýyor ki memleket meselelerine karþý. Sosyal ve toplumsal sorumluluklarýmýzý bilsek bile önce bireysel bakmak zorunda býrakýlýyoruz.

Temel ihtiyaçlarý karþýlayabildikten sonra kendimiz için yapabildiðimiz en önemli þey ( teknolojinin nimetlerinden faydalanmak adýna) bilgi-sayan ve dizi sayan kara kutular da kaybolmuþluðumuzu unutmaktýr!

Daha doðar doðmaz giydirilmiþ kimlikler ve büyüdükçe aðýrlaþan sorumluluklarýmýzla geliþmekte olan bir ülkenin büyüyememiþ çocuklarýyýz hala!

Unutmaya da ihtiyacý var insanýn

Biri bilgi-sayan, diðeri dram sayan kara kutular arasýnda iletiþim kurmayý unuttu insan.

Deðiþim kaçýnýlmaz, doðal olaný da bu elbette.
Kaybetmekte doðal.
Kaybedilen þeyin yerine, daha farkýnda bile olmadan yeni bir þey konulmuþ oluyor çabucak.
Doðal iletiþim yollarýný kaybettik ve unuttuk ama yerine sanal iletiþimin türlü hallerini koyduk.

Gene de anlýk ileti alamýyoruz!