HECELER ARASI HAYSÝYET     
Sevmek diyordu ve duruyordu adam. Bir soru, düðümlüyordu kendini iki bulutun arasýndan. Ne bulutun karasýna, ne güneþin sarýsýna, ne damlanýn yarasýna bakýyordu. Hiç içine girmediði bir kadýnýn gözlerine akýyordu. Acýyan kalbine acý(ya)mýyordu. Aðlýyordu. Aðýtý þiire benziyordu.
     Sevmek vicdaný silmektir
     Dünü günü yarýný ötelemek
     Çiçeðe ve çocuða gülümsemektir

Gülümse(ye)miyordu. Ölümsüyordu. Nefessiz kalmak deðildi duruþu. Boðuluyordu. Sonsuzluðun soluðu içine doluyordu. Yaralý bir kuþ tanýdýk harfler mýrýldanýyordu.

     Nefesin ortasýnda kalmaktýr sevmek
     Kanatlarýný büzüp boþluða konmak
     Hiçbir yere hiçbir þeye tutun(a)mamaktýr sevmek

Ne boþluðu tanýyordu ne de boþluk kuþunu. Kalbine akan nehirler kanýyordu. Kýyýlar nehirleri ne kadar tanýyordu? Tanýmak bir sona, sonuca varmaktýr diyordu ki sürekli deðiþiyordu yarasýnýn yar tarafý. Çýðlýðý bulutta patlýyordu.
Hayýr! Tanýmak sevmek deðil, tanýmak, tanýmlamak öldürmektir! Ve buluttan harfler yaðýyordu.

Tanýmamak tanýmlayamamaktýr sevmek
Yönsüz bir rüzgâr olup þaþýrýp kalmaktýr
Bir esmer buluta yalvarmaktýr sevmek

Kara bulutun ak harflerden ak defterler bezemesini izliyordu. Karasýný ak ak döken esmerin göz beyazý kýzýna bakýp, sarýlýrsam erirsin diyordu. Sarýlamamak ve titreyen ince büyüye dokunamamak canýný yakýyordu. Buluttan denize bakmak aþk olmalý derken bir damla yalnýzlýðýyla kendini denize verip deniz olmaksa sevmek, sevgi olunmalý diyordu. Baþka nasýl mümkün olur denizin kýzýna gülümsemek? Haritasýz coðrafyalar çoðaltýyordu. Geniþçe çizgisizleþtirdiði okyanusun yüzünde heceler ýþýldýyordu.

Sevmek defter olup ak satýra bakmak
Bir tükenmez yalnýzlýðý yaþayarak
Harflere akamamaktýr sevmek

Cümlesizliði ve çaresizliðiyle kývranýyordu. Ölümden ötesi yok dersem diyordu ve susuyordu. Ölümden ö t e s i… Bir ýslak çarþafça yüzüne çarpýyordu. Arzulayarak insanlaþýyor, insanlaþtýkça arsýzlaþýyordu. Ö l ü m (d e n )ö t e s i… Ölümden ötesi yaratmaktýr derken denizleþip köpük köpük taþýyordu. Bir sarhoþ denizdi denizler arasýnda. Utanýyordu. Sonsuzluk tanrýsýna, tanrýlar tanrýsýna sevgiye sarýlmak istiyordu.

Sevmek arzulayarak insanlaþmak
Koruða acýyýp kadehten taþmak
Sarhoþluktan utanýp tanrýyla kucaklaþmaktýr

Ellerini, sonsuzluðun derisini yýrtarak bedensiz bir boþluða uzattý. Ellerinin eriyiþine baktý ince bir dil sýzýsýyla. Akan harflerin bencil ve onursuz heceleþmesi canýný yaktý. Bir çýðlýk attý. Bir sustu. Kirler mekânlara deðil harflere mahsustu. Kalemin boyasý, defterin beyazý masumdu.


Sevmek harfleri anlamaya çalýþmaktýr
Noktalarla virgüllerle dalaþmak
Heceler arasý haysiyet olmaktýr sevmek

Azalan gözlerini çeyrek bir damlaya býraktý. Bu yanamamak, aðlayamamaktý bu. Aðlayamadý. Aþkýna kýyamadý. Yine de içine çöken tuzun acýsýydý. Tuz dedi, aþkýn terk edilen yarýsý olmalý. Kapkara bir ah döküldü içinden. Bu, ah’ýný kýrmýzýya boyadýðý siyahýn karasýydý.
Damlanýn çeyrekliðini anladý. Haktý bu. Adalet… Karasýyla gider terk eden. Yarasýyla gider. Terk edilmek de terk etmek de kalabalýklaþmaktý. Tuz ki karada terk edilmiþ balýk olmaktý.
Rüzgâra kendini verememiþ avare buluta baktý. Aðlayacaktý. Harfler de aylaktý.

Bir kayýp damla olmaktýr sevmek
Sýfatsýz bir buluta eðreti tutunmak
Düþeceðini bile bile boþluða salýnmaktýr sevmek

Korkular, suyun dibe çökmüþ gölgelerince çoðalýyordu. Kirli kitaplar basýyordu bütün dað ormanlarý. Kara kahýrlarýn ilenciyle tüketiyordu kendini aðaçlar. Denize aðlar ve aðaçlar yazýyordu kavlak burunlu balýkçýnýn gözbebekleri.
Denizkýzlarý kayan yýldýzlarý topluyor olmalý diyordu kara adam okullu kýzlarý harçlýksýz kalalý. Sevmez olmuþtu Kalabalýklarý ve balýklarý. Çokluktan ve yokluktan saðýrlaþmýþtý kulaklarý.
Kumlara kalpsiz basýyordu sahil kýzlarý. Gövdeleri kadardý ufuklarý. Gözleri eS, parmaklarý eM, yine eS’ti elleri. Tükenen sesli harflerdi memeleri ve bacaklarýnýn birleþim yerleri.
Ah! Göçer ülkemin dilberleri dedi kara adam. Dil besleyen gülberleri ah! Ah! Dilimin kirleri dedi ve söyleyemedi sevdiðini o kadýna.

Seviyorum demekten korkar olmaktýr sevmek
Kirli kelimelere saðýr kalmaktýr
Dürüst bir cümle aramaktýr sevmek

Harfler astý poþet yutmuþ aðlarýna. Çocukluðunu unuttuðu daðlarýna içerledi. Küstü kendini bozduran, hayallerini koru(ya)mayan daðlarýna. Kartal uçurduðu tepelerindeki þeytan merdiveni demir iskeletleri ve þeytan sofrasý metal sinileri bakýþlarýyla iteledi. Buluttan resimler dedi. Onlarýn kirleneceðine ihtimal vermedi.

Sevmek resim bulutlarý görmektir.
Maviye azýcýk sarý serpip
Yapraklarýn damarlarýndan þiirler örmek sevmektir

Sevmek dedi adam neyi, kimi, nedeni, nasýlý, niçini düþünmeden. Ýki gözü, göz göz çoðaldý. Gözler insansýz olsalardý der demez, gözler yaðdý göðün tek yanaklý yüzünden. Bir iðde boyu kümeleþtiler. Toprakla, yaprakla mesafeli bir duruþtu bu. Yuvalarýndan fýrlayýp kümelere karýþan gözlerini aradý adam. Bulamadý. Bilemedi.
Her göz göðsünde bir bebek taþýyordu. Çok þükür bütün bebekler yaþýyordu. Hangileri anaydý bu gözlerin, hangileri ata? Hangileri ýslaksa dedi kara adam anadýr. Hangileri çýrýlçýplaksa ayrýlýktýr. Ayrýlýk yuvasýz kalmaktýr dedi kara adam. Ýki göz arasýndaki kavuþamazlýk mesafesini güneþin takvimine býraktý. Tam aðlayacakken bütün yýldýzlar ayný anda kaydý. Hiç kimse artýk dilek tutamayacaktý.
Maviler uzaklaþtý. Güneþ yerini bir kör karanlýða býraktý. Bütün gözler, bebeklerini kucaklayýp uçsuz bir okyanusa aktý. Bir kýyýsýz ýrmaktý. Ayrýlýktý.


Sevmek gözleri gözle birleþtirmek
Sað gözün sol göze hasretini hissetmek
Ýþte ayrýlýk diyebilmektir sevmek

Ýhsan Arý Mayýs 2009 – Altýnoluk
ariihsan@gmail.com
www.art-arinim.com