Yedi vazgeçiþ

Yedi yenik geçmiþ.
Zaten her geçmiþ yenik deðil mi zamana?
Kül rengi ve mahçup, karm/aþýk öyküler
Giderek ve daha çok birikti heybemde.

Kentler, medeniyetler,
Vaha ve kavimler
Geçtip gitti keþif zamanlarýndan.
Büyürken kýsaldý geceler,
Uykusuz gözler ve telaþ býraktý geride.

Sýrn/aþýk bir çocuk gülümsemesi
Kaygýsýz rehavetler biriktirirken
Unuttun; aslýnda iki yüzlüydü hayat.
Kapýlmadan dünya iþlerine,
Henüz büyümemiþken
Kendinde sakla beni
Ýnsan en çok unutulmaktan korkar.

Bana sorsan dün derim
Oysa z/ahirmiþ zaman.
Zulüm her atlas tarihine yazýlý
Ancak büyüdükçe okunan.
Vebali artarak boynumuzda
Kendi sýnavýndan evvel,
Vazgeçtikten sonra, hazýrdýr
Açýlýr yorgun parþomenler.

(B)aþka bir tarif gerek, yeniden
Yýlgýn kelimeleri silkelemiþ
Ezberleri unutmuþ
Kýraðýlarý erimiþ, baharý karþýlayan
Ýlk çocukluk anýsý gibi.
Damaktaki ilk ana sütü, yahut
Yýldýzlarý ilk kez görmek gibi.
Seni her andýðýmda
Aklýmda bir söz olmasý gerek.

Ah iki gözüm ölüm deðil dert inan,
Olsa olsa bir sarm/aþýk hüznü
Dal budak saran göðsümde.
Kurþuna dizilen þairlerin
Söylenmemiþ kelimelerini özlemek,
Olacaklarý bir ömürde
Görmeyeceðini bilme telaþý belki de.

Pusula zaman gibi, þaþmadan akar yolunda
Her insan kendi zamanýnda pusulasýný dinler
Ve yaþýyorsak, yolumuzdaysak yani
Yüzün, saklý ihtimaldir.
Bir kavþakta büyür bütün öyküler
Çocukluk geçilmiþ bir b/ölüm olur...