“Gittin. Belki de bana gitmek için gelmiþtin. Ama hayýr inanasým gelmiyor ne gidiþine ne de bana gitmek için geldiðine. Biz farklýydýk demek istiyorum. Ama herkes der onu biliyorum. Ama gerçekten sen benim için farklýydýn. Sen pek çok þeyi deðiþtirendin benim hayatýmda. Mucizeydin sen hayatýmda. Pek çok þey paylaþmýþtýk çok kýsa bir zamanda. Çok olaylara göðüs germiþtik. Hiçbir þey eskitmemiþti sevgimizi. Ama þimdi sevgili týkanýyorduk bir noktada. Tüm sözler bitiyordu. Keskin bir býçak gibi dalýyordu sessizlik aramýza. Uzadýkça uzuyordu sessiz anlar. Aramýza kilometreler girdiðinde bile daha yakýn oluyorduk yan yana durduðumuzdan. En azýndan birbirimizi görmediðimizden kendimiz oluyorduk. Ama yan yana geldiðimizde toplumun bize biçtiði kalýplar içine girmiþ bir kukladan farksýz oluyorduk. Sana seni ne kadar çok sevdiðimi söyleyemiyordum. Toplumun tepkisinden korkuyorduk. Korka korka içimizde gizliden gizliye büyütüyorduk sevgiyi ama sonucu bir yere ulaþmýyordu. Sonsuzda birleþen paralel doðrular gibiydik. Sonsuzumuz ise kalplerimiz oluyordu. Sadece kalplerde birleþiyorduk. Ama görünürde sen de ben de çok ama çok farklý yerlerde yaþýyorduk. Toplum sana iyi bir eþ, iyi bir anne olma modeli çizmiþti. Toplum sana toplumsal hayat sahnesinde iyi bir eþ rolünü vermiþti. Bana ise iyi bir baba olma rolünü biçmiþti. Sen kendi eþinle mutlu bir aile tablosu çizmeliydin. Ben de kendi yuvamý koruyup gözetip onlarla mutlu yaþamalýydým. Ama ben sadece senin yanýnda mutlu, huzurluyken nasýl olur da sensiz bir hayat kurardým. Sensiz bir hayatý yaþamayý býrak, düþünmezdim bile ama kimi zaman hayat dizginleri bizim elimiz de olmuyor iþte. Seçimlerinde özgür deðil mi insan? Peki, kim özgür ki? Ben þu yaþýma kadar özgür olan insan görmedim. Kim özgürdü ki sen mi ben mi? Elimde olsa seninle çok farklý þartlar altýnda tanýþmak isterdim. Elimde olsa seni alýp kaçýrmak isterdim. Nereye mi? Bilmiyorum ki sen nereye istersen oraya giderdik. Ama gidemezdik. Ýkimizi de buraya baðlayan köklerimiz vardý. Hem de bu kökler demir zincirlerden yapýlmýþtý. Ne sen ne de ben kýrabilirdik onlarý. O zincirler ki seni ve beni eylemlerimizde kýsýtlayanlardý. Onlar ki bizim özgürlüðümüzü bir mahkumun özgürlüðüne çeviren. Ýsyan mý ediyorum halime? Tabi ki hayýr. Ama keþke diyorum sen ve ben özgür olsak. Keþke sen ve ben kendimiz olabilsek de söylesem sana, yere, göðe, herkese seni ne kadar çok sevdiðimi. Dün kafamý dinlemek için seninle ilk buluþtuðumuz kayalýklara gittim. Onlara, denize, daða, taþa haykýrdým sevgimi. Hepsi þaþýrdý. Ama hiçbiri ayýplamadý, kýsýtlamadý, dýþlamadý, eleþtirmedi beni. Ama bir soru sordular ki canýmý çok yaktý.”

“Söyle sevgili ne sordular sana. Ne söylediler de benim dahi kýyamadýðým cana kýydýlar? Ne söylediler de seni bu kadar üzdüler? Söyle ne olur. Kýzdýlar de. Lanetlediler de. Ama ne yaptýlar bunu söyle. Üzme sen canýný. Ben hepsine ama hepsine karþý son damla kanýma kadar korurum seni. Canýmý istesinler vereyim onlara ama sen üzülme yeter bana. Canýn acýmasýn yeter ki.”

“Söylersem sende üzülürsün sevgili. Ben senin üzülmene dayanamam. Sen üzülme, kýrýlma, yanma ateþlerde. Ben senin tüm acýlarýný çekerim senin yerine. Yeter ki senin yüzünü gülerken göreyim. Ben artýk vazgeçmiþim kendimden. Ben üzülsem de olur.”

“Ýyi ama sen üzülürsen ben nasýl mutlu olurum? Nasýl güler yüzüm? Benim yüzüm ancak seni mutlu görünce güler. Gerisi yalandan güler. Sen söyle sevdiðim. Söyle de çekilecek kederimiz varsa beraber çekelim. Sen söyle de acýyacaksa canýmýz beraber acýsýn. Ama ne olur söyle, susma. Bir þeyler söyle. Anlat içindekileri bana. Dök tüm acýlarýný ki paylaþalým. Paylaþalým ki dinsin yüreðindeki acý.”

“Söylesem de bir sonuca varmaz, dinmez yüreðimin kanayan yarasý. Seni üzmekten öteye geçmez sözlerim.”

“Söyle sevgili. Yeter ki beni üzen sen ol. Senin derdini paylaþmanýn mutluluðu tüm üzüntümü alýr götürür. Seninle paylaþtýðým her acý, her talihsizlik gibi bu da yakmaz canýmý. Söyle hadi.”

“Öyleyse söylüyorum. Dað, taþ, deniz, rüzgar hepsi teker teker, ayrý ayrý, usul usul, can acýtýcý, iç kanatýcý þekilde sordular. Peki, bunun sonu ne?”

…

…

“Yine sustun sevgili. Sýrtýný döndün gittin. Biliyordum böyle olacaðýný. Biliyordum gideceðini. Ondandý söylememekte ki direniþim. Ondandý tüm itirazlarým. Ama olmadý. Dayanamadým. Senin gözlerine bakýp ne yalan söyleyebilirdim ne de senin ricaný geri çevirebilirdim. Sonunu gördüðüm bir ölümü izlemek gibiydi gidiþini görmek. Seni kalbimin en güzel yerinde topraða vermek çok acýydý sevgili. Gitme diyemedim. Dur seni seviyorum diyemedim. Seni kendi mutsuzluðumda alýkoymak istemedim. Toplumun senin canýný acýtmasýný istemedim. Tuttum dilimi. Ýlk defa dilim kendisi tutulmadý senin karþýnda ben tuttum. Ben susturdum dilimi, içim, kalbimi. Ama sen duyamayacak kadar uzaklaþtýðýnda artýk ne gözyaþlarýmý tutabiliyordum ne de kalbimi. Kalbimden haykýran cümleler gözyaþlarýmla karýþýp daða, taþa, havaya, rüzgara denize karýþýyordu. O deniz ki artýk hýrçýndý oysa bir zamanlar bizim tutkumuzdu o deniz. Ama her þey kýrýlýp parçalanmýþtý. Bir anda gök yarýldý. Seninle ilk öpüþtüðümüzde yaðan yaðmur gibi bir anda saðanak bastýrdý. Yavaþça yýkýldým yere artýk ben de daðla, taþla, denizle, rüzgarla bir olmuþtum. Eðer sen giderken arkandan bakýp kalmasaydým. Arkandan koþup seni tutsaydým sana sarýlýp dur gitme seni seviyorum hiçbir þey umurumda deðil benimle gel deseydim gelir miydin sevgili? Geldiðimiz yere doðanýn içine dönmeye gelir miydin benimle? Benimle burada bu çok sevdiðimiz tepede benimle beraber doðaya tekrar karýþýr mýydýn? Benimle ölüme gelir miydin? Biliyorum sen hiçbir zaman bilmeyeceksin bunlarý. Çünkü bu sözleri hiçbir zaman duymayacaksýn sevgili. Ama ne olurdu benimle gelsen? Bunun sonu ne olursa olsun seninle olsun deseydin sevgili. Benim sevgilim olsaydýn. Bunlar sana son sözlerim elveda sevgili.”

“Arkamý dönüp gittiðimde sen görmedin içimdekileri. Belki de gördün ama görmemezlikten geldin çünkü korkuyordun toplumdan. Oysa ben senin için her þeyi göze alýrdým. Her þeye göðüs gererdim. Seninle ölüme kadar giderdim. Ama sen rüzgara, denize, daða, taþa bile bir cevap verememiþsin. Bunun sonu ölüme de gitse beraber gideriz dememiþsin. Ýçim acýyarak arkamý döndüm. Oradan ayrýlýrken ruhumu sana emanet ettim de gittim. Oradan ayrýlýrken sadece ölü bir hayat taþýyordu ayaklarým. Þimdi elimde senin çok sevdiðin ama bana hediye ettiðin hançerle son sözlerimi haykýrýyorum dünyaya. Biliyorum bu sözleri sen duymayacaksýn. Kimseler de duymayacak. O yüzden bilmeyeceksin bunlarý. Ama þunu bil ve hayatýn boyunca emin ol ben seni her daim sevdim sevgili. Ama galiba hiçbir zaman senin sevgilin olamadým. Hatta þu anda ölüme kucak açarken bile kalbim senin için atmakta. Seni çok seviyorum. Elveda sevgili.”