O gün, gün o döndü… Gün döndü, ben günden döndüm… Bir þehrin griliðine emanet ederken sen yüreðimi, Ben yosun yeþili sulara gömdüm sensizliðimi, Martýlarýn çýðlýklarýna karýþtý hýçkýrýklarým, Kavgalarým ekmek kavgasý deðildi artýk, Susmalarým dinlenmezdi yazýk,

Buz gibi bir camýn ardýnda kaldý sonsuza uzanan yol, Az gidip uz giden, dere tepe düz giden, Giderken yitip giden… Giderken bizi bitiren…

Bilinmezlikle geçecek gün, Gün gelecek bilinmezlik bitecek. Gelecekle bir biz düþecek düþlere, Düþlere giz düþecek, Mai kaybedecek ufkunu, söz bitecek. Yeþil kaybedecek huzurunu. Söz,,, bitecek…

Kim bilir kaç bahar geçecek, Kaç bahar kim bilir sensiz geçecek, Ama olmayacak o yalancý bahar, O bahar hiç olmadý yalancý bahar,

Sorulmayacak alýnan mevsimlerin hesabý ömürden, Mevsimler geçecek… Kaç sevda ruhumuzdan geçecek… Kim bilir kaç gül solacak, Kaç gül/ücük kývrýmlarýnda öksüz kalacak dudaklarýn, Bir “ah!” olacak o an, ah’ý olmayacak dillerin…

Dillenmeyecek artýk, ne ismi gelecek ne cismi düþecek… Bir hayale emanet edeceksin, Düþ diyecek, Düþ/eceksin… Her günü öreceksin ilmek ilmek, Geçecek , Karanlýðýn içine hapsedeceksin gözlerimi, Boncuk boncuk daðýlacak etrafa, Etraf karanlýk,,, gör/e/meyeceksin…

Esmer bir þehre kin tutacaksýn, Her mevsim yaðmur yaðacak, Her yaðmur birkaç damla eksik düþecek þehre, Birkaç damla yaþ tamamlayacak karanlýða hapsedilen, Yaþ geçecek, yaþ’lar geçecek… Yaþ düþmeyecek gözlerinden… Sen karanlýktan korkacaksýn, ben gök gürültüsünden… Yaþ düþecek üzerimize, biz düþmeyeceðiz birbirimize…

Þehirler arayacaðým sana benzeyen, Adýna sen dediðim mevsimlerden geçeceðim þehirlerde, Sen diye çýktýðým sokaklarýn çýkmazlarýnda kaybolacaðým, Anlatacaðým seni, Þehir susacak, Sessizliði beni vuracak… Öl/e/meyeceðim…

Kýrlangýçlarý göçecek yüreðimin, ben seni özleyeceðim… Özlemlerime tan doðarken saçlarýnýn kývrýmýnda yiteceðim, Elimi sana uzatacak boþluðuna düþeceðim, Avuçlarým kanayacak, Kan akacak, Kan geceyi bula(ya)cak… Gece hep kanayacak…

Uykularda b/öleceksin bizi… Ben sana uyuyacaðým, sen bana uyan/a/mayacaksýn… Masum bir öpücük olup yakmayacak bedenleri, Yalanlara atýp yakacak ruhun bitenleri… Tesellisiz bir gecede son bulacak, Bir geceye bin ömür adayacaðýz, Adaklar tutmayacak, Kahrolacaðýz…

Bir mucizeydi þahit olduðu/n… Bir rüyaydý hapsolduðum… Sen mucizede kahroldun, Ben rüyalarda kayboldum. Gözlerimizde gülerken dilimizde lâl oldu sözcükler, Yazýlmayan cümleler, söylenmeyen sözler bir cadýnýn kazanýnda kaynadý, Cadý masala daldý, Celladý oldu sevdanýn, Sevda masallarda kurban kaldý…

Bir yaný yetim bir yaný öksüz bir çocuk kaldý, Gün karardý, Mevsimler þaþýrdý. Adresleri kayboldu, Þarkýlar sustu, Cümle öznesini yitirdi, Öz nesini yitirdi kimse bil/e/medi. Þiirler mýsralara küstü, Masallar kahramanlara. Bir cümle devrildi, cümle yara(a)landý. Cümle yaralarýna merhem cümle kalmadý. Sen gittin bir çocuk öksüz kaldý, bir çocuk yetim. Düþleri yarým kaldý, Düþ/tü caný yandý, Can düþ/tü “can” yandý.

Su olacaðým belki, içmeyeceksin, Ateþ olacaðým tutmayacaksýn… Göklerdeki güneþ olsa yüreðim, ýsýtmayacak yüreðini, Yýldýz olup kaysam bir gece vakti dileyeceðin bir “dilek” olmayacaðým eþsiz. Bir þarkýnýn dizesinde aramayacaksýn beni, Benimle oynamayacaksýn mesela. Ben payýma düþen sevgiler toplamayacaðým papatya tarlalarýndan buket buket… Payýma ne düþecek… Payým düþecek, Sonsuzluða gömüleceðim…

Vee…

Gece,,,

Gece maviye dönecek. Mavi mavi severken ben seni, Duvarlar çýkacak önümüze, Duvarlarý maviye boyayacaðým, Maviden geçeceksin, Ellerim mavi, Sen geçeceksin, Sen geçerken ben mavi mavi öleceðim… Gör/e/meyeceksin…



Dilek Þengel
Kasým 2009

"hýz limitlerinin aþýldýðý bir geceden, hayatta kalan..."