Sen ömrüme bir ölüm kadar yakýn,
Gönlüme bir ben kadar uzaksýn…
Ýzin ver bu gece zaman seni bende býraksýn.
Önce gözlerinden baþlayayým seni bana anlatmaya,
Sonra saçlarýndan ve sonra yüreðinden.
Býrak ne varsa bir bir hatýrlayayým sana dair.
Ben biraz sensiz, biraz yalnýz ve birazda þair…
Þairler yalnýz ölmeli derdim hep,
Kimsesiz ölmeli, yapayalnýz.
Bir þafak vakti gittiðini öðrendiðim an,
Farkýna vardým ki ben bir þairim.
Ve bir þair kadar yapayalnýzým.
Ey! Sen, benim eylül sýzým.
Býrak bu gece zaman seni bende unutsun.
Akan gözyaþlarýmý yüreðinde kurutsun.
Hangi güzel günlerin kapýsýndan bakmaya çalýþsa yüreðim.
Yaralanan hep sen oluyorsun içimde.
Kapatamadýðým yaralarým geliyor aklýma, sýzlýyor ruhum.
Bir ilkbahar daha can çekiþiyor avuçlarýmda.
Anladým benim yüreðime sonbahar yakýþýyor.
Usulca çekiliyorum zamanýn bana býraktýðý senden.
En güzel baharlar yine kapanýyor yüzüme bir gece.
Ey sen ömrümün yaþayamadýðým diðer yarýsý,
Sen ruhuma kadar iþleyen hasret yarasý.
Ne olurdu býraksaydýn gözlerini gözlerimde.
Ne olurdu ellerin, ellerimde kalsaydý…
Artýk unutmak vaktidir beni,
Senin bende býraktýðýn her þeyi.
Yüreðime yakýþan sonbaharla beraber,
Benim için açýlan kapýdan çýkmak vaktidir þimdi.
Sen, ömrüme bir ölüm kadar yakýn,
Gönlüme bir ben kadar uzaðým.
Hani hep söylerdim ya,
Þairler yalnýz ölmeli diye.
Þimdi bu söze gülüyorum.
Artýk bende bir þairim ve sensiz ölüyorum…