Paþakapýsý cezaevinin önünden geçiyorduk, yaþlý bir adam elindeki topu cezaevine atmaya çalýþtý ama top duvardan sekip bizim önümüze geldi oradan da yola fýrladý. Yukardan bir ses duydum “ Topu atar mýsýnýz?” temiz yüzlü genç ne uzun ne kýsa ne þiþman ne zayýf sýradan bir adamdý, bize seslenen. Eþim yola atladý, topu eline aldý, attý ilk seferde baþaramayýnca, yolun karþýsýndan tekrar denedi. Ve top içeri girdi. Ben “Bravo! “diye baðýrdým. Yürümeye baþlayýnca topu almak için yola indiði zaman arabadan birinin kendisine “O hayvan için ne uðraþýyorsun!” dediðini söyledi. Benim yanýtým, “O da insan…” oldu. Ve aklýmdan þu düþünceler geçti:

Ýnsan hata yapmadan öðrenemez, bu nedenle her insan hata yapar. Ve içerde ya da dýþarda olmamýzý belirleyen yasalardýr. Ve genelde baþkasýna zarar veren ama veriþ þeklinin açýklamasý yasalarda yer alan kiþiler cezaevinde tutulurlar. Oysa insanýn kendi içindeki cezaevi –vicdan- uyutulup, yok edilmedikçe gerektiðinde en büyük acýyý verir. Televizyondaki haberlerde, kuþ adasýndaki patlamadan sorumlu teröristin ifadesini veriyorlardý. Ekranýn üzerindeki yazý patlamadan sonraki gece teröristin uyuyamadýðýný ters bir dille anlatýyordu. O yazý bana kýzgýnlýk, nefret, oh olsun denildiðini hissettirdi. Benim ise þimdi ki düþüncem, beyni yýkanan, yanlýþ yollarda kendini tüketen bir bireyin herþeye raðmen içindeki vicdaný yok edemediðinin kanýtýydý, bu ifadesi. Hatta onun kendini ifade ediþ tarzýnda uyuyamadýðýný itiraf ederken buna kendisinin bile þaþýrdýðýný varsayýyorum.

Terörden herkes gibi ben de nefret ederim ve o kiþileri de sadece insan olarak görmeye çalýþtýðýmda, aklýmdan bunlar geçti. Üstelik dünyada onlarýn yaptýklarýndan daha kötü þeyleri çýkarlarý için yapan bir çok insan ve onlarýn yaptýklarýna tepkisiz kalan bizler gibi bireyler var. Ýki tarafý da sadece insan gözü ile deðerlendirmeye çalýþtýðýmda onlarýn bir amaç uðruna kandýrýldýklarýný ve kötü yola düþen bir fahiþe gibi o yoldan kurtulamadýklarýný düþünüyorum. Yapýlanlar, verdikleri acýlar, aldýklarý hayatlar, yok ettikleri umutlar herkes gibi benim de içimi acýtýyor. Çýkarlarý için insan hayatýný hiçe sayanlara karþý kendimi daha nefret dolu duygularla buluyorum. Ýçerdekileri, insanca yaþama ve yaþatmak için bir umut ýþýðý olabilir görüþündeyim.

Dýþardaki bencil, çýkarcý kötüler için hiçbir hafifletici sebep göremiyorum. Elbette onlarýn da kendince nedenleri vardýr, sanýrým henüz onlarý görmek ve düþünmek istemiyorum.Kötüler etiketini de sevmedim, neye göre, kime göre, ne kadar kötü. Sanýrým bu son paragraf da deðindiklerim, iki cümle ile geçiþtirilemeyecek kadar derin konular.

Konuya geri dönersem; kendime yardým ettiðim gibi, ihtiyacý olan birilerine de yardým etmek istiyorum. O topunu isteyen genci ilk gördüðüm an ona sormayý düþündüðüm soru; “Suçunun ne olduðuydu?”, oysa onun yerine adýný öðrenseydim, belki onu ziyarete gidebilirdim. O olmasa da görüþ günlerinde ziyaretçisi olmayan birinin yüreðine su serpmek, “Seninle konuþmak için burdayým.” diyebileceðim birini seçmek geçti aklýmdan.

Cezaevinde psikiyatrist var mý, bilmiyorum ? Onun gibi biri aracýlýðýyla bir tek kiþiye de olsa yalnýz olmadýklarýný, her an olmasa da onlarý da düþünen, anlamaya çalýþan birileri olduðunu hissettirmek fikri geçiyor içimden. Ama eyleme geçme konusunda kuþkularým ve kararsýzlýklarým var. O insaný kendime baðlayabilir, onun hayatýna girebilir ve ordan çýkmaya karar verdiðimde onu tekrar incitebilir, ya da hayatýndan çýkamayýp kendi hayatýma zarar verebilirim.

Çevremdeki herkes bu düþüncelerimi duysa “Kýzým delirdin mi sana ne elalemin zavallýlarýndan- ya da- suçlularýndan” diyebilir. Ben iþe yaramak,insan olduðumu hissetmek ve kendilerine insanca davranýlmayan bireylerden hiç olmazsa, caný acýyan yüreði kanayan birine, desteðimle merhem olmak istiyorum. Daha doðrusu þimdilik sadece hayal ediyorum. Bunun için mesleki yeterliliðim yok ve bu bana ya da o kiþiye zarar verebilir diye düþünüyorum. Ýnternette www.yoret.com diye bir site var. Rehber öðretmenlerle ilgili onlara danýþmayý düþünüyorum, ne yapabilirim diye. Ama korkuyorum en çok da eþimin tepkisinden kendime zarar vereceðimden, zarar görebileceðimden korkarak beni engellemek isteyeceðinden. O yüzden þimdilik bunlar sadece hayaller aklýmdan geçen düþünceler, hedef haline gelme olasýlýðý var mý zaman gösterecek. Bu desteði oyun odasýna dýþardan öðrencileri alarak ve onlarla konuþarak onlara sevgimi hissettirerek vermiþtim. Hem ben hem de onlar çok mutlu olmuþtuk, belki çocuklar açýsýndan böyle bir þey düþünebilirim. Hayallerimin önündeki en büyük engel benim. Çocuk yetiþtirmeye bile hakkým olmadýðýný düþünürken neler düþünüyorum. Belki bu düþüncelerin altýnda yatan bu isteðim ve bunun gerçekleþme olasýlýðýnýn zayýf olduðunu bilmek.

Bu konudan eþime bahsettiðimde önemli bir noktayý hatýrlattý. Arabadan kendisine seslenen kiþinin bir hata yaptýðýný söyledi ve ekledi. Bahsettiðim insan onuruna yapýlan saygýsýzlýk deðil, onun haricinde topu bizden isteyen aslýnda bir mahkum deðil, bir görevliydi. Çünkü, biz yolun kenarýnda yürüyorduk, topu isteyen kiþi bizim 1m. üstümüzde dikenli tellerin arasýndan bakýyordu.