Bu koþuþturmalar nereye?
Nereye gidiyor ayaklarým? Ýstikametim dosdoðru… Fakat önüme çýkan yanýlgýlarý, avuçlarýma taþýyan da ne? Aldanýþlar ve çýrpýnýþlar. Bazen baktýðýný görememek, körlüðün en acýnasý halidir ve düþtüðünde, dizlerinden akan "kan rengi" siyahtýr. Zifiri siyah!
Aþkýný gönlüme býrakýp gittiðinde, gözbebeðindeki siyah esir almýþtý beni. Bu yüzdendir kendimi, deniz gözlerinin dalgalarýnda kaybetmem. Bu yüzdendir körlüðüm. Bu yüzdendir lâl oluþum. Yüreðimden akýp gidenler bir kalemin ucundan süzülüyor þimdi. Sayfalar dertlerimi baðrýna çeken, sabýr yarenliði sýfatýnda gönlüme bir bir düþmekte. Sensiz denizler geçiyorum. Mavi, titrek, alev geceler… Mum gemilerinde.
Hani gelecektin? Ben kendimi unutmadan, seninle yürüyecektik sakince, hiç koþuþturmadan! Yaðmur acelesiz, ipeksi ve usul usul düþerken, gökkubbe’den yerküre’ye… Yemyeþil bir fon’da yalnýz ikimiz… Ýkimiz sarmaþýk inadýyla yürüyecektik varacaðýmýz son noktaya kadar. Söz vermiþtik. Bu AÞK’ýn mayasý beklemelere SABIR, verilen sözlere YEMÝN, vuslatýmýzdan EMÝN diyerek yoðrulmuþtu. Ve “kor” gibi yanan yüreðimizde piþmeye býrakmýþtýk bu sevdayý. Yüreðim, halen ýlgýt ýlgýt yanmakta ey sevgili!
Bu yapa-yalnýz koþuþturmacalar kanatsa da her düþtüðümde ellerimi, dizlerimi… Sabýr, yemin’imize taþýyor gönlümü ve daha “emin” bir þekilde yürüyorum, sensizlikte “seni” bulmak ümitlerime.
Bir parça gam, bir parça keder, hasretliði bahane edip… Sitem çadýrlarý kurdular, geçtiðim güzergâhlara. Gözyaþlarýmý katýp zehir yayýklarýna, isyan ayranlarý ikram ettiler bana. Elimin tersiyle geri çevirip riyakâr tesellileri, attýklarý gizli kahkahalarýn da býraktým onlarý. Sýyrýlýp sahte gölgeliklerinden, ben güneþ’i simgeleyen aydýnlýðýna vardým. Gönlünü taþýyan kalbim, alev alev yanan AÞK ateþinin acýsýný göze almalýydý. Öyle ya sevdamý piþirmekteydim, buhârîden yayýlanlarý sana göndermekteydim. Duyumsuyor musun? Sana, beni hatýrlatýyor mu? Kapýlarý “kim o” demeden açabilecek miyim? Ah deli âþýk! Vakti mi þimdi yine? Seni derin derin düþünmenin. Her defasýn da böyle olmuyor mu sanki? Hasretinden yanýp, kalbimden sýzanlar… Tekrar yüreðimin orta yerinde, tozu dumana katmýyor mu sanki?
Öyleyse gözyaþlarýmla dindiremediðim yerlere, nisan yaðmuru ol sevgilim! Geleceksin biliyorum! Yürürken sana doðru yollarda…”Sabýr” topraðýnda, “yemin” damlalarýyla, “emin” çiçekleri büyütüyorum. Tüm mevsimlerde rengârenk açmaktalar. Ve seni… Seni çok seviyorum.

Bedia Belkýs BALCILAR
{ 8/Mart/2004/ p.tesi}