‘Su verdim,

Zamansýz büyüdü.

Zamana verdim ,

Ruhsuz kaldý. ‘


Kayýp geceler kabusunda sürmeli bir ölü dirilir kendi cenazesine,ölmediðini bilmek ister tanýdýk yüzlere merhaba der. Ama boþ bir anlamsýzlýk yüklüdür hepsinde.Çünkü ölüsevicilik pek matahtýr bu riya yüklü toprak kokan yerde. Suya çaðrýlýr ölü bir müddet, sonra sonsuz susuzluða gönderilir bir ölü, çaðrýsýz alemlere.


‘güzel bir mýsra, sarýsýndan ayrýk düþ görmüþ yarý aç.

Sevdim ruhunun mýsra çeken kuzeyli taraflarýný.

Yuvarlanýr kumdan hülyalar kardan kurtulmuþ ovaya,

Seneler sürer bir içdenizin daðlardan buyur minneti .’



Soðuk düþler sabahýnda bir çocuk ciðerlerine hücum eden oksijenin acý tadýndan dünyaya baðýrdý. Etrafýna bakýndý tüm yüzler gülümseyen. O baðýrýrken bir minnetli tanrý tanýyan bildi onun nefesinden gelen baðýrýþý. Doðan rüyalar arasýndan sýyrýlýp dönemedi ne kadar çýrpýndýysa. Sonra bir kucakta bildi kendini.


Nana! Ahh nana..



En temiz dönüþüm hep sana…





* nana: anne






Ufuk Ataman