14.08.2002

AH ÝSTANBUL!

Ah Ýstanbul! Hayallerin büyük umutlarýn, maðrur, muhteþem, pýrýltýlý þehri. Kimilerini yuttun, kimilerini yýktýn, umutlarýný çaldýn. Nice yuvalarý parlak umutlarýn için daðýttýn, nice masumlarý yaktýn, gençleri bataða, dürüstleri yalana, sevgileri acýya ihanete buladýn.
Her köþende ayrý bir zevk, ayrý bir pýrýltý, ayrý bir dünya, büyük hayellerin büyük þehri. Karanlýk sokaklarýnda, ne aydýnlýklarý boðdun sen! Uðrunda insanlar can verdi, yollara düþtü. Bir dolu hayalle kollarýna koþtu. Ýstedikleri biraz rahat, biraz ýþýltý ve refahtý. Sen onlarý birer birer yuttun.
Güzellikleri gece karanlýklarýnda boðdun. O karanlýklarýn arkasýna sakladýðýn çirkinliklerin üzerini güzelliklerle boyadýn. Sokaklarýnda biraz umut, biraz sevgi arayanlarý birer birer tükettin. Iþýklý gecelerinle gözlerini boyadýn. Gündüzleri insanlarý bir lokma ekmek için boðuþtuðu yollarýnda hepsinin özünden birþeyler çaldýn.
Ah Ýstanbul! Ey güzel þehir ne ümitler tükendi ne hayaller yýkýldý, ne aþklar tükendi ne yuvalar yýkýldý uðrunda. Adýna þiirler, þarkýlar yazýldý. Allandýn pullandýn.Herkes seni bir gelin gibi masum, bir çocuk gibi saf sandý.
Belki sende istemedin böyle olmayý;insanlarý yakmayý, yýkmayý, aldatmayý... Ýnsanlar seni böyle yaptý. Sana ulaþmak, yetiþmek için birbirini kýrdý geçti. Zengin fakiri ezdi, güzel çirkini. Herkes birbirininin hayallerini umutlarýný çaldý.
Dostlar birbirlerini aldattý. Dürüstlüðün yerini yalan, sevginin yerini nefret aldý. Ve bunlarýn suçu hep sana atýldý. Sen kim bilir kimlere kucak açtýn; kimleri baðrýna bastýn? Ama insanlar çoðaldýkça istekleri arttýkça seni kullanýp, kirlettiler. Ama sen isyan etmedin; kendini de savunamazdýn, sokaklarýný çiðneyip geçtiler, ýþýklarýný söndürdüler. Her türlü ihanete uðradýn. Hep sonunda insanlar “Ah Ýstanbul” yaktýn bizi dediler.
Ama hiçbir zaman; biz özümüzden döndük, bizliðimizi kaybettik, Ýstanbul’u biz kirlettik, tükettik demediler!
Ah Ýstanbul! Büyük umutlarýn boynu bükük garip þehri...