Ýnsanlar geliyor insanlar geçiyor. Dünya küçük deðilmiydi bunlar nereye gidiyor.
Arabalarýn durasý yok insanlarýnda þu hayat denen kýrmýzý ýþýkta.
Bir oyun gibi sanki duran tekrar dönüyor en baþa.
En bitmez denen sevgiler anlamýný yitiriyor ansýzýn bitiyor bu uðurda.

Ýnan ne diyorum neyi anlatmaya veya ispatlamaya çalýþýyorum bilmiyorum.
Beynimde milyon diyeceðim soru üstümde onca aðýrlýk dolu.
Ben kimim, siz kimsiniz, burasýný nere, bu kadar insanýn amacý ne?
Kimi geliyor kimileri gidiyor. Herkesin baþýnda ayrý bir dert hepsiniz gözünde ayrý bir hüzün var.

Baþým çatlýyor, nedensiz gözlerim sulanýyor, soðu gördükçe yumuluyor ellerim.
Hantal gövdem yaþama iþlevlerini unutuyor. Caným sadece acý çekiyor çokça da can çekiþiyor.
Umutlar ansýzýn terk ediyor. Hangi daðýnýn kurdu ölümsüz artýk ve de seni bana getirecek herhangi bir rüzgâr yok artýk.

Çeliþkiler artýkça mý insan büyür ya da insanlar artýkça mý çeliþkiler büyür sorusu beynimi zorlamaya baþladý.

Gerçek hayatta sevgi ile alakasýz gibi görünüp þiirlerde þarkýlarda niye hep sevdadan dem vuruyorum
Niye hep baþkasýyla deðil de kendimle çeliþiyorum. Dün nefret ettiðim insanla bu gün can ciðer kuzu sarmasý olmak ne kadar doðrudur.Ýnsan niye hep yalnýzdýr.Yalnýzlýk çaðýn dermansýz bir hastalýðýmýdýr.

Bu dünyanýn bir parçasý olmaya karþý olduðum halde yine bu çarkýn bir diþlisi olmak tutarlý bir düþüncemidir.

Bu çeliþkiler gelgitler hayatýn oyunu mu insanlarýn mý karmakarýþýk...
Çok fýrýn ekmek mi yiyeceðiz yoksa geçti mi Bor'un pazarý...