gece.. yalnýz ve uzaktasýn..
istanbul'dan bir camdý baktýðýn yine ta kendisine. yaðmur.. öylesine cama düþen ve umursamazca aþþaðýya kayan. sen yokmuþ, orda deðilmiþcesine..
sonra cihangir.. hani o baktýðýn camýn ardý sýra. uzaksýn þehre oysa tümü karþýnda; kýz kulesi, adalar, sultan ahmet, moda burdu.. deniz týrtýllarý geçiyor evinin sokaðýndan, ayýn yansýmasýyla parlayan martýlar daha bi güzel.
masa baþýndasýn elinde kalemin, bomboþ bir kaðýt önünde.. düþünceler aklýndan geçerken son hýzla, yetiþemeyeceðini bildiðinden ellerin saygýyla sýrasýný bekliyor. bir dost uzanýyor omuzuna ard niyet olmadan.. sýcak bir kahve uzatýyor, alýyorsun. gözlerin yanýyor neden bilmezsin.. kahvenin dumaný, dostun sýcak bakýþlarý, istanbul??
bir parça ekmeði ikiye ayýrýp paylaþtýðýn insan yanýndaki.. kocaman aðrýlý bir derdi parçalara ayýrýp bölüþtüðün..
sonra ada vapuru ve yine o dost. karþýlýklý kitap okuyorsunuz gözlerin uzak bir yere takýlmýþ dinlerken motorun sesini, dostun bakýþlarý dürtüyor seni.. dönüp bakýyor, gülümsüyorsun.

-çok güzelsin, diyor
-sen olduðun için öyle söylüyorsun, diyorsun
-hayýr sen olduðun için öyle söylüyorum, diyor

kelimelerin anlamý karþýsýnda eziliyor, anlamlarýn en ince harfinden kopup kanýyorsun
aranýzdaki boþluðu kapatmanýn bir yolu olmalý.. olmuyor
arayý hep baþka anlamlar dolduruyor boþluk geniþliyor.. sonra aklýna baþka birinin söylediði bir söz geliyor;

"bizimkisi iki gözlüklünün öpüþme çabasý.. gözlükleri çýkartmak hiç aklýmýza gelmiyor!.."