“Peygamber gibi adam” derdi kasabadaki herkes onun için. Ve bu sýfata layýk görüldüðünde daha kýrk bile deðildi yaþý. Fakat o karakteriyle, yaþantýsýyla gerçekten de fazlasýyla hak ediyordu bu sýfatý.

Mevlana’nýn dediði gibi; “Yaratýlaný severim, Yaradandan ötürü.” misali herkesi severdi, hatta kendisini sevmeyenleri bile. Kalbinde zerre kadar bir kötülük taþýmazdý. Zaten bu kadar sevgiyle dolu bir kalpte kötülüðe yer kalýr mýydý hiç. Daima güler yüzlü, tatlý dilliydi. Daha hiç kimse aðzýndan kötü bir söz çýktýðýna, suratýnýn asýk olduðuna tanýklýk etmemiþti. Ýhtiyacý olanýn, darda kalanýn, elinden geldiðince yardýmýna koþar, derman olmaya çalýþýrdý. Ýhtiyarlarýn gönlünü alýr, çocuklarý sevindirirdi. Ýþte böylesine iyi bir insandý Yusuf. Aslýnda çok zor bir hayatý olmuþtu Yusuf’un. Çok kötülük görmüþtü hayatý boyunca.

Baþta en büyük kötülüðü anne ve babasý yapmýþtý ona, daha minicik bir bebekken yetimhaneye terk ederek onu. Sonra körpecik bir genç iken sevdiði kýzýn ihanetine uðramýþtý. Yakýn arkadaþlarýndan biriyle ortak bir iþ kurmuþ, o arkadaþý da Yusuf’un iyi niyetinden, saflýðýndan yararlanýp sürekli kandýrmýþtý onu. Mahalle bakkalý Rüstem Efendi veresiyeleri bir kalem marifetiyle þiþirip az soymamýþtý Yusuf’u. Sonra bir ara yanýnda çalýþtýðý kasabanýn en zengin adamlarýndan Metin Bey sigorta yaptýracaðým diye söz verdiði halde tam iki yýl oyalayarak o da katýlmýþtý Yusuf’un hakkýný yiyenler arasýna. Kasabanýn belediye baþkaný bile seçim zamaný Yusuf’un kendisine rakip olacaðýný zannedip, koltuðunu kaybetme korkusuyla olmadýk iftiralar atmýþtý ona. Oysa Yusuf bir insanýn ulaþabileceði en yüce makama oturmuþtu; insanlarýn gönlündeki yüce makama. Onun bundan baþka makamlarla hiçbir ilgisi yoktu, olamazdý. Sadece bu kadar deðildi elbette, Yusuf’a edilenler. Daha kimler neler ettiler ona. Fakat o hiçbirine kýzmadý, gücenmedi, hepsini affetti. Hatta Allah’ýn da onlarý baðýþlamasý için dualar etti. Herkesi ne kadar seviyorsa onlarý da ayný derecede sevmeye devam etti. Kýsacasý yine kendine yakýþan þekilde davrandý.
* * *

Yusuf bir gün aniden rahatsýzlandý. Aslýnda ani sayýlmazdý bu. Çünkü uzun zamandýr vücudu küçük uyarýlar veriyordu. Bu uyarýlarý dikkate almayan Yusuf’a bu kez çok daha ciddi bir uyarý gelmiþti uzuvlarýndan. Doktorlara gitti. Muayeneler, testler yapýldý. Doktorlar ciddi bir hastalýktan þüphelenmiþlerdi. Fakat hem bilgi ve deneyim eksikliðinden, hem de teknik imkânlarýn yetersizliðinden kesin bir teþhis koyamýyorlardý. Yusuf’a büyük bir þehirde iyi bir hastanede kontrolden geçmesini tavsiye ettiler. Yusuf bu tavsiyeye uydu.

Ne yazýk ki kasabadaki doktorlar þüphelerinde haklý çýkmýþlardý. Yusuf gerçekten de tedavisi mümkün olmayan ölümcül bir hastalýðýn pençesine düþmüþtü ve ne yazýk ki az bir zaman kalmýþtý kaçýnýlmaz sona.

Doktorlar durumu olduðundan daha iyimser göstermeye çalýþsalar da Yusuf anlamýþtý gerçeði. Böylesine acý bir haber karþýsýnda yaþanan þok, aðýr bunalým, sarsýntý gibi durumlar Yusuf için geçerli olmadý. Çünkü ölüm onun için olaðanüstü bir durum veyahut sürpriz deðildi. Bilakis hayatýn en doðal ve en gerçek olanýydý ve onun her an beklediði bir durumdu. Aslýnda çok haklýydý. Binlerce yýldýr, milyarlarca defa yaþanan ve her canlý için istisnasýz gerçekleþen bir olay nasýl sürpriz olabilirdi ki. Yapýlacak zahmetli ve masraflý tedavinin ölümü ancak birkaç ay geciktirebileceðini ve bununda garanti olmadýðýný öðrenen Yusuf tedavi olmak istemedi. Kasabaya döndü evinde dinlenmeye çekildi.

Morali yerindeydi, her zamanki gibi günlük yaþantýsýna devam etti.

Bu olayý ilk öðrenen yakýn arkadaþlarýndan Ýbrahim oldu. Önce inanamadý Ýbrahim. Ancak daha sonra durumun ciddiyetini anlayýnca gözyaþlarýna hakim olamamýþ, adeta yýkýlmýþtý. Yusuf’un yaþamadýðý þoku o yaþýyordu. Tekrar tekrar Yusuf’a sarýlýp;

“Hayýr, olamaz, olmamalý, nasýl olur, sen ölemezsin” gibi sözler sarf ediyordu.

Yusuf, Ýbrahim’i teselli etmeye çalýþýyordu. Fakat ne söylediyse baþarýlý olamadý. Çok ters bir durum vardý ortada. Ýbrahim’in Yusuf’u teselli etmesi gerekirken Yusuf Ýbrahim’i teselli ediyordu. Bu duruma Yusuf da daha fazla dayanamamýþtý;

“Yahu bu ne biçim iþ böyle, ölecek olan sen misin, yoksa ben miyim karýþtýrdým vallahi. Sen beni teselli edip moral vereceðine, ben seni teselli ediyorum. Olur mu böyle þey yahu” diyerek itiraz etmiþti.

Ýbrahim de durumun mantýksýzlýðýný anlamýþtý. Kendini toparlamaya çalýþtý, baþarabildiði kadar;

“Çok özür dilerim ama ben senin kadar güçlü deðilim. Sahi sen nasýl böyle soðukkanlý olabiliyorsun, hala moralini koruyabiliyorsun, anlayamýyorum.”

“Neden bozayým ki moralimi. Bu durum sürpriz deðil ki benim için. Her an beklediðim bir þeydi zaten. Asýl sürpriz olan bir daha yaþabilmek þu hayatý.”

“Haklýsýn ama ölüm her daim soðuk gelir insana.”

“O ölümü unutanlar için geçerlidir.”

“Neyse… Baþka bilen var mý bu durumunu?”

“Hayýr senden baþka kimsenin haberi yok daha.”

“Bu iyi iþte. Bence hiç kimseye söylemeyelim. Hem herkes çok üzülür, hem de gelirler benim gibi senin moralini bozarlar. En iyisi kimse bilmesin.”

“Bilakis ben tam aksini düþünüyorum, bence herkes bilmeli bu durumu.”

“Bunu neden istiyorsun anlayamadým. Kime ne yararý olacak ki?”

“Çünkü öldüðümde kimsenin arkamdan üzülmesini, aðlamasýný istemiyorum.”

“Ama bu nasýl mümkün olabilir ki?”

“Eminim ki bunun cevabýný o gün anlayacaksýn.”

Yusuf’un isteði, Ýbrahim’in aracýlýðýyla kötü haber tüm kasabaya ve civar yerleþim birimlerine dalga dalga yayýldý. Haberi duyanlar, Yusuf’un evine adeta akýn ettiler. Yusuf’un evi hac zamanýndaki Kâbe’yi anýmsatýyordu adeta. Onunla bir þekilde iliþkisi olan herkes geldi ziyaretine. Ondan iyilik görenler, minnettarlýðýný, Yusuf’a kötülük edenler ise, piþmanlýklarýný, özürlerini bildirip af diliyorlardý. Yusuf da kimseye kýrgýn olmadýðýný, herkesi affettiðini, hakkýný herkese helal ettiðini bildirdi tüm samimiyetiyle.
* * *
Beklenen fakat hiç istenmeyen son gerçekleþti ve bir gece sabaha karþý Yusuf ömrünü tamamlayarak ebediyete kavuþtu. Cenazesi o gün öðle namazýný müteakip kaldýrýlacaktý. Cenaze töreninde oluþacak kalabalýðýn büyüklüðünü hiç kimse tahmin edemiyordu.

Gerçekten de o güne kadar görülmemiþ bir kalabalýk toplanmýþtý kasabada. Bütün alanlar insan yýðýnlarýyla dolmuþtu. Ýðne atsan yere düþmez, deyimi tam manasýný bulmuþtu o gün.

Evet, inanýlmaz bir kalabalýk vardý kasabada. Fakat inanýlmaz olan bir þey daha vardý. Bunca kalabalýða raðmen bütün cenazelerde yaþanan aðlamalar, baðrýþmalar, aðýtlar burada yaþanmýyordu. Biraz hüzün vardý sadece o kadar. Ve ilginçti ki kimsede bu durumu fark etmiyordu Ýbrahim’den baþka.

Ýbrahim bu durumu fark ettiðinde çok yadýrgamýþ ve herkesi ayýplamýþ;

“Bunlar ne biçim insan be. Bir Allah’ýn kulu bile gözyaþý dökmüyor. Vefasýzlar...” diye isyanýný dile getirmiþti.

Fakat o da ne; kendisi de diðerlerinden hiç farklý deðildi. Gözleri kuruydu, yüreðinde de hafiften bir sýzý vardý sadece. Bunu fark ettiðinde çok þaþýrdý ve kendinden utandý. Bir süre bu utancý ile baþ baþa kaldýktan sonra Yusuf’un kendisine söylediklerini hatýrladý.

“Ben öldüðümde kimsenin üzülmesini, aðlamasýný istemiyorum,” demiþti ve bunu da gerçekten baþarmýþtý.

Peki ama nasýl?

Yusuf’un söylediði gibi Ýbrahim bunu þimdi anlýyordu. Yusuf herkese öleceðini söylemekle, insanlara sevgilerini, saygýlarýný, kötü söz ve davranýþlarýndan ötürü özürlerini bildirme þansý tanýmýþ, vicdanlarýný rahatlatmalarýný saðlamýþtý. Hayatýn tek þaþmaz gerçeði olan ölüm neden insanlara acý verirdi? Çünkü insanlar duygularýný karþýsýndakilere söylemeyi sürekli ertelerlerdi ve ölüm aniden geldiðinde bu ertelemenin acýsý ve piþmanlýðý hissedilirdi yüreklerde. Ýþte Yusuf bunu önlemiþti. Bu yüzden cenazesinde kimse büyük acýlar, üzüntüler yaþamadý. Hayatý hep insanlara iyilik etmekle geçiren Yusuf ölümünde sevdiklerini düþünmüþtü…


NOT:
Deðerli okuyucu; Öncelikle bu eserime ilgi gösterip okuduðunuz için teþekkür ederim. Lütfen yorumlarýnýzý benden esirgemeyiniz. Unutmayýnýz ki sizin yorumlarýnýz benim için çok deðerli ve bu yorumlarýnýz sizlere daha güzel eserler vermemde büyük katký saðlayacaktýr. Her türlü eleþtiri, görüþ ve yorumlarýnýzý nedimargan@gmail.com E posta adresine gönderebilirsiniz. Þimdiden teþekkürler…