O dað evinde, birbirine ergen yaþ tutkularýyla baðlý beþ gençtik. Yirmili yaþlarýn o inatçý ve katransý aptallýðýndan nasibimizi almýþtýk biz de. Beþ kiþiyi kaderin bilmem kaçýncý alelade düðümünde kesiþmiþ yollarý getirmiþti buraya. Eðlenmeye! Sen amcandan anahtarý çalmýþtýn da gitmiþtik iki günlüðüne. Ailen izin verirdi vermesine ya yine de çalmýþtýn. Kaçak hayallere dalmak istemiþtik - bol bol içki, cigara yanýmýzda. Hâlbuki çoðul yaþanmaz düþ; olsa olsa tekilin usundan türeyerek bulaþýr diðerine. Ondan da diðerinin -bilgi kabilinden- haberi olmaz. Ýyi ki de olmaz. Ola ki diðeri olan, isyaný ezikliðinden taþan bir çift sisli bakýþýn aðýrlýðýný hisseder üstünde - kendini her daim izleyen. Görmese de izleyen. Tanrý gibi paranoyakça duyar onu. Hatta tedirgin olur sapýðýný hayal kýrýklýðýna uðratmaktan ama emin de olamaz. Yine de önlem olarak hep dingin bir güzellikle dolanýr durur yeryüzünde, göksel çirkef tanrýçalarýn en ateþli oyunlarýnýn öznesi olduðu zamanlarda bile. Bir de mesafelerin ne denli yakýnlaþabildiðini, rastlantýlarýn zamanýn ta kendisi olmaya baþladýðýný görüp görüp þaþar. Ýþte o kadar!

Biz, gençlik eþittir þaklabanlýk taþan ama - kendi düþsel katkýlarýmýzla- o denli de sýradan bir güruh oluþturmadýðýmýza inanacak kadar burnu büyüktük. Sorun katkýnýn payýndaydý. Ýkimizde en çoðunu istedik ve bunu, bir diðerimiz istediði için istedik. Ýki kadýn arasýndaki bu bað bir soðuk savaþ nedeniydi kuþkusuz.

Sen, beni þu sebeple pek sevmezdin; bense, seni ayný sebepten dolayý severdim: Biz, o beþli-onlu gruplarýn gulyabanileriydik! Kimse bize inanmak istemezdi - herkes bizden korkardý. Aramýzdaki bað gulyabani kardeþliðiydi – ne sen, ne ben tek baþýmýza bu etkiyi yaratamazdýk. Bir maðrur ama yumuþacýk, bir de titrek ama saldýrgan gulyabani. Hâliyle sen sevilen, haklý çýkandýn; hâliyle ben sevilemeyen belki ama kabullenilen yine de kuþkuyla karþýlanan, tedirgin edici olan.

Sen, herkese karþý bir yýldýz kadar uzak ve gönül çelici olmak isterdin; öyleydin de. Ben, onlarýn sana ulaþamamasýnýn senin milyonlarca yýldýzdan biri olduðun gerçeðini deðiþtirmediðini hatýrlatýrdým; öyleydi de. Bilirdin bunu. Yine de varlýklarýmýz arasýndaki aþkýn farkýndaydýn. Beni istemezdin ama bensiz de yapamazdýn. O yüzden bu kaçak toplantý da dâhil, hep en son davet edilen olurdum. Baþlangýçta, planlarýnýzda yer almazdým. Diðerleri huzursuzlanmazken bu durumdan, yine sen olurdun benim de çaðrýlmam gerektiðini düþünen. Herkes yüce gönüllülüðüne yorardý. Ama ben bilirdim dingin ruhunun bir benle coþtuðunu ve tekrar tekrar kendini kendine kanýtlama gayretiyle yanýp tutuþtuðunu ve dur durak bilmeyen savaþlar verip sonsuz zaferler kazandýðýný ve zihnini kemiren sayýsýz yenilgiler aldýðýný ve kanýnýn damarlarýndan hortlarcasýna köpük köpük coþtuðunu ve bu köpüklerin artýk patlayýp patlayýp zihninde infilak artýðý ziyanlar býraktýðýný ve kalbinin olaðan ritmini terk edip de bana doðru attýðýný. Bu ateþli aþkýn yalazlarý yüreðinin bir o yanýna bir bu yanýna sýçrar, seni yakardý. Hep kaçmaya karar verip hiç yapamazdýn. Kim bilir kaç defa, okuldaki olaðan sohbetler dýþýnda benimle görüþmeme kararý aldýn.

O gece her birimizin aklý hâlihazýrda bir karýþtan kat be kat havada iken, bir de içkiyle iyice pelteleþmiþ, pembeleþmiþ iken, gidiþinle ecüþ bücüþ kuru incirlere döndü. Þöyle bir dolanýr gelirim, dedin. Biz de inandýk. Zaman ayrýþýp kulaklarýmýzda uðuldamaya baþladýðýnda huzursuzlandýk. Derken korkmaya baþladýk geçen her saniyeyi dolduran yokluðundan. Gözlerimi diðer üçünde gezdirdim. Ýkisi hiç beceremedikleri, kendilerine dar gelen rollere bürünmüþ kötü oyuncular gibi kaskatý bir uyku taklidi içinde. Uyku, kapalý olmalarýna raðmen gözlerine vurmadý bir türlü; korkaklýklarýyla utançlarý arasýnda kýprayýp durdu kirpikleri. Diðeri, kaygýyla kýrýþmýþ alnýnýn altýnda daha da göçmüþ gibi görünen kýsýk gözlerini bana dikti. Dudaklarý titrek balonlara dönmüþ, çenesi büzüþmüþ eþlik ediyordu balonlara. Beklenti dolu bu bakýþlara cevap verip kalktým yerimden. Kapýya doðru ilerlerken aklýmdan tek bir þey geçiyordu: ‘’Gideceðim peþinden. Rastlantýlarý çoðaltan bendim. Þimdi yapacaðým gibi.’’

O günü unutmak mümkün mü? Gözlerimi kapamamla takýlý bir plak gibi birkaç saatlik zaman diliminde dönüp duruyorum:

*

Býraktýðýn izlerde seke seke ilerliyorum. Soðuk hava kendime getirdi beni. Karýn altýndaki yeryüzünü, karýn üstündeki gökyüzünü izliyorum. Ayak izlerinin tam üstünden ilerlemeyi kesip hýzlandýrýyorum adýmlarýmý. Patikada ilerlerken bereni görüyorum yerde. Olabildiðince koþuyorum bu sefer. Þimdi de montun. Derken bedeninin parçalarýný toplar gibi toplamaya baþlýyorum giysilerini. Bir yumak oluþuyor sol kolumda. Yine de sol kolum donuyor. Senin de donacaðýný düþünüyorum. Ayýrmak için herkesten kendini, bambaþka yollarýn yolcusu olduðunu anlatmak için, diðerleri rutin kekelemelerinde boðuþurken, sen duru sesinle ve yeþil bakýþlarýný yerlerde süründüre süründüre, ‘’dolanýr gelirim’’ deyip yok olursan ortadan, olacaðý budur diye düþünüp hýnzýr gülümsüyorum bir yandan da. Bir kahkaha! Koþ, koþ, koþ. Koþma, koþma, koþma. Geri kaç, geri kaç, geri kaç. Hayýr. Koþ, koþ, koþ. Sana doðru koþuyorum. Uzakta seçtim seni. Beyaz tenin karda erimiþ, ancak uzun saçlarýn kapkara bir flaþ gibi patlýyor beyaz gecede. Bir o yana bir bu yana savrula savrula koþuyor kafan. Bir kaçýþ hikâyesini deðil de hani, küçük bir kýz çocuðunun neþeli sýçramalarýný anýmsatýyor buradan bakýnca. Ama korktuðunu biliyorum. Pörtlemiþ yeþil gözlerini düþününce keyifleniyorum. Bu ürkmüþ hâlin anlaþýlabilir doðrusu. Bu kahkaha… Bu kahkaha öylesine yakýndan geliyor ki. Kan çanaðýna dönmüþ gözlerimdeki kýlcacýk damarlarda yankýlanýyor. Yankýlandýkça da zangýr zangýr titriyor yeryüzü. Ve ben evrenin içindeki tüm yýldýzlarla birlikte baþýmýza yýkýlacaðýný sanýyorum, sevgilim. Gözlerimiz parlaktan da parlak bir ýþýltýyla kamaþacak da birbirimizin güzelliðinden baþka hiçbir þeyi ayýramayacak kadar körleþeceðiz. Bizimkisinin ölümlerin en güzeli olacaðýný düþündükçe yüreðim çocukça bir neþeyle doluyor. Bu sefer tutup ben de çýlgýn kahkahalar savurmaya, eþlik etmeye baþlýyorum neþeli ruha. Derken aklýma geliveriyor Silvia: ‘’Silvia, yoksa sen misin gülen? Nerelere yok oldun lanet karý?’’ Aslýnda ona böyle hitap etmem yakýþýk almýyor. Çünkü Rhea Silvia, bir Vesta Rahibesi. Erdemliler içinden en erdemlisi olmaya mahkûm edilmiþ. Ama bir hain. Ýhanet etti tüm yüce deðerlere. Bana etmez. Buldu beni, ketum mu ketum bir dost ve efendi. Rahat þimdi. Her zamankinden farklý bir tutum takýnmýyor bu gece de: Kendi küçük oyunlarýna ortak edip beni, üstüne bir de bana atýyor suçu. Bana hep kraliçem diye hitap eder. Þimdi de: Hayýr, diyor ‘’ah, kraliçem! Kahkahalarla gülen sizsiniz. Üstelik elinde bir çifte tutan da sizsiniz. O çifteyi hedefe yöneltmiþ, kedinin fareyle oynamasý misali, yavaþ yavaþ öldüren avýný sizsiniz.’’

‘’Düþlerde kimse kimseye rehberlik edemez,’’ demiþti Vahap*. Hak verirdim Vahap’a önceden olsa. Yanýldýðýmýzý görüyorum þimdi, Vahap. Anla beni. Ve bak ve gör olanlarý. Benim rehberim, en sadýk hizmetkârým, oyundaþým: Rhea Silvia


--------------------------------------
*Vahap: Ferit Edgü’nün rehberi, [Yaralý zaman, Bir Doðu Yolculuðundan Notlar (Ferit Edgü), S.45]