UNTMAK, ÝHANETÝDÝR ÝNSANIN KENDÝSÝNE

akdeniz :

mavinin çýlgýn deryasý… bir avuç katsan hüzne, gülümseyecek tekmil memleket…( laf iþte…)

bey daðlarý:

kardan külahýný ters çevirmiþ, keli görünen yalçýn daðlar… dað olmak, harbi bir iþtir kýþ kapýya dayandýðýnda… rüzgâr ciðerini deldiði için insanýn, insansýzdýr daðlar kara kýþta…

yivli minare:
acýyla sivriltmiþ yüreðini göðe bakarken… “göðe bakma duraðý”nda inecek var kaptan…

kýrýk masa:

unutmak ihanettir… hayata dönemeden vurdular beni… yaram, yadigârdýr kulaðý saðýr insanlarýn kör bakýþlarýndan…

“sevgili kýrýk masa,

bunlarý sana, kalýn kabuklarýnda sürekli bir kaþýnmanýn olduðu yüreðimin derinden gelen sesleri vesilesiyle yazýyorum…
kýþ güneþi kendini ýsýtmakta zorlanýyor… güneþin gözlerinde, dalýnda tek kalmýþ turuncu bir portakalýn hüznü…

sokaklarda yeni bir yýla girmenin telaþý saða sola koþturuyor…

güzelliðinin farkýnda olan çok güzel bir kýz karþýmda oturmuþ… kendisine bakmadan, onun varlýðýndan habersizmiþim gibi seninle konuþup bir þeyler yazmaya çalýþmamýn acayipliðine bakýp içinden bana “salak” diyor… kesinlikle diyor… salaklýðýmý biliyorum zaten, hiç gocunmuyorum…

sarýþýn hüznümün derinleþtiði gözlerimin akdeniz’in mavisine yelken açtýðýnýn farkýnda deðilim…
yelkenimde daðlý rüzgârlar… (ah, bir rüzgârýn ellerine býraksam kendimi de acýlarýn katmerlendiði yüreðimden kurtulsam…)

“hayata dönüþ operasyonu” nda gencecik insanlarýn hapishanelerde katlediþlerinin yýldönümü olduðunun da farkýnda deðilim…

( unutmanýn ihanetinden geçmiþ kalbimde hiçbir dalýn çiçeðe durmayacaðýný bilmek… sonunu getiremiyorum cümlenin… sözcükler düðümleniyor belleðimde… kýrýlgan harfler darmadaðýn savruluyor iþ saatlerine ayarlý hayatýmýn düþsüzlüðü içinde…)

ben ne çok þeyin farkýnda deðilim bir bilsen…

kaç kiþi öldürüldü de sesimi çýkarmadým… sýranýn bana gelmeyeceði düþüncesinin rehavetindeydim…

sýranýn az sonra kendisine geleceðini bilmenin korkunç gerilimini elleri baþýnda bekleyen boþnak gencini televizyonda izlerken hissettim… yay gibi gerilme benzetmesinin yetersiz olduðunu, bu durumdaki duygu karmaþasýný, insanýn içinin boþalmýþlýðýný hiçbir dilin ifade edemeyeceði gerçeðini sana nasýl anlatabilirim ki… önce birini vurdu sýrp asker… sonra baþka birini… sonra birini daha… sýrtý dönüktü ölenlerin… mermi sesleri hayatý yýrtýyordu… debelenmeden düþüyordu vurulanlar… sýra bana geliyordu yavaþ yavaþ… korkudan altýmý ýslattýðýmýn farkýna varmadým… gözlerimdeki bakýþýn insansýz olduðunun da… belki bir bakýþým bile yoktu…

empati…

( karþýdakini anlamanýn en iyi yolu, kendini onun yerine koymaktýr… onun gibi düþünürsen, onun hissettiklerini anlayabilir ve davranýþlarýný ona göre ayarlayabilirsin… iliþkilerin saðlýklý yürümesi buna baðlýdýr, yani türkçesiyle “rol yapma”ya… uzman psikologlarýn hastalarýna önerdiði tek reçete bu… ve bu reçetenin o kadar alýcýsý var ki… etraf, birbirine rol kesen insanlardan geçilmiyor… belki de sýrf bu sebeple insanlar(!) olup bitenlere bu kadar kayýtsýz… bir uyuþturulma seansýna toptan katýlmýþ gibi gülümseyebiliyorlar… )

haber çoktan bitmiþti televizyonda, elim baþýmda bekliyordum… kaným çekildi…

sýkýysa empati yap bu durumda…

insan yaným nereden bulduysa bir yol bulup belleðimdekileri gün yüzüne çýkarmayý baþarmýþtý…

rahatlarýna düþkün konformist küçük burjuvalarýn ölümden korkmalarýnýn tek bir gerekçesi vardýr diye düþündüm… ölümde, tüketim alýþkanlýðýnýn sona ereceði düþüncesi… korkunun gerekçesi, daha korkunç geldi bana…

her neyse… bugün aralýk’ýn yirmi biri…

bey daðlarý’nda kar…

akdeniz, hep bildiðin gibi…

yivli minare’de ilahi bir çaðrý : allahüekber allahükber (tanrý uludur, tanrý uludur)

karþýmdaki masada oturup çayýný içen güzelliðinin her þeyden çok farkýnda olan kýz, hâlâ salaklýðýma bakýp bakýp “salaðýn önde gideni” olduðumu düþünüyor, üçüncü çayýný içerken…

ben…
ihanetin, içimde açtýðý derin yaranýn acýsýyla kývrým kývrým kývranýyorum… unutmak… ah, ihanetlerin en beteri…

bugün ihanet içindeyim…

ihanetim kendime… ihanetim hayata… ihanetim cezaevi koðuþlarýnda alev silahýyla yakýlanlara… saçlarý tutuþan o genç kýzlara… onlarýn geleceklerine… ihanetim çocuklarýma… çocuklarýmýn yüzüne nasýl bakacaðým ben…

ey sevgili,

bugün seni unuttum, bugün kendimde deðilim…

sana “lirik þiirler” söyleyemediðim için baðýþla…

sana kýr çiçekleri toplayamadýðým için…

gün iniyor yavaþ yavaþ…” en uzun gece”ye hazýrlýyor kendisini… en uzun gecenin dibi zindan…

gece en uzun da olsa þafak söker deðil mi kýrýk masa….

kýzýn saçlarýndan akþam kýzýltýsýna bulanmýþ bir demet gün ýþýðý sýzýyor… kýz, böyle salak bir insanýn var olduðunu görmenin hayretini hiç gizlemeden acýr gibi bakýyor bana… çayýndan bir yudum daha alýp akþama hazýrlanan þehrin kalabalýk sokaklarýna doðru yürüyor… ardýndan bakamýyorum bile…

ben… ah gelebilsem kendime… bak kýrýk masa, hiç kimselere anlatamýyorum yüreðimde düðümlenen acýlarýn beni nefessiz býraktýðýný… kimseler anlamýyor ki beni... ben de geldim oturdum kýyýcýðýna… sen anla beni olmaz mý...