Sanki anlam kayboluyordu
Yüreðin ýzdýrabý hicraný yudumlayarak soruyordu
Kim anlýyordu, geriye ne kalýyordu, hasret yeniden yol alýyordu
Ve vicdaným sarhoþluðunda muvazeneme bakýyordu, iþte bir hal kalmýyordu


Henüz umutlarýn takipçisi
Hasredilen þevkin müdavimiydi, dur durak bilmezdi
Hoþgörü teslim ettiði öðretisiydi, feragat zaten nefesinde atiydi
Ne kýzmayý ve ne de gücenmeyi hakkýyla becerebilirdi, sadece güler geçerdi


Adeta hayat dolu elçiydi
Aþk için neler telaffuz ederdi, hayreti mucip biriydi
Telaþ onun için ferdi, inayetiyle asudeleþen ibretli latif bir kalpti
Hani hasreti çekilir, muhabbeti özlenir ya, yaren olmak için sevk edilmiþ andý


Tevazuu onun libasýydý
Edep, yüzünü kýzartan, mahcubiyet içinde arlaþandý
Tevdi edilen teveccüh karþýsýnda dili tutulur bir þaþkýnlýk yaþardý
Arifin nefesine muhtaçlýðýný, maarifin servetine açlýðýný, merakýyla yansýtýrdý


Her ne hikmetse sabrý
Yakut mesabesinde ve edebin kalitesinde aralardý
Hani bilirsizce zikredilen kanaat var ya, onun sanatýnda ummandý
Sessizliðinin derinliðinde ne bir yeis bulunur ve ne de keþkeler anlam bulurdu


Nedense hicran nefesin
Hüzün hevesin, niyet mübadelenin, iradesindeydi
Hiçbir zaman çileden vazgeçmedi, öteleyenler için sadece gülerdi
Zümrüdün deðerini ancak tecrübe ve idrak öðretirdi, merak akýl için verilmiþti


Kalbinin sesinde yürüdü
Vicdanýyla bütünleþen abideydi, lakin çok gizlenirdi
Bir avam olarak akseden güzellikti, mahzunluk onunla adeta denkti
Masumluk için sarf edilen ve vakfedilen abitti, ölümün letafetinden söz ederdi


Korkularý teslim almýþtý
Hicranýn sayfasýný þevkiyle aralamýþ kutlu bir candý
Gözlerinin tesiri ne kadar farklýydý, cazibesi yüreði yakan bir ahenkti
Þimdi anlatýlacaklar sadece bir ibretli hikâyeydi, zira zaman onun için bitmiþti




Mustafa CÝLASUN