Utangaç ve ürkek adýmlarýmý sakladým yürek darbeleri sýrasýnda. Sensizlik zamanlarýnda kullanabileyim diye...



Dünyayý saran nefret ve sevgisizlikle Aþk bütçemiz büyük zarar görmüþtü. Mutluluk, merhamet ve Sana sevgi üreten bütün fabrikalar ardýn sýra kapanýyor ve Sen merkezli tek baþýna iktidar olan yüreðim buna hâkim olamýyordu. Derken bütün bu olumsuzluklarýmla beni Sensiz býrakýyordun. Tek bir sözle, tek bir darbeyle. Yürek darbesi...



Sensizliðin Birinci Günü: Dar sokaklardan geçerken güneþi gölgeleyen binalar sanki üstüme yýkýlacaktý. Ýstanbul'dan hiç bu kadar nefret etmemiþtim. Baðnazlýðýmla kilitliyordum kaynayan ve kanayan düþüncelerimi. Dünyamý düþünemiyordum Sensiz. Gökyüzü çatlayacak oluyordu kahrýndan. Biliyorum daralan, nefes almakta zorluk çeken göðsümden çekiniyordu. Kýskanýyordu kendinden büyüklüðümü. Ardýndan ve Senin ardýndan yýkýlan bahçelerimi kim sulayacak, sararan fidanlarýmý kim yeþertecek diyordum. Ahh fidanlarým! Tohumunu Seninle attýðým...



Sensizliðin Birinci Günü: Güneþ odama küstü. Dünyayla kucaklaþtýran perdelerimi çektim sonuna kadar. Darbe tarihli gazetelerle kapattým pencerelerimi. Duvarlarýmý resimlerinle süsledim. Nereye bakarsam bakayým Sen’i görüyordum. Denizden çýkarýlan bir balýk gibi çaresiz, denizde boðulan bir insan gibi oksijensizdim. Ve körkütük Sensiz…



Sensizliðin Birinci Günü: Hükümetim devrildi. Sevda bakanlarý teker teker istifasýný sundular. Darbe post modernliðini gösteriyordu Yirmi Sekiz Þubat gibi. Þubat soðuðu vuruyordu, uðruyordu evime. Yorganlarýmý örttüm üþümek bilmeyen bedenime. Bugün darbe günüydü. Bugün Sensizliðin ilk günü. Off! Ne kadar da aðlamýþtým gidiþinin ardýndan. Sincan’a hareket eden tanklar evime yöneliyordu ocaðýmý yýkmak için. Ateþini ilk seninle yaktýðým…



Sensizliðin Birinci Günü: Susuyordum suçlu bir çocuk gibi ve susuyordum çöllerde Leyla’yý arayan Mecnun gibi. Derdimi ne Ýskender Pala’nýn esrarengiz romanlarýnda veya Elif Þafak’ýn sonuna kadar Aþk kokan kitaplarýnda görebilirdiniz; ne de Ýlber Ortaylý geçirebilirdi tarih sayfalarýna. Darbeydi bunun adý. Benimle kurulan cumhuriyetimin en büyük darbesi. Yürek Darbesi…



Sensizliðin Birinci Günü: Ayrýldýðýmýz zaman ki gözlerinin yaþlý halini düþünüyordum. Darbe kokan duvarýma astýðým resmindeki görüntülerinle uzaktan yakýndan alakasý yoktu halinin. Postallý korkular salývermiþti her bir tarafýmýzý. Biliyordum Sen de hazýr deðildin gündüzümü karartacak, Seni benden uzaklaþtýracak olan darbeye. Bu rütbeli korkusu da neydi böyle? Omzunda dört yýldýzý olsa da ne olacak rengi solmuþ askeri kamuflaj ayrýlýðýn? Sen benim gözümden bile sakýndýðým Süreyya Yýldýzýmdýn. Dünyama en uzak olan…



Sensizliðin Birinci Günü: Vaktini þaþýrdýðým günün her vaktinde avucumu sahibine açtýðým zaman duygu yüklü konuþma metnimi sunuyordum Yaratýcýya. Sadece Sen’i istiyordum. Ancak bu þekilde kurtulabiliyordum yaþadýðým darbeden. Ancak bu þekilde evime yönelen darbe koordinatlý tanklarýn üstüne çýkabiliyordum ve haykýrabiliyordum Sensizliði. Ve Anlýyordum o zaman. Sensiz bir gün bile yaþayamayacaðýmý… Gidiþinin ardýndan…


Fatih KAYABAÞI