Önce türkülere sevdalandýk, sonra Anadolu’ya. Çýðlýk olduk önce Bolu daðýnda, Dadaloðlu ile daðlarda, Nesimi’nin derisinde, Sivas’ta yaðlý urganda. Sesimiz yankýlandý daðlarda, ovalarda ve yaylalarda. Oysa çýðlýðýmýz katlanarak artacaktý haberimiz olmadan. Maraþ olduk sonra, çorum olduk ve Sivas olduk yandýk iliklerimize kadar. Çýðlýðýmýzý susturmaya çalýþanlar bu sese katlanamayanlar yakmýþtý bizi. Küllerimiz savruldu esen poyrazýn sertliðinde Anadolu’ya ve her dalda Hasret her dalda muhlis ve her çiçekte Metin olduk. Ve türküler çýnladý kulaklarýmýzda, biten umutlarýmýz canlandý. Ýnanç doldu yüreklerimiz. Damla damla aktýk yüreklere sevda olduk, toprak olduk, kardelen olduk.

     Anadolu kucakladý bizi, sevdalarýmýzý, türkülerimizi ve alýn terimizi topraðýnýn verimine kattý. Yüz inlerce gelincik olduk açtýk çorak yaylalarda. Emeðimizin, alýn terimizin, inancýmýzýn resmini çizdi her bahar. Sonda buðday tanesi olduk baþaklarda, yavaþ yavaþ kavurdu bedenimizi güneþ olgunlaþtýk. Biz kavruldukça umut doldu nice bedenler, gülmeyi unutan gözler inançla güldü ve halkýn sofrasýna ekmek olduk. Biz kendi sevinçlerimizi býrakýp baþkalarýnýn mutluluklarýyla gülmeyi seçtik hep. Ýçimiz kan aðlasa da yok olsada umutlarýmýz, nasýr tutsa da yüreðimiz acýlara gebe kalan sevdalardan vazgeçmedik Nazým ustadan aldýðýmýz mirastan. “ Yârin yanaðýndan gayrý paylaþmak için her þeyi” dedik ve paylaþtýk, inançla. Horladýlar bizi, itildik bu yüzden, anlamadýlar ama biz biliyorduk yaptýðýmýzýn doðruluðunu. “ bizde biliyorduk yâre giderken menekþe almasýný, dostlar aç kalmýþ yedik menekþe paralarýný” derdi Nazým usta. Ýþte biz yare hiç çiçek alamadýk belki bu yüzden; ya raký parasý yaptýk çiçek paralarýný dostun acýlý yüreðine merhem, yada sofralar kurduk dostlara. Yok olan deðerlere inat yeþertmeyi seçtik inançlarý, paylaþtýkça artacaktý mutluluklar ve dünyayý güzellikler kurtaracaktý bir insaný ne olursa olsun bir insaný sevmekle aþlayacaktý her þey ve biz insanlarý sevdik. Yârimiz anlamadý bizi. Yüreðimizdeki bu kocaman sevdayý. Ve yalnýz kaldýk kimi zaman, boþ duvarlarla dertleþip, þarabý dost eyledik. Mum ýþýltýsýn da kalemi aldýk elimize ve beyaz kâðýtlara döktük yüreðimizin yangýnýný. Aðladýk kimse duymadý, görmedi. Ve yüreðimizin nasýrlaþmasýný acýlara boðularak izledik. Kendimizden utandýk. Çünkü bizi ayakta tutan yüreðimiz ve insanlýðýmýzdý.

     Omzumuza bindi hayatýn acý yükü. Yüreðimizde geçmiþten kalan nasýrlaþmýþ yaralar, kýrýlmýþ umutlarýmýz ve tükenmiþ inançlarýmýz var olma savaþý veriyorduk sitemin içinde o sistemin kirine bulaþmadan. Dostlarýmýz vardý bizi ayakta tutan. O yârin yanaðýndan gayrý ne varsa paylaþtýðýmýz dostlarýmýz. Ama eksik olan sol yanýmýzdaki korlanmýþ sevda ateþiydi. Dostlarla yapýlan muhabbetlerde korkularýmýzý anlatýrken içten içe Can babanýn dizeleriyle özetliyorduk durumu “ Düþlere bile kar yaðmazdý hiçbir zaman,
meydan savaþlarýnda korkular, aþký aðýr yaralamasaydý eðer.” Düþlerimize kar yaðmýþtý ve korkular aþklarýmýzý aðýr yaralamýþlar yüreðimiz kan aðlýyordu. Tükeniþler içindeydik. Üzerimizde geçmiþin enkazý, depremden arda kalan yýkýntýdan baðýrýyorduk “ sesimi duyan varmý!......” sesimiz; bizim sesimiz sevdamýzdý geçmiþin yýkýntýlarý arasýnda kalan o deðeri týrnaklarýmýzla çýkardýk o yýkýntýnýn arsýndan ve avucumuza alýp; gözlerinde umudu bulduðumuz bir insana uzattýk.. “ haydi, can ver “ diye. Taþýyacaklarýna inanmadýlar bu sevdayý, ya altýnda kalacaklardý ya da taþýyamayacaklardý. Çünkü hayata dair bizde kalan tek þey sevdalarýmýzdý. Sesimiz öyle kýsýk, korkularýmýz öyle büyüktü ki korktuk acýlarý tekrar yaþamaktan; koþmadýk o gözlerin arkasýndan.

     Ve düþlere yaðan kar, çýðlýklarýmýzla çýð oldu örttü yüreðimizin üstünü. Bedenimizi ve yüreðimizi kapladý buz gibi bir soðuk sardý acýlarýmýzýn üstünü. Bir daha sevmeyiz derken sevda bize uzak derken, yüreðimizin acýlarýndan filizlenen kardelenler sardý çýðýn üstünü. Ve bizler yine yüreklerimiz koyduk avucumuzun içine en titrek, en masum, en acýlý yanýnla… se sunduk gözlerinde umudu bulduðumuz nazlý yare…. Acýlar bizim içindi ve biz baþkalarýnýn mutluluðunu mutluluk bilmiþtik. Ve en büyük kahkahayý savurduk sisteme inat bu sitemin kirine inat bu kirlenmiþliðe inat.

www.hamzaekiz.com