Soðuk mermer merdivenlerden aþaðýya inerken; kulaklarýmda birkaç ay önce konuþulan kelimeler dalgalanýyordu. Bedenimin aylardan beri süre gelen yorgunluðu artýk iyice omuzlarýma binmiþ nefesim ciðerlerimi dolduramýyordu. Zaten dolduracak ciðerde kalmamýþtý. Ateþim hala yüksekti. Ayaklarýmdaki yorgunluk dizlerimi titretirken biliyordum diyordum kendi kendime. Bunun olacaðýný da biliyordum. Ama neden birden bire üst üste binmiþti? Neden teker teker gelmemiþti bu saldýrý. Ciðerlerim tükenmiþ, kaným bozulmuþ, böbreklerim iflas etmiþ ve o karaciðerim karalar baðlamýþtý.

     Tükenmiþti bedenim. Daha yaþým 28 di. Ne olmuþtu bu kadar çok. Daha dün gülüyordum; yarýnlara umutla bakýyordum ama yarýn karanlýk olacaktý. Yoktu son nefes çýkacaktý bedenden. Emekçi Yoldaþým Azrail benim için mesai yapacaktý beklide. Kafam kazan gibi olmuþtu, sinirlerim boþaldý. Yasaklar dünyasýna girmiþti bedenim kendimi bir biraneye savurdum. Yasakmýþ!... ne yasaðý be son günlerimde yasaklarýn içine tükürdüm yine ve soðuk bir bira istedim sigaramý yaktým. Öksürüklere boðularak yine çektim o dumaný içime. Gözlerim yaþardý, isyanlarým büyük bir volkan oldu kafamý yukarýya çevirip kavga etmeye baþladým yine yüce olguyla. Neden dedim neden bu kadar mý çok günah iþlemiþtim ne lanet olsun býkmýþtým hadi yaþadýklarým neyse de bu aðýr gelmiþti bu kadar çabuk olacaðýný tahmin etmiyordum hiç. Daha ne umutlarým yardý yarýnlarda yeþeren beynim yerinden fýrlayacak gibi oldu. Nefes alamadým. Soðuk bir yudum bira daha çektim. Oturduðum masanýn etrafýnda dolanan insanlar bir enkaz gibi bakýyorlardý bana. Ýnsan deðildim artýk kendime bir et yýðýný gibi bakmaya baþladým. Ve derin derin yaþadýklarýma daldým geçmiþimle yüzleþmeye baþaldým. Hep yapýyordum bunu ama daha vaktim var deyip kalbini kýrdýðým incittiðim insanlar geldi aklýma. Ve teker teker aradým hepsini yarýn görüþemeyecek gibi vedalaþtým ve özür diledim yalvarýrcasýna. Ve daldým derinlere gözlerim uzaklarda yudumladým biramý yavaþ yavaþ.

     Bir el dokundu sonra omzuma; “ Kapatýyoruz” dedi acýr bir ses tonuyla, kafa sallayýp hesabý istedim. Karanlýk sokaklara savurdum bedenimi yarý üþür, yarý halsiz bir þekilde. Gözlerimden akan yaþlara hakim olamýyordum. Soðuk bedenimi iyice titretmeye baþladýðý bir vakit kendimi eve attým. Hemen mutfaða yönelip hazýr olan meze tabaðýmý çýkardým ve salona geçip sakince içmeye baþladým yanan mum ýþýklarýnýn loþluðunda. Hýçkýrýklarým içmeme bile engel oluyordu. Sonra hafif titreyerek kendime geldim. Evimin salonunda elimde raký kadehi ile voltalar atýyordum bir anda kulaklarým da birkaç ay önceki konuþmalar çýnlamaya baþladý tekrar. Doktorun beni azarlarcasýna;” þimdiye kadar neredeydin!... Böbreklerin bitmiþ , kara çiðerin iflas etmiþ bu kadar içilir mi!.... üstüne üslük birde lösemi hastasýsýn!....” dünyanýn ne kadar dar bir yuvarlak madde olduðunu öðrenmiþtim o an. Tükeniyordu hayat… son demlerimizi oynayacaktýk.

     Ve gecenin suskunluðunu yine hýçkýrýklarýmla böldüm.. Tedavileri ret eden vücudum en alaycý oyunu oynuyordu. Ve ben ne rakýdan ne sigaradan bir kez daha vazgeçmemiþtim. Çünkü yaþamaktý güzel olan ve kimse anlamayacaktý yok olduðumu. Her zamanki gibi son bardaðýmý da bitirdikten sonra masamý topladým ve bulaþýklarýmý yýkadým. Evimi sanki en aðýr misafirimi karþýlama telaþýyla çok temiz tutuyordum. Ne zaman geleceðinden habersiz ve bir o kadar da alaycý. Yataðýma uzandým. Aklýma dostlarým geldi, annem ailem daha neler yaþayacaktýk dedim kendimce ama….

     Gecenin karanlýðýný çýnlatan öksürüklerim aðýrlaþmýþtý. Bedenimin hafif hafifi üþümeye baþlarken vücudum sanki bir mengenede sýkýþmýþçasýna yanmaya baþladý. Yan tarafýmda duran sehpanýn üzerindeki bardaða yöneldim hafif doðrularak ama tutamadým bile bardaðý kavrayacak gücü kendimde bulamamýþtým. Çokta içmemiþtim oysa gerçi içsem de bir þey fark etmiyordu kafayý bile bulamýyordum aylardýr. Sonra bedenimin ortasýndan keskin bir kýlýç çekilmiþçesine bedenim yataða savruldu. Yoksa beklediðim emekçi kardeþim mesaimi yapýyordu bu gece. Yok daha vaktin gelmemiþ olmasý lazýmdý. Þiþedeki raký bile yarýmdý daha. Vücudumdan sanki yer altýndan fýþkýran bir kaynak suyu misali ter boþanmaya baþladý. Nefesim ciðerlerimi dolduramýyor boðazýmda kalýyordu. Ne lanet olasý bir þey bu dedim kendi kendime ve seslendim “ Yukarýdaki büyük üstat ne oluyor bari sonum güzel olsaydý” diye haykýrdým usul dan ama tam o anda ayaklarýmdan yavaþ yavaþ yukarýya doðru çýkan bir soðukluk hissetmeye baþladým. Hani týrpaný vardý bunun ve ben o týrpaný bilmem ne yapacaktým dedim kendimce bu soðuk örtü nereden çýktý? Ayaklarýmý hissetmemeye baþlamýþtým kýpýrdayamýyordum. Ve dedim iþte buraya kadarmýþ. Geçmiþim geleceðim yaþadýðým ve yaþattýklarým burada noktalanýyor. Yarýn dünya bensiz dönecek. Yokluðum kim bilir kimleri üzüp kimleri gururlandýracak. Keþke dedim keþke onu görme þansým olsaydý.

     Ve soðuk örtü tüm bedenimi kapladý. Boynumdan aþaðýsýný hissetmemeye baþlamýþtým. Nefesim iyice kýsýlmýþ, gözlerimin kalp atýþlarým yavaþlamýþtý. Sonunu merak ediyordum ne olacaktý. Gözlerimi tavana dikip yine yukarýdaki büyük üstada bir þeyle fýsýldamak istedim ama aðzýmý açamýyor çenemi bile kýpýrdatamýyordum. Ve gözlerim birden karardý. Uçsuz bucaksýz bir karanlýk içinde eridi bedenim. Ve son nefesim ciðerlerime elveda derken sadece bedenim kala kaldý bomboþ bir evde ve soðuk bir et yýðýný olarak. Düþünceler, yýkýntýlar, yok oluþlar hepsi ama hepsi yalan olmuþ terk gerçek topraðýn altýnda çürüyecek 60 kiloluk ceset içinde týkýlýp kalmýþtý. Yarýnlar ,umutlar sevdalar hepsi toprakta açan bir kardelene can olacaktý beklide…

www.hamzaekiz.com