Ýþ çýkýþý dolmuþa yürüyecek halim bile kalmamýþtý. Ayaklarým bedenimi taþýmýyor, boynum baþýmýn aðýrlýðýný dik tutmak için tüm kaslarýný kasýyordu. Zor bela kendimi dolmuþun koltuðuna attým. Allahtan cam kenarý boþtu, koridor tarafýnda gitmekten hiç hoþlanmýyordum. 45 dakikalýk bir yolculuk olsa da cam kenarýnda kafamý cama yaslayýp göz kýrpar gibi hýzlý hýzlý geçen sokak lambalarýný seyretmek rahatlatýyordu beni. Öyle de yaptým. Oturdum, kafamý cama dayadým ve düþüncelere daldým. Ön koltuða 6 yaþlarýnda bir çocuk ile annesi oturdu. Karný acýkmýþ olacak ki sürekli mýz mýzlanýyordu çocuk. Bir ara göz göze geldik küçükle. Normal bir halde olsam þaklabanlýklar yapar ilgilenirdim kendisiyle ama zoraki bir gülümseme atarak gözlerimi dýþarýya çevirdim bu sefer.
Son zamanlarda tüm dünya üzerime geliyor gibi hissediyordum. Üniversiteyi bitireli 2 yýl olmuþtu ve ben hala istediðim iþte çalýþamýyordum. Niþanlýmla sürekli tartýþýyor ama bu tartýþmalarýn aslýnda benden kaynaklandýðýný, sürekli iþ tatminsizliðimden dolayý bunu ona yansýttýðýmý biliyordum ama elimde deðildi. Bir yanda sevmediðim bir iþte para kazanmak uðruna sevmediðim kiþi ve olaylarla boðuþmak, bir yanda niþanlýmýn gezelim, tozalým isteklerine cevap vermek, bir yanda kendi sosyal ihtiyaçlarýmý gerçekleþtiremiyor olmamýn verdiði otsu yaþam hissi, bir yandan uzakta olan ve sürekli "yeni iþ bakýyor musun kýzým" diyen babam, sürekli babamla ilgili þikâyetlerde bulunan annem ve diðer aile sorunlarý...
Dýþardan bakan biri için "ne süper hayat" diyebileceði bir þekil belki de. Ýþim var beni seven bir niþanlým var, ailem var, ekonomik özgürlüðüm var, okumuþ bitirmiþim, diplomam var v.s... "Bardaðýn biraz da dolu tarafýna bak lütfen" diyenlerle dolu bir çevrem var. Bu iyi mi kötü mü bilmiyorum ama ben býrakýn dolu tarafý ya da boþ tarafý bardak dahi göremeyecek bir haldeyim.
Göz kapaklarým aðýrlaþýyor, sanýrým uyuyorum ama uyursam ineceðim yeri kaçýrabilirim. Amaan kaçýrayým ne olacak, eve zamanýnda gidip ne yapacaðým? Biraz yemek, biraz televizyon, bir kaç bardak çay sonrasýnda odama geçip iþten getirdiðim belgelerle boðuþma ve uyku... Sahi bugün Mesut bey'in dediði raporlarý inceleyeceðim, yarýn bir özet sunacaðým kendisine. Bir de gerekli analizleri yapýp ayný iþi tekrar tekrar ve tekrar yapacaðým..
Kafamdan bugün, yarýn, sonraki gün yapacaðým iþler geçerken bir anda dolmuþ ani bir fren yaptý. Bu o kadar ani oldu ki herkes birbirinin üstüne yuvarlandý. Ben kafamý ön tarafa çarpmamak için son anda elimi koydum. Ara yoldan çýkan bir otobüsle burun buruna durduk. Herkes derin bir nefes aldý. Önümdeki çocuk avazý çýktýðý kadar aðlamaya baþladý. Aðzýndan kan geliyordu. Bir anda annesinin elinde ufacýk bir diþ gördüm. "Aferin oðluma tamam yavrum bir þey olmadý bak yeni diþimiz çýkacak artýk" diye pýþpýþlýyordu çocuðu. Çantasýndan çýkardýðý bir peçeteye sardý kanlý diþi. Ani frenin etkisiyle anne çocuðu tutayým öne gitmesin derken kolu aðzýna çarpmýþ ve zaten düþecek olan diþ düþmüþtü.
Bir an benim diþ düþürme hikâyem aklýma geldi. Avazým çýktýðý kadar aðlýyormuþum kimse susturamýyormuþ beni. Eniþtem yanýma oturmuþ ve "Þimdi aðlýyorsun ama ilerde yeni çýkan diþlerinle insanlara gülücük saçacaksýn. O diþleri sinirlendiðinde sýkacak, üþüdüðünde birbirine vuracak, süslenirken sürdüðün dudaðýndaki rujlarý o diþlerine bulaþtýracaksýn. Þimdi bu düþen diþ senin için bir þey ifade etmiyor hatta acý veriyor belki ama benim için hayatýn devam ettiðini ifade ediyor. Önce acý, gözyaþý ama sonra pýrýl pýrýl diþlerle yeni gülücükler” demiþ ve ben çýt çýkarmadan eniþtemi dinlemiþ, aðlamayý kesmiþim.
Anladým 'ön koltuktaki aðlayan küçük bey', siz bana þuan gerekli olan mesajý ilettiniz. Teþekkür ederim.