Sevgili Ýrem. Sana yazdýðým bu mektup belki de eline geçmeyecek, okuyamayacaksýn. Bu mektubu belki de bir kitabýn sayfalarýnda, belki de bir bilgisayar ekranýnda göreceksin, kimbilir?
     Seni bu satýrlarla yirmi altý yýl öncesine,1982 yýlýna götürmek istiyorum. Yer doðuda kýþý sert geçen, soðuk bir þehrin üniversitesinin kantini. Karlý bir kýþ günü. Sen yanýnda kýz arkadaþýnla kantinden içeri girmiþtin. Üzerinde kýrmýzý renkte bir pelerin ve baþýnda yine kýrmýzý renkte bir bere vardý. Ben kantinde ön masalarda bir arkadaþýmla sohbet ediyordum. Havanýn soðuk olmasý nedeniyle kantin oldukça kalabalýktý. Sýnýf arkadaþlarýnýn bulunduðu bir masadan sana seslenmiþler, sen de o masaya doðru yönelmiþ, sonra da masaya oturmuþtun.
     O aný hiçbir zaman unutamamýþtým. Bir mýknatýs gibi beni kendine çekmiþtin sanki. Gözümü senden bir türlü alamamýþtým. Hiçbir bayandan senden etkilendiðim kadar etkilenmemiþtim. Uzun, düz saçlarýn vardý. Simsiyah, kömür karasý rengindeydi. Gözlerinin içi, kaþlarýn da ayný renkteydi. Biçimli dudaklarýnla konuþtuðunda içinde muntazam, beyaz diþlerin fark ediliyordu. Gözlerinin içine doðru baktýðýmda nabzým daha fazla atýyor, kalbim daha hýzlý , daha sesli çarpýyordu, bunu hissediyordum.
     Sen dersine girmek için kantinden ayrýldýðýnda ben de seni takip etmiþtim. Beni henüz farketmemiþtin. Arkadaþýnla neþe içinde sohbet ediyordun. Ne kadar da hoþ gülüyordun. Gülmek dünyada en çok sana yakýþýyordu.
     O günden sonra artýk sen benim hayatýmýn içindeydin. Gece düþlerimde tatlý tatlý gülümsemeni görüyordum. Okulda, evde, kantinde, pastanede senin siluetin hep karþýmda duruyordu. Seni kafamdan, gönlümden silip atmaya çalýþsam da nafileydi artýk.
     Çekim alanýndan ayrýlamýyordum senin. Ders programýn daima cebimdeydi. Kendi dersim bittiðinde eve gitmiyor, kantinde seni bekliyordum. Dersten çýkýp yurda doðru yürürken ben de senin arkandan gölgen gibi takipteydim. Artýk beni fark etmiþtin. Yürürken bazen yanýndaki arkadaþýna bir þeyler fýsýldýyordun, arkadaþýn da senin yerine kendisi dönüp bana bakýyor sonra da beraber gülüþüyordunuz. Siz yurda girerken ben yurdun karþýsýnda birkaç dakika bekliyor sonra ayrýlýyordum. Cikletlerde yazan aþk tariflerine ben de o an þu tarifi uygun görmüþtüm: “Aþk, sevdiðin için yurt yollarýnda soðuk, rüzgar demeden yürümektir!”.
     Hatýrlýyor musun Ýrem, her cumartesi günleri saat dokuz civarýnda þehir postanesine gelirdin. Ailenle telefon konuþmasý yapmak için görevli memura kayýt yaptýrýr, sýranýn sana gelmesini beklerdin. Yarým saat kadar bekler sonra da kapalý kabinde telefonla konuþurdun. Hiçbir iþim olmadýðý halde sýrf seni görmek için ben de uykudan fedakarlýk eder, sabah sabah postanenin bankýnda oturur seni seyrederdim.”Aþk, sevdiði için postane banklarýnda esneyerek oturmaktýr!”.
     Öðlenleri üniversitenin ikibin kiþilik büyük yemekhanesinde yemeðini yerdin. Benim dersim olmadýðý halde senin peþinden yemekhaneye gelir, sýraya girer sonra da çelik kaplarda yemeðimi alýr, sana en yakýn masada oturmaya çalýþýrdým.”Aþk, sevdiði için yemekhanede sýraya girmektir!”.
     Bir akþam üstü yine seni, çok samimi bir arkadaþýmla ders alacaðýn anfiye kadar takip etmiþtim. Sen anfiye girdin. Arkadaþýma: “-Biz de derse girelim mi?” dedim. Arkadaþým, þaþýrdý, olmaz anlamýnda baþýný salladý. Ama ýsrarlarýma dayanamadý, senin peþine biz de anfiye girdik ve senin bir sýra arkanda yerimizi aldýk. Ders matematik dersiydi ve dersin hocasý iki saatlik dersi birleþtirerek anlatýyordu. Arkadaþým o akþam sýkýntýdan patlamak üzereydi sanki. Nerden senin aklýna uydum der gibi yüzüme bakýyordu. Ama ben hiç sýkýlmýyordum.Çünkü senle ayný mekandaydým, ayný havayý soluyordum. O akþam da hayatýmda unutamadýðým günlerden biri olmuþtu.”Aþk, akþam saat altýda sevdiðinin matematik dersine girmektir!”.
     Bir gün, derslerinden birinin vize sýnavýna girmek için dersliðin önünde bekliyordun. Ben de arkadaþýmla oradaydým. Arkadaþým sizin sýnýfýnýzdaki bir kýz arkadaþla konuþuyordu. Ben de yanlarýnda onlarý dinliyor, kaçamak bakýþlarla seni izliyordum. Bir ara elektrikler gitti, her taraf karanlýk altýnda kaldý.Uðultu kaplamýþtý her tarafý. Sen arkadaþýndan ayrýlýp bize doðru gelmiþtin. Yanýmýzdaki kýza dersle ilgili bir þeyler sormuþtun. Bana en yakýn mesafedeydin o zamana kadar olan. Yüzünü seçemiyordum ama benim sana baktýðý gibi sen de bana bakýyordun o anda . Onu hissediyordum. Yanýlmama imkan yoktu. Daha sonra sen ayrýldýn diðer arkadaþlarýna katýldýn. Bir iki dakika sonra da elektrikler tekrar geldi. Kýsa bir an bakýþlarýmýz çakýþtý, sonra sen gözlerini baþka tarafa çevirdin.
     Tanýþtýðýmýz günü hatýrlýyor musun, Ýrem? Okulun en büyük anfisinde en önde oturmuþ hocanýn gelmesini bekliyordun. Ben de seni tanýyan, seninle ayný dersi alan bir kýz arkadaþýmla içeri girmiþtik. Yüzlerce gözün üzerimize odaklanmasýyla utanmýþtým. Tenimin sýcaklýðý artmýþtý. Pancar gibi kýzardýðýmý zannettim. Kýz arkadaþ öncelikle sana bir þeyler sordu, daha sonra da beni tanýþtýrdý. Her zamanki güzel gülüþün daha da bir güzelleþmiþti o gün. Hoca içeriye girmiþ nerdeyse derse baþlayacaktý. Hýzlý adýmlarla anfiden çýkýþýmý onca yýl sonra hala aklýmdan çýkaramýyorum.
     Birbirimizle tanýþmýþtýk ama ben duygularýmý sana bir türlü açamýyordum. Neden rahat olamýyordum, neden bu kadar utangaçtým? Neden bir kýzla bir erkekle olduðu gibi rahat konuþamýyordum? Her akþam olduðunda, yarýn Ýrem’e duygularýmý açacaðým, sevgimi ifþa edeceðim desem de bunu bir türlü baþaramýyordum. Hal hatýr sormadan öteye geçmiyordu sohbetimiz.Samim olduðun erkek arkadaþýmdan nasihatler, taktikler alýyordum ama nafile. Harekete bir türlü geçemiyordum.
     Sana olan ilgim yüzünden derslerimi aksatmýþtým. Dört yýlda mezun olamamýþ, beþinci yýla devam ediyordum. Anne, babam da bendeki bu kötü gidiþata üzülüyor, fakat ellerinden bir þey gelmiyordu. Baþarýsýzlýðýmýn sebebini soruyorlar ama ben ser verip sýr vermiyordum.Ýþtahým da kesilmiþ,adeta erimiþtim. Ýçkiye de o yýl baþlamýþtým. Eve gitmeden önce birahaneye gidiyor, çakýrkeyif olduktan sonra eve dönüyordum. Beþinci yýlda bile geriden bir sürü dersim vardý. Hepsini geçmem gerekiyordu yoksa bir yýl daha kaybetmem içten bile deðildi.
     Hayatýmýn en önemli kararlarýndan birini vermek zorundaydým. Ya okulu seçecektim ya da sevdiðimi. Derslerime çalýþmazsam, okulum yine uzayacaktý. Sevdiðim kýza zaten açýlamýyordum. Derslerimi ihmal etmenin, sýnýfta kalmamýn karþýlýðý ne olacaktý ? Koca bir hiç. Kendimi, anne ve babamý üzmenin bir anlamý yoktu. Seni hayatýmdan çýkaracak, derslerime asýlacaktým, baþka bir ihtimal bulunmuyordu.
     Seni artýk çok seyrek görüyordum Ýrem. Okuldan ayrýldýktan sonra artýk direk eve gidiyor, yemeðimi yedikten sonra dersin baþýna geçiyordum.
     O yýlýn sonuna doðru seninle ilgili bir haberin geldi kulaðýma. Fakültedeki bir araþtýrma görevlisiyle niþanlanmýþtýn. Hiç beklemediðim bir þeydi bu. Ýçimden bir þeylerin koptuðunu hissettim o an.
     Seni son gördüðüm günü hatýrladýn mý, Ýrem? Bir akþam üstü þehrin ana caddesindeki bir pasajda saatimi tamir ettirmiþ, pasaj merdivenlerinden aþaðýya doðru iniyordum. Niþanlýnla elele kaldýrýmda yürüyordun. Pasaja on, onbeþ metre kala beni fark etmiþtin. Son kez birbirimize orda bakmýþtýk. Dikkatli bakýþýný niþanlýn da fark etmiþti. Bir sana, bir de bana bakýyordu. Ben gözlerimi senden çevirip önüme bakmýþtým. Yanýmdan son kez geçip gitmiþtin. Bir daha da rastlaþmadýk seninle.
     Mektubumun sonuna yaklaþýyorum. Seni tekrar görmem mümkün olur mu, bilemem. Bildiðim þu ki, iyi ki seni tanýmýþým. Hayatýmýn en mutlu günleri o günlerdi. Hayatým bir öykü ise bil ki bu öyküdeki epey bir sayfada senin adýn geçmekte. Umarým mutlusundur ve umarým yüzündeki o tatlý gülümseyiþ hala duruyordur.12.04.2008
Erhan, Utangaç Erhan