Sen kýzdýkça höykürüyorsun
Ve iþte o zaman neyi söyleyeceðini hesaplamýyorsun
Ve hatta ne sukutu tanýyorsun ve ne de vicdanýn sesine kulak veriyorsun
Sanýyorsun ki her þey düzelecek ve dilediðin biçimde hissiyatýn þekillenecek

Hayýr, yazýk ki yanýlýyorsun
Ne bir hal býrakýyorsun ve ne de izandan kalan hazzý
Muhabbet adýna anýlaný, kalbin hüzün içinde maðduriyeti yaþamasýný
Þayet kýzmak ve hýrçýnlýk içinde konuþmak, nitelik olsaydý cehalet anýlmazdý

Bir bak etrafýna ve eþkâline
Sanki bir gaspiyersin, gönlün sesinden azade bir nefsin
Hani kýzgýnlýk þey tadandý, sükûnet tefekkür için bir sanattý ne kaldý
Ayrýlýk tohumlarý her yanýmdaydý o an senden ve nefesinden kurtulmak vardý

Þimdi nereye baksam hüzün
Heveslerim ve þevkim dalýndan hoyratça kopartýlmýþ üzüm
Ey karagözlüm, edebin yozluðunda nefes alan sözlüm, hani aðlayan göz
Hani ahde vefa, hani cefalar üzerine kavilleþtiðimiz sabýrda tutkun sevdamýz

Yalan dersen hükmediyorsun
Þayet yanlýþ dersen, tefekkür ve savunma baðýþlýyorsun
Çünkü sen rahmetin ikliminde nefesinle tevdi edilen müddeti yaþýyorsun
Ve ne kadar biliyorsun, þahadeti niçin tehir ediyorsun ve bir yargýç oluyorsun

Ne zaman zanlar aþkla anýldý
Söyler misin sevgiden hangi nefesler horlanarak dýþlandý
Düþünmek kime kaldý, iþte o an ve unutulan zaman vuslatla anlamlýydý
Ölümün týnýsý, mezarýn sýrrý, aþkýn harý ve kalbin sevdasýnda koklanan narý anla

Þimdi yaþarken öldüren sensin
Gülmeye hasret býrakan densizliðin sanki cehennem azabý
Ey sessizliðimde gönderdiðim niyaz, ha ne olur umutlarým için yaþat
Hasretin bedeli bu kadar elim olmamalý, bilmem ki þevk neden halden uzaklaþmalý

Gelin artýk sessiz çýðlýk duyulsun
Ve bir nida olarak muhabbetli kalplere akarak sorgulasýn
Hamiyetin letafetiyle, suhuletin ebediliðiyle kalbi hicranýmý aþkla ansýn
Ve geriye ne kalmýþsa, musalla taþý anlatsýn ve iki satýrlýk sürur Böyle anlamlaþsýn


Mustafa CÝLASUN