Kemal aðabeyin aziz hatýrasýna…



Hani, at iziyle it izi birbirine karýþtý ya!
Hani, ayaklar baþ oldu ya!
Hah… Ýþte tam da oradadýr hayatýn ince çizgisi…
Sen olsan býçak sýrtý derdin belki…

Be aðabey,
Býçak sýrtýnda yürüdün bir ömür boyu;
Acýlarý bal eylemesini de bildin,
Yoklarý var eylemesini de…
Varlýðý da yaþadýn doyasýya,
Yokluðu da…


Biliyorum…
En çok vefasýzlýk vurdu seni
Gümüþ kabzalý hançer misali…
Yitirdiðin yalnýzca varlýðýn olsaydý gam yemezdin…
Yemezdin…
Biliyorum yemezdin, be aðabey!


Biliyorum…
Vefasýzlarýn eline gümüþ kabzalý hançeri sen verdin aslýnda…
“Vurun… Beni sýrtýmdan hançerleyin” diye sen baðýrdýn adeta;
Hani, at iziyle it izi birbirine karýþtý ya…
At izine basan itlere de küsmedin üstelik!
Büyüktün, büyüklüðüne yakýþýrcasýna…


Biliyorum…
Biliyorum, be aðabey;
Anlamadýlar seni…
Anlayamadýlar… Anlayamazdýlar da…
Çaplarý yetmedi…
Yetmezdi… Yetemezdi…
Sen Aðrý Daðýydýn;
Onlar da cüce…


Biliyorum…
Aykýrý adamdýn, be aðabey!
Hiçbir zaman kabýna sýðmadýn…
Coþunca da aykýrýydýn,
Düþünce de…
Yýkýlmaz çýnar gibiydin ya!
Kasýrga hep sana vurdu ya!
Yýkýlýnca da gürültü kopardýn
Kýyameti andýran heybetli gürültüler
Ýz býraktý;
Minicik beyinlerde,
Daracýk havsalalarda,
Zelzele etkisinde…


Biliyorum…
Biliyorum, be aðabey!
Sözümün senden çok onlara olduðunu
Anlýyorsun deðil mi?
Hani, ayýralým diyorum:
At iziyle it izini…
Karýþmasýn it izleri;
Býraktýðýn küheylan izlerine…
Hani, diyorum ki;
Ýt itliðini bilsin… O kadar


Biliyorum…
Büyük acýlar býraktýn arkanda, be aðabey!
Yakýþmadý sana böyle ansýzýn çekip gitmek…
Sen,
Sen yenerdin her zorluðu…
Yenemezdi diyenin alnýný karýþlarým.
Ama çekip gittin iþte…
Devasa izler býraktýn;
Daðlarýn zirvesindeki erimez karlar üstünde…


Ne de güzel yazmýþlar arkandan gençler,
Siyah beyaz tasvirinin altýna:
“AYAKTA DURMAYI SENDEN ÖÐRENDÝK”



Cahit Kýlýç

15.01.2010 / Ýstanbul