Ýki doz yalnýzlýk alalý iki sene geçti. Ýyi hissediyorum kendimi. Arada bir yoklasa da, kalbim atýyor gayet saðlýklý. Anladým ki korkak adam sevilmezmiþ ve anladým ki hayat geçmiþi düþünerek, yürüyen merdivene tersten binmekmiþ.
Her durakta hýzlandýðýmý sanýp, daha birinci basamakta olduðumu bilmek hýrslandýrdý beni hayata. Evet kabuldeyim ve evet iyileþiyorum. Midem de bulanmýyor eskisi gibi. Sadece ufak soru iþaretleri var kollarýmda yara gibi. Neden?:Neden karar verme yetisi hepimiz de varken, mutsuz olmayý seçip, en sevdiðimizi de yanýmýza almaya çalýþýyoruz? Sonuç: Belki de hiç sevmediðimizden.. Ya da hiç bir zaman sevemediðimizden. Kim bilir?
Doktor bey iyileþebildim mi ? Ben iyimiyim sanki ? Tedavi sonuç verdi mi ?
-     Gayet iyisiniz Pelin haným. Sadece direnciniz hala geçmiþ deðil. Mutluluða direnç gösteriyor bedeniniz..
-     Peki doktor bey o kýsa süreli kalp çarpýntýsý neydi?
-     Bedeninizin oyunuydu eski alýþkanlýklarýný seviyor yaramaz.
-     Ben iyiyim ama tenim hala soluk bu aralar.
-     Artýk ilaçlarý býrakma zamanýnýz geldi. Þimdi sadece izleyici olun. Bitki çayýna baþlayýn. Az flört koyun içine biraz da gülümseme kaynatýn. Ve mümkün olduðunca az yazý yazýn. Parmaklarýnýz hala çok hassas.
-     Ya iyileþemezsem ? Ya hala güçsüzsem ve yine ayný döngüye girersem?
-     Hiç birþey olmayacak güvenin bana. Sadece arada tepki verecek bedeniniz, tam olarak kabulde deðilsiniz. Hemen bir bikti çayý yapýn kendinize. Aþk romaný alýn elinize.
-     Þiir gibi konuþtunuz doktor bey. Teþekkürler. Bir daha ne zaman geleceðim ?
-     Gelmeyin Pelin haným, gelmeyin artýk...