Nazým Hikmet – Kemal Tahir’e Mapusaneden Mektuplar
Nazým Hikmet’in 1940 yýlýndan 1950 yýlýna kadar kaldýðý Bursa Hapishanesinden Kemal Tahir’e yazdýðý mektuplarý okuyunca onun ne kadar deðerli bir sanatçý olduðu çok iyi anlaþýlýyor. Mektuplarýnýn her satýrý buram buram insan sevgisi, yurt sevgisi kokuyor. Hemen hiçbir mektubunda karamsarlýk, ümitsizlik yok. Her konuda iyimser. Kemal Tahir ve diðer yazarlarýn eserleri hakkýnda yaptýðý eleþtiriler yaratýcý yazarlýk dersleri niteliðinde. Ayrýca bu mektuplardan Nazým Hikmet’in edebiyatýn, hatta sanatýn her dalýnda ne kadar bilgili olduðu anlaþýlýyor. Ama o bununla hiç övünmediði gibi, tabii bilimler konusunda kendi cahilliðinden þikayet ediyor ve bu konu da kendini geliþtirmek için kitaplar getirtiyor ve çalýþmaya baþlýyor. Her fýrsatta Kemal Tahir’i de çalýþmaya ve yazmaya teþvik ediyor, bunun Türk insaný, Dünya insanlýðý için bir görev olduðunu belirtiyor. Ýnsanlýða bunu borçlu olduklarýný yazýyor. Kemal Tahir’i mektuplarla eðitirken, koðuþ arkadaþý olan Orhan Kemal’i de yanýnda yetiþtiriyor, onun Fransýzca öðrenmesine yardýmcý oluyor.
Kendisi ve ailesi parasýzlýktan kývranýrken, o yine de Kemal Tahir’e sýk sýk para gönderiyor. Hatta bir kýþ karýsý Piraye ýsýnmak için odun veya kömür alamamýþken, baþka bir hapishanede yatmakta olan çok yoksul ve hasta bir arkadaþýna para gönderiyor. Hiç tanýmadýðý kendisinden mektupla para isteyen birine de bir miktar para gönderiyor, bu tanýmadýðý kiþinin onun gönderdiði paranýn miktarýný beðenmeyip yazdýðý zehir zemberek mektuba cevap dahi vermeði gerekli görmüyor. Kendi geçimini saðlamak için dokuma tezgâhlarýnda çalýþýyor. Edebileceði herkese elinden geldiðince yardým ediyor.
Bu kadar yardýmsever, yüreði insan sevgisi ile dolu bir sanatçýnýn ömrünün en verimli olabileceði döneminde on yýlýnýn hapiste geçmesi, her vicdanlý insanýn yüreðini sýzlatýr. Mektuplarý okurken içiniz parçalanýyor, onun on yýlýný içerde geçirmesine isyan ediyorsunuz. Bu büyük sanatçýnýn özgürlüðünden mahrum olarak geçen günlerinde iyimserliðinden, insan sevgisinden, memleket sevgisinden hiçbir þey kaybetmemesi, saðlýðýný kaybetmesine, hakkýnda yalan yanlýþ þeyler yazýlmasýna raðmen asla ümitsizliðe düþmemesi, çalýþmaya eserler vermeye devam etmesi, hatta hapiste okumaya çalýþmaya daha çok zaman ayýrabildiðini, dýþarýda olsa gündelik iþlerle zaman kaybedip bu kadar çalýþamayacaðýný düþünerek kendini ve Kemal Tahir’i teselli etmesi büyük bir hayranlýkla okunuyor. Nazým Hikmet deyince tüm dünyanýn saygý göstermesinde onun bu sarsýlmaz karakterinin ne kadar büyük payý olduðu bu mektuplar okununca çok daha iyi anlaþýlýyor.
Bu büyük sanatçýnýn yazdýðý mektuplar herkes tarafýndan okunmalý ve aradan yarým asýrdan fazla zaman geçmesine raðmen hala hapiste gazetecilerimiz, yazarlarýmýz, bilim adamlarýmýz olmasý bizi utandýrmalý.