Ýþte þimdi ayvayý yemiþti. Evsiz barksýz, iþsiz güçsüz, parasýz pulsuz bir baþýna kalakalmýþtý. Hayatta sahip olduðu her þeyi bir anda elinden alývermiþlerdi.
Oysa ki dün gece yataðýna girerken baþýný sokacaðý bir evi, yaptýðý bir iþi, ocaðýn üstünde bir aþý vardý. Ta ki sabah olana kadar. Sabah olunca her þeyini kaybetmiþti. Hem de bir tek sözle:
“Seni azad ediyorum.”
Efendisinin aðzýndan çýkan bu bir tek söz onun hayatta sahip olduðu her þeyi kaybetmesine yol açmýþtý.
Yapayalnýzdý þimdi, þu koskoca dünyada ne gidecek bir yeri, ne de kendisine sahip çýkacak bir kimsesi vardý.
Ama gitmeliydi buralardan, çok çok uzaklara gitmeliydi, kaçmalýydý halkýn soru soran bakýþlarýndan:
“Niye ki azad etti efendisi bunu?”
Bilerek hiçbir kabahat iþlememiþ olmasýna raðmen kendisinin de sebebini anlayamadýðý bir þekilde durup dururken azad edilmesine bir anlam verememiþ, kendi kendisinden þüphe eder hale gelmiþti.
Kaçmalýydý hepsinden, kendisini kovan efendisinden, kendisine zan ile suç isnad eden halktan ve kendisinden.
Böylece çok uzaklara doðru giden yolda ilerlemeye baþladý.
Ancak yolu çok fazla uzak olmadý. Gün batýmýnda, önceleri nereden geldiðini anlayamadýðý bir ezan sesi iþitti. Þöyle bir etrafýnda dönerek sesin geldiði yönü tayin etmeye çalýþtý. Karþýki tepenin ardýndan baþka her yeri görebildiðine ve camiyi göremediðine göre, ses orada geliyor olmalýydý. Aceleci adýmla oraya yöneldi.
Camiye vardýðýnda yatsý ezaný okunmak üzereydi. Cemaate selam verdiðinde içeridekiler hep birden, daha önceden duymadýklarý bu sesin sahibini görebilmek için olduklarý yerde baþlarýný kapýya doðru çevirerek selamý aldýlar.
Yatsý namazýndan sonra cemaat musafaha yaparken yabancýnýn etrafýnda kümelendi.
Herkes bir þey soruyordu:
“Aç mýsýn?”
“Nereye gideceksin?”
“Kalacak yerin var mý?”
Karnýný doyurdular, yatacaðý yeri gösterdiler.
“Sabah ola, hayrola.”
Sabah namazýndan sonra ona külliyeyi gezdirdiler, buranýn birçok kimsesize sýðýnak olduðunu, eðer isterse kendisinin de burada istediði kadar kalabileceðini söylediler.
Kabul etti.
Medresede ilim tahsil etmeye baþladý.
Allah’ a kul olabilmek için öðrendi, öðrendikleriyle amel etti, talep edenlere öðretti, baþka da bir þey yapmadý.
Ýlim ile derecesi o kadar yükseldi ki devrin padiþahý ayaðýna geldi.