Denizcilikte : halat ucu anlamýndaki "çýma"yý, kâh iskeleye, kâh gemiye atan, baðlayan, savuran, kimi zaman gemiyi karaya düðümleyen, kimi zaman býrakan, karadan vapura vapurdan karaya köprüler ve anlamlar kuran, tahta sürgülü demir korkuluklu köprüsünden herkesin geçmediði, yolcu vapurlarýnda sýk rastlanan iskele yalnýzlýðýnýn, hayatý kazanma ve görev gibi anlayýþlarýn insanla birleþen kelimeleþmiþ hali...
Her hava þartýnda, iskele kenarýnda kimsenin umursamadýðý bir karaltý gibi durur, oysa koca gemiyi baðlayandýr iskele babasý denen iskelelerin muhtelif yerlerinde bulunan demir kafalara. Sonra bir de hýzlý hareketlerle tahta köprüleri sürüverir o demir kafalarýn þehri taþýyan aðýrlaþmýþlýklarýndan vapurun karnýndaki düþüncelerin ayaklarýna. Gemi sanki istemez karaya yapýþmayý, arkasýndan deniz çeker gibi uzaklaþýr hafifçe ve iþte o sýrada gerilir çýmacýnýn kalýn ipleri; Öyle ki o yüzden hep sökük sökük, lif lif duruþu görülür gerildikçe halatlar.., vapur kusar içindeki kalabalýðý önce, sonra þehir bir daha kusar vapurun içine, refüze edilmiþ kalabalýklar birbirine karýþýr deniz ile þehir arasýnda... Denizþehri olan diyarlardaki her ayak izinde, her seferde boynuna dev halatlar geçirilmiþ iskele kafalarýnýn infazî feryatlarý kalýr, o yüzden gövdeleri tuz ve martý gýrtlaðýyla bezeli gemiye binmiþ ve gemiden inmiþ her beden, biraz acý bir hikaye bulaþtýrýr þehre.
Her çýmacý, çýmacý deðildir iskeleye ilk vardýðýnda; Yavaþ yavaþ çýmacýlaþýr. Denize evrilen aklýný taþýyan gözleri deniz fenerine dönüþür aðýr aðýr, martý çýðlýklarýyla beslenir artýk çay bardaðý ve aklý, düþünceleri, kafasý çýmacýlaþtýkça; kalabalýklardaki her bedendeki giysileri her giysideki ipleri görür. O yüzden elleriyle deðil tüm bedeniyle bir anda kavradýðý halatlarý bütün insanlarýn düðmelerinden de geçiriverir, kimisini denize iliklerken, kimisini dönmemecesine karanýn iskele babalarýna, o hergün halatlarla boðulan kafalara mýhlayýverir, kimse farketmez; Vapurdan iskeleye sürdüðü tahta köprüyü tekmeleye tekmeleye geçen fütursuz deniz yolcularý da...
Bu deniz yolcularý dikkatle bakýldýðýnda aslýnda hiç de deniz yolcularý deðildir. Tek dertleri bir kara(nlýk) dan bir kara (nlýk) ya geçmektir; O yüzden deniz deðil düpedüz kara yolcularýdýr onlar. Gittikçe denizden uzaklaþan kara yüzleri ve durmadan çalan cep telefonlarý eþliðinde sakil bir alay gibi geçer giderler eze eze denizleri. Acýyla bir baðýrýr ki gemi, sesi iskele ötesi þehrin tepelerinde iki kez yankýlanýr ve her gece çýmacý, halatlarýný deliðinden geçirdiði dev iðneleri kendine batýrýr.
Ýþte, iskelenin feryatlarýnda debelenip duruyor gözükse de çýmacý, giþedeki deniz hatlarý görevlisinden, iskelede bekleyen tüm yolculardan, vapurun derinliðindeki çarkçýbaþýdan ve hatta kaptandan bile daha denizdir., tuzludur elleri kollarý, denizi denizden bakarak görür. Karada duran bir deniz eskisidir çýmacý, daha da eskiyenleri de deniz neferi..
iþte çýmacý her gönderdiðinde gemiyi ve yalnýzlýðýnda iskelenin o izlere bakarak içer çayýný, uzak uzak gemilere atarak çýmasýný.