Bir deveci uzaktan
Þehir, köy, kasabadan;
Dolaþmýþ diyar diyar,
Ticarette yapmýþ kâr.
Dönüyormuþ köyüne,
Bir maðara önüne,
Gelip girmiþ içine.
Yorgunmuþ ve susuzmuþ,
Biraz da uykusuzmuþ.
Demiþ: “Az dinleneyim,
Yorgunum gitmeyeyim.
Maðarada devem, ben
Korunalým güneþten.”
Yükünü indirirken,
Bir ses duymuþ içerden.
Dikkat kesilmiþ bir an,
Anlamýþ ki bir hayvan.
Ýyice merak etmiþ,
Sesten tarafa gitmiþ.
Görünce bir hoþ olmuþ,
Hayretten donakalmýþ.
Tam ateþin içinde,
Hem de orta yerinde,
Bir yýlan çabalýyor,
Ateþten çýkamýyor.
Ne delik var girecek,
Ne bir yol var gidecek!

Durumuna acýmýþ,
Biraz da telâþlanmýþ.
Ah, vah! Etmiþ, üzülmüþ.
Kafa yormuþ, düþünmüþ.
Þöyle demiþ yýlana:

— Yardým ederim sana.
O ateþin içinden,
Bekle kurtarýrým ben.
Þu torbayý atayým,
Ýçine gir bakayým.

Torbasýný fýrlatmýþ,
Mýzraðýný uzatmýþ.
Yýlan girmiþ torbaya,
Mýzraðýyla havaya,
Deveci kaldýrarak,
Yanmaktan kurtararak,
Ona iyilik yapmýþ.
Torbasýndan çýkarmýþ.
Yýlan, yerde diklenmiþ.
Diþlerini göstermiþ.
Islýk çalmýþ, seslenmiþ.
Adama þöyle demiþ:

— Dostum biraz dur hele,
Acelen nedir öyle?
Çok teþekkür ederim.
Hazýr açýk diþlerim,
Seni bir ýsýrayým,
Þükranýmý sunayým.
Ýyilik gördüm senden,
Kurtuluþun yok benden...

Deveci, þaþýp kalmýþ.
Pek kýzmýþ ve baðýrmýþ:
— Bu mu senin þükranýn?
Ne kötüdür ahlâkýn!
Ahlâklý ve erdemli,
Teþekküründen belli...
Batsýn þu huyun senin!
Sabret birkaç hâkimin,
Fikrine baþvuralým,
Kararýna uyalým...

Razý olunca yýlan,
Dýþarýya maðaradan,
Çýkmýþlar, yürümüþler.
Bir ineði görmüþler.
Çayýrlýktaymýþ inek,
Deveci göstererek:
— Gördün mü þu ineði?
Kum gibi onda bilgi...
Gel gidelim yanýna,
Bakalým kararýna.
Anlatalým, soralým,
Ne söylerse uyalým.

Anlatmýþlar sonunda,
— Hangimiz haklý bunda?
Ben kurtardým yanmaktan,
Isýrmalý mý yýlan?

Ýnek, yýlana dönmüþ:
— Yýlan, haklýsýn demiþ.
Her yýl bir buzaðýyý,
Süt doldurup kovayý,
Verdim, yaranamadým.
Bunlarý anlamadým!
Dün sabah suyolunda,
Kulaðýmla duydum da,
Bir kasaba sahibim,
Dedi: “Besiye çektim.
Ýnek biraz semirsin.
Getiririm kesersin...”
Be hey nankör, vicdansýz!
Duygusuz, acýmasýz,
Ýyiliðime karþýlýk,
Bu mu eline saðlýk?
Ýnsanoðluna iyilik,
Bence yapmak delilik...

Yýlan buna sevinmiþ.
Deveci þöyle demiþ:
— Sabýrlý ol, dur, bekle...
Bitmez ki bir inekle.
Þu aðaca soralým,
O ne söyler bakalým?

Yýlan anlatmýþ ona.
Yapraðýna, dalýna
Aðaç þöyle bir bakmýþ.
Neler çekmiþ, anlatmýþ:

— Ýnsan denen o mahlûk,
Bir acayip yaratýk!
Geldiðinde yanýma,
Yapraðýma, dalýma
Mutlak zarar verirler;
Bir yerimi keserler...
Ýnsanoðluna iyilik,
Vallahi bu delilik!
Evet, haklýdýr yýlan
Isýrsýn topuðundan...

Sözü tam bitmiþti ki,
Sanki bitmiþ bir tilki!
Deveci, son umutla,
“Ancak tilki yýlanla,
Baþa çýkar ve yener.
Yardým ederse eðer,
Kurtulurum yýlandan,
Selâmetle belâdan.
Tilki göreyim seni,
Haklý çýkar sen beni.”
Tilkiye bir göz kýrpmýþ,
Olayý da anlatmýþ.
O, baþýný sallamýþ,
Mesajý iyi almýþ.
Þöyle demiþ onlara:

— Ýnanamam, palavra.
Kocaman, iri yýlan
“Çýktý” dedin torbadan!
Bu yalana hiç kanmam.
Ben görmeden inanmam...
Küçücük torbaya mý?
Koca yýlan sýðar mý?..
Ýnsaf deveci, insaf
Vallahi biraz tuhaf!

Yýlan çok öfkelenmiþ:
— Gel gözünle gör, demiþ.
Sýðar mý, sýðmaz mýymýþ?
Görelim kim yalanmýþ?
Cinsim yýlandýr yýlan,
Bizde olmaz hiç yalan...

Girmiþ torbaya yýlan.
Tilki demiþ ki: — Davran!
Çabuk baðla aðzýný,
Ver onun cezasýný!
Ýyiliðe, kötülük
Böyle olmaz yiðitlik.

Deveci bir hamleyle,
Torbayý elleriyle,
Yakalayýp baðlamýþ;
Kayalýktan fýrlatmýþ.

Yýlan gibi insanlar,
Ýyilikten ne anlar…

Ahmet KARAASLAN