Canýn acýdýðýnda acýtana kýzamazsýn ki. Sen anca kendine kýzarsýn. Nasýl bu kadar salak oldum, nasýl canýmý acýtmasýna izin verdim diye. Peki, canýný acýtan da sen olunca o zaman ne yaparsýn? Kendine iki kat daha fazla kýzarsýn. Etrafýndakiler yaraný sarmak için hemen koþarlar, acýyan gözlerle sana bakarlar ve sen tam da o anda o gözlerin sahiplerinden iðreniverirsin. Çünkü ne olursa olsun birinin sana acýmasýna dayanamaz ruhun. O derece sinir bozucu durumda bile nazik olmak zorundasýndýr. Etrafýndakilerin acýma dolu bakýþlarýndan nefret etsen de farkýndasýndýr onlarýn belirli bir kýsmýnýn aslýnda seni düþündüðünü. Ýþte o kýsmý hangi kiþinin oluþturduðunu bilemediðinden herkese karþý kibar olman gerekir. O an her þeyden nefret edersin. Tam da kendinden nefret etme anýnda oradaki herkese ve her þeye teþekkür edersin. Çünkü kendine kýzmaktan, tüm sorumluluðu omuzlarýna almaktan ve kendinden nefret etmeye baþlamaktan kurtardýlar onlar seni. Ýþte bunu bilmek çok güzel. Ýnsanlarýn farkýnda olmadan sana yardým etmeleri çok iyi. Ama aslolan senin bir an önce kendini suçlamaktan vazgeçmeyi öðrenmen gerektiðidir. Ýþte etrafýndakilerden nefret etmen için bir sebep daha mükemmele bir adým daha yaklaþmaktan alýkoydular seni. Hadi nefret et onlardan!