Maviþ,yeni sahibinin yedeðinde oldukça uzun bir yolu kat ettiði halde yine de hayatýndan memnun görünüyordu.Çünkü bu yolculuk sayesinde,hem birçok yeri görmüþ oluyor ,hem de þimdiye kadar hiç tatmadýðý nefis otlarla midesini doldurabiliyordu.
Boynundaki yular,canýný biraz sýkmýyor deðildi,ama, nasýl olsa sonunda ona da alýþabileceðini düþünüyordu. Yolun iki yanýndan adeta fýþkýrýrcasýna çýkmýþ otlarýn hepsini yemek istiyor; sahibi ise ancak arada sýrada buna izin veriyordu.Maviþ,tombul memelerindeki sütün artmasý yüzünden onlarý taþýmakta güçlük çekiyordu. Buna raðmen býraksalar tüm yeþillikleri silip süpürecek kadar iþtahý vardý.
Yeni ahýrýna girdiðinde buranýn eskisine göre oldukça lüks bir görünümü olduðunu fark etti. Üstelik diðerindeki gibi baþka ineklerle hattâ zaman zaman misafir gelen baþka hayvanlarla bir arada yaþama zorunluluðu da yoktu. Gürültüler, patýrtýlar, acayip sesler ve hele o aðýz þapýrtýlarý artýk burada onu rahatsýz edemeyeceklerdi.
Birazdan güleç yüzlü bir kadýn elindeki bakraçla içeri girdi. Maviþ'in baþýný ve yelesini okþadý; sýrtýndaki beyaz tüylerini eliyle düzeltti. Belli ki onu seviyor ve "hoþ geldin" diyordu.Kadýn,gittikçe aðýrlaþan memelerindeki sütü saðýnca Maviþ,yeniden dünyaya gelmiþ gibi oldu. Biraz sonra ayný kadýn, taze ve yeþil bir kucak otu Maviþ'in önüne attý. Maviþ, mavi gözleriyle teþekkür etti kadýna. Tabii arkasýndan da sanki günlerce açmýþçasýna yeþillikleri yutmaya baþladý.
Maviþ'i yalnýz baþýna tam beþ gün dýþarýya býrakmadýlar. Maviþ, zamanýnýn çoðunu ahýrda dinlenerek geçirdi. Bazen de ya adam ya da kadýn tarafýndan etrafý tanýmasý amacýyla kýsa süren gezintiler yaptýrýlýyordu.

Beþinci günden sonra Maviþ'in iyi niyetinden emin olan sahipleri onu tek baþýna ve yularsýz olarak araziye býrakmaya baþladýlar. Maviþ bundan çok mutlu oldu, sahiplerinin güvenini kazanmak için elinden geleni yapmaya çalýþtý. Meselâ çok caný çektiði halde dört-beþ karýþ büyümüþ tazecik mýsýrlarla dolu tarlalara girmemek için zorlu nefis mücadelesi verdi ve kendisine sataþan diðer ineklerle kavga etmemek için çok sabretti...


Sabretmenin mükafatýný görmedi deðil! Nitekim,bir gün sahibi Maviþ'i köyün dýþýna götürdü. Maviþ bütün gün koþtu, zýpladý,oynadý...Her þey gerçekten çok güzeldi. Aðaçlar, otlar, çiçekler, sýcacýk güneþ ve o vahþi erkek...
O'nu ilk gördüðünde ne hissettiðini tam olarak bilemiyordu ama heyecandan her tarafýnýn titrediði muhakkaktý, O aný ahýrýna çekildiðinde tekrar tekrar hatýrlýyor, hayal âleminin enginliðinde mesut yüzüyordu...

Önce bir gürültü iþitmiþti, baþýný sesin geldiði tarafa çevirdiðinde, simsiyah dumanlarý havaya savura savura gelen o aþk ilâhýný görmüþtü. Önce eski köyündeki Karaboða’yý andýrdýðýný zannetti, fakat yaklaþtýkça fark etti ki ondan çok daha kuvvetli ve cüsseliydi.
O'na doðru yaklaþmalý mý yoksa uzaklaþmalý mý, bir türlü karar veremiyordu.Ayaklarýna kalsa ileriye doðru gitmeliydi. Acaba ayaklarýný dinlese miydi?..
Yanýndan geçerken baðýrmýþtý, acaba neden? Maviþ'in cazibesini fark edip baðýrmýþ olabilir miydi? Ya o arkasýndan kovalayanlar kimdi?...

Nerede Karaboða,nerede o? Arada daðlar kadar fark var ,diye düþündü. Ýlk çocuðunun yani Sarýkýz'ýn babasý Karaboða’yý,daha o zaman gözü pek tutmamýþtý.Köyde tek olmanýn verdiði kibirle dolaþan Karaboða, sanki lütfen onunla bir iliþki kuruyormuþ havasýndaydý.O an,acýdan baþka bir þey duymamýþ, karnýnda taþýdýðý yavrusundan yüzünü bile görmeden nefret etmeye baþlamýþtý. Doðduktan sonra da Sarýkýz'ý sevememiþti. Zayýf, çelimsiz, nazlý bir buzaðýydý, fazla yaþamayýp on beþ günlükken ölünce pek fazla üzülmemiþti bile...

Sahibi onu tekrar oraya götürsün diye sabýrsýzlýkla bekledi. Ýçindeki özlem acýya, acý karamsarlýða, karamsarlýk ölümcül bir ýstýraba dönüþüyordu.Sadece hayal kurmak artýk yetmiyordu, O'nu görmek isteði dayanýlmayacak bir hale gelmiþti.Bir ara kendi baþýna kaçýp gitmeyi düþündüyse de yolu bulamayacaðý korkusuyla bundan vazgeçti,
Ýkinci kez oraya gitmek için yola çýktýklarýnda bu sefer hazýrlýklýydý.Yolda su içmesi için serbest býrakýldýðý çeþmenin yalaðýnda uzun uzadýya orasýný burasýný yýkadý, sahibinin þaþkýn bakýþlarý arasýnda ayaklarýný yalaðýn içine soktu, ama yalak ufak olduðu için dört ayaðýyla birden içine giremediði gibi az kalsýn ayaklarýný da kýracaktý . Þap þap ayaklarýndan sesler çýkararak çeþmenin baþýndan .ayrýldýktan sonra þöyle bir silkinip üzerindeki su zerreciklerini döktü.Yol boyunca güzelleþmek için yalandý durdu…
Beklemeye baþladý. Caný ne koþmak ne de ot yemek istiyordu. Gözleri güneþin battýðý yerdeydi. Ne zaman güneþ karþýdaki daðýn arkasýnda kaybolursa o zaman O çýkýp gelecekti. . .Zaman oldukça yavaþ ve zor geçiyordu...
Yattýðý yerden kalktý,biraz gezindi, ilerideki erik aðacýnýn yanýna gitti, boynuzlarýnýn arasýna aðacýn gövdesini aldý, aðaca doðru abandý, sonra bu hareketten de vazgeçerek oracýða yatýverdi.

Beklediði an nihayet gelmiþti...Güneþ kaybolmaya baþlayýnca siyah dumaný ve ardýndan da O'nu gördü. Demiryoluna iyice yaklaþtý. Maviþ görüldüðünü fark etmiþti.Çünkü O, baðýrýyordu. Maviþ de tüm kibarlýðýný takýnarak "Möö,möö" diye cevap verdi.
Umdu ki yanýna gelince durup kendisiyle konuþacak. Baðýrarak geçip gidince aklý baþýna geldi.Peþinden koþan onca hayraný varken hiç durur muydu? Öyleyse niçin Maviþ O'nun peþinden koþmasýndý?.. Dumanlarý yuta yuta,koþtu koþtu...Bir müddet sonra dýþarýya iki karýþ fýrlamýþ diliyle ve pörtlemiþ gözleriyle yenilgiyi kabullenmiþ olarak durmak zorunda kaldý. Nefes nefese, baþý öne eðilmiþ , geri dönerken çok üzgündü...

O gece,gözüne uyku girmedi. Bütün çabalarýnýn boþa gittiðini düþünüyordu. Halbuki önüne çýkýp O'nu durdurabilirdi. Bir dahaki sefere gururunu ayaklarý altýna alýp bunu gerçekleþtirecekti. Günler çabuk geçse de bir gün yine oraya gidebilsem,diye düþünüyordu.
Yeni bir bekleyiþ baþladý...Öncekinden daha çok gün geçtiði halde dileði bir türlü yerine gelmedi.Bu nedenle zihninde, tek baþýna oraya gitmek düþüncesi gün geçtikçe aðýrlýk kazanmýþtý.
....Ýçindeki isteðin korkudan baskýn çýktýðý bir gün, yola koyuldu. Yine çeþmede yýkandý, temizlendi. Yoldaki nefis çiçeklerin üstünde saatlerce yuvarlandý.O’na güzel kokmak, temiz görünmek kýsacasý göz alýcý olmak istiyordu.
Güneþ daðýn ardýna çekilmeye baþlayýnca, demiryolunun ortasýnda durup bekledi. Geldiðini belli eden iþareti yani siyah dumaný görünce yüzü güldü. Az sonra O,bütün azametiyle göründü. Hýzla üzerine doðru gelirken bir yandan da tüm gücüyle baðýrýyordu...


Ne muhteþem andý o?..Ýþte sevdiði erkek, onun için coþkuyla baðýrýyor, onun için þahlanýyordu. Karþýlaþmalarý, kavuþmalarý, beraberliklerinin mutlu baþlangýcý artýk an meselesiydi. Maviþ,gerdanýný sallayarak,yuvarlak kalçalarýný oynatarak,tüm sevimliliðini takýnarak gözlerini kapattý .Ahhh vuslat, ahh!...
Gözleri kapalý O'nun erkekçe gür sesinin gittikçe yaklaþmasýný hissediyordu.Yaklaþtý yaklaþtý ve tüyleri diken diken eden, sinir bozucu bir gýcýrtýyla,saða sola fýrlayan kývýlcýmlarla her þey son buldu...
**********
Lokomotiften inen makinist, diðer tren personeline: "Bir inek daha gitti. Bu kaçýncý? Haydi, bir tutanak tanzim edin de fazla gecikmeden yolumuza devam edelim." dedi.
Biraz sonra birkaç yolcunun “vah,vah”larý arasýnda tren hareket etmiþti bile...