Henüz bir çocuktun seni ilk gördüðüm zaman,kýsacýk kesilmiþti saçlarýn.Kýz mýsýn erkek misin belli deðildi.Hâlâ bir türlü terk edemediðin emziðin bile aðzýnda duruyordu.Adi plastikten bir þeydi,ama senin için çok deðerli olmalýydý.Onu çýkarmak istediðin zaman elinle çýkarmýyor,tükürür gibi atýyordun aðzýndan.Sonra,tekrar emmek isteyince þöyle bir bakýyordun etrafýna,olura belki bir gözleyen vardýr.Gören olmadýðýndan emin olunca eðiliyordun yere sýký sýký kavrýyordun emziðini,sözde temizlensin diye elbisene siliyor ve götürüyordun aðzýna.
Dedim ya çok küçüktün sen o zamanlar;kýrýlacak,aðlayacak,küsüp konuþmayacak,evden kaçmaya kalkacak kadar.Elini tutturmazdýn kimseye,kim bilir teslimiyetten korkuyordun belki de.O küçücük aklýnla farkýna varabildiðin tek bir þey vardý:Güvensizlik…Herkesi kötü sanýyor,seni kucaklamak,öpmek isteyenlere korkunç gözlerle âdeta tiksinircesine bakýyordun.Olur olmaz þeylerden alýnýyor,her fýrsatta hiç de hoþuna gitmeyen bu ortamý terk etmek için bahaneler arýyordun.Kendi kendine de kýzardýn çoðunlukla;çünkü buna sebep biraz da senin cesaretsizliðindi.Azýcýk cesaretin olsaydý, hiç durur muydun buralarda?
Bugün sen büyüdün artýk.Toplumun içine karýþtýn bir birey olarak.Kendinle birlikte düþüncelerini de soktun toplumun içine,ama kimse seni tanýmýyor ve kimse senin düþüncelerini bilmiyor ki…Çünkü sen kendini saklamasýný ve korumasýný bildin.Hem þimdi sen eski sen deðilsin.Patikleri elinde tepinerek aðlayan,sevmediði insanlar tarafýndan bile sempati duyulan o minnacýk yavru deðilsin!
Benliðini aramaya baþladýðýn andan itibaren büyüdüðünü hissettin.Kaybolan benliðini bulmak için boþuna uðraþma;ama arayacaðýn yeri sor da söylesinler sana.Söyleyebileceklerini sanmýyor musun?Bir aðaç altýnda,okyanusa açýlan bir geminin güvertesinde,gökyüzünde süzülerek uçan bir kuþun kanatlarýnýn altýnda,kim bilir belki de çok daha yakýnda, mesela düþüncelerinin içinde…
Ýzini kaybettirdin,tanýnamayacak bir kýlýða büründün deðil mi?Ah dostum,çok yanýlýyorsun çok!Elinden bir türlü kurtulamadýðýn,gölge gibi seni izleyen o musibet var ya ,iþte onu yenemiyorsun deðil mi?Onu bir yenebilsen,bütün geleceðin kurtulacak sanýyorsun,ama ne yaparsýn gene cesaretsizliðin nedeniyle âciz kalýyorsun.
Ýsterdin deðil mi o musibeti ayaklarýnýn altýnda çiðnemek,en aðýr iþkenceyi yapmak;sonunda da gururlanarak kendi kendini kutlamak…Ýnan ki o musibet dediðin þey de belki farkýnda deðilsin ama toplumun sana telkini.Aslýnda “vicdan” denilen bir þey yok.
Biliyorum,þu an buna inanmak istiyorsun,ama inanmaktan da çok korkuyorsun.Yenemediðimiz tek þey korkudur,onu yenmemize engel de yine korkunun kendisidir.
Cesaret dostum,cesaret.Bak,tüm insanlýk senin arkandan bakýyor…