G Ö L G E L E R


Gece oldukça sessiz ve tenhaydý,ama gene de hafiften esen rüzgarýn oynattýðý yapraklarýn çýkardýðý hýþýrtý,kulaklara ulaþamýyordu. Bir þey doðuyordu, lakin daha kimsecikler doðduðunu anlamadan o yok oluyordu. Diðerlerini de ayný son bekliyor olmalýydý..Bu var oluþ ve yok oluþ savaþýnýn taraftarlarý sonsuz bir mücadelenin kansýz;fakat korkunç neticesini alabilmek için yaptýklarý uðraþýn yararýný görebilme umudunu hâlâ yitirmemiþlerdi.Bu isteksiz, ihtirassýz, gayretsiz ve belki de umutsuz, kendilerini anlatamýyormuþ gibi görünen varlýklar arasý savaþýn nedenleri ne olabilirdi?
Gök yüzünde bir yýldýz kayýyordu,daha doðrusu serseri bir gök taþý intihar etmeye karar vermiþti dünyanýn atmosferinde.Bilinmeyen bir diyardan bilinmeyen bir diyara yorgun bir yolcu son sefer hazýrlýklarýný isteksizce de olsa tamamlamýþa benziyordu.Gidecekti,gitmesi gerekti.Bu yolculuðun dönüþü olmadýðýný bilse de gene gidecekti.Kader bir yol çizmiþti kendisine,ama galiba biraz isteksizdi!
Karanlýk güzeldi,serin ve temiz bir hava sarmýþtý etrafý.Bitkin insanlar gündüzün verdiði yorgunluðu gecenin sýrtýna yüklemek amacýndaydýlar.Tümünü yutmak istercesine býrakýyorlardý kendilerini gecenin koynuna.
Çýlgýnca bir dönüþ ve alabildiðine korkunç bir bekleyiþ baþlamýþtý.Niçindi bu dönüþ,niçindi bu bekleyiþ?Normale ulaþmak,iyi ile kucaklaþmak,zamanýn akýþ seyrini izlemek var iken dönüþ ve bekleyiþ mefhumlarýnýn esiri olmak;ýstýrap,korku,umutsuzluk veren bir âlemin bekçisi olmak niye?Ey,ruhun kötü emelleri yeter artýk;býrak yakamýzý,senin çirkinliklerine, senin anlamsýzlýklarýna alet etme bizi!Ýstemiyoruz aþký,istemiyoruz güzellikleri,istemiyoruz umudu,yani bahþettiðin o yaþamý istemiyoruz.Senin iðrenç aþkýnýn “günah çocuðu” olduðumuz için senden gelecek olan hiçbir þeyi istemiyoruz.Bize “bizi” ver,yeter!
Aðlayan çocuðum,niçin bedbaht ettin kendini bir hiç,bir boþluk uðruna?Bak,sana gülen,seni kucaklayan,seni yeniden canlandýracak olan;sana tertemiz bir ruh,tertemiz bir aþk verecek olan yitik ümitlerin tanrýsý seni bekliyor.Haydi,durma,ona doðru koþ!Göreceksin,aradýðýn her þey var onda.Sana sunulan bu son kurtuluþu tepme,onunla bütünleþ,onunla “bir” ol!
“Belki” diyordu bir gölge.Bu “belki” ye katýldý diðer bir gölgenin “belki” si;onu takip etti tüm gölgelerin “belki” korosu…
Zavallý çocuðum,öylesine inanmaya susamýþtý ki..Bu susamýþlýkla öylesine inandý ki…Bilemezdi böylesine adi bir oyunun aktörü olarak tayin edileceðini.Saftý,temizdi bitmeyen oyunun baþlangýcýnda bile.Yitik ümitlerin tanrýsý onu deðil;o,yitik ümitlerin tanrýsýný kurtaracaktý.

Gölgeler’den kurulu yeni bir “belki” korosu geliyordu.Bu kez bir ekleme yaptýlar þarkýlarýna:Zavallý çocuðumun ölüm þarkýsý çalýyordu þimdi.Alabildiðine boðucu bir ses yükseldi ansýzýn,koro sustu:Yalnýz baþýna kurtuluþ yolunu bulanlar zafer kazanmýþtýr;yardým bekleyenler ise sonsuzluða kavuþmuþtur.
Gecenin karanlýðýnda kaybolan koronun arkasýndan baðýrýyordu tüm ümitsizler:”Kurtulduk…” diye;lâkin bu kurtuluþ yok oluþa giden yolun birinci kilometre taþýydý….