Pembe panjurlu bir evde yeþillikler içinde bir yalýda oturuyorduk Beþiktaþ kýyýlarýnda karþýmýzda ki evde
o kadar güzel bir kýz vardý ki çocukluk aþkým
gerçekler bir yanaydý herkes bilirdi aþkýn kahrýný ama
bizimkisi yanýp sönen bir ateþti.
Zaman geçiyordu ayrýlýk vaktiydi tam son günlerde her þey
üst üste geldi.
Dünyanýn bütün sýkýntýlarý üzerimde sanki. keþke
bütün aðaçlar kalem,bütün denizler mürekkep olsa,dertlerimi
anlatmaya yetmez diye düþünüyorum.
Ama aradan 10 sene geçmiþti birbirimizle karþýlaþýnca o kadar deðiþmiþiz ki sanki gözler alabildiðine giden topraklarda...
unutmayýn,aþk hayatta vardýðýnýz deðil,varacaðýnýzý hissettiðiniz uzak bir yoldur.aþka belki çoðu zaman varamazsýnýz.çünkü,aþk durmadan sizi o yola doðru çeker.
daima aþkýn peþinden gidersiniz yorulmazsýnýz çünkü aþkýn sevgisi size hayatý sevdirir.gideceðiniz yolda kýrýk kalpler duraðýdýr.