Saatin saniyesinin sesi oldukça rahatsýz etmiþti bu akþam. Oysa daha önce hiç kafaya takmazdý böyle sesleri. Banyodan gelen su damlalarýnýn saltolarla yere düþüþlerinin sesi ise çileden çýkardý en sonunda. Saatin pilini çýkarýp fýrlattý, banyo musluklarýný kapatmakla kalmadý bahçedeki ana su vanasýný dahi sýkýþtýrdý olanca gücüyle. Sigarasýný aradý her zamanki yerinde, bulamadý, masanýn üzerinde de yoktu. Dün cebinde her ihtimale karþý býraktýðý tek sigarasýný buldu ve çakmak aramak derdine düþmeden ocaðýn ateþiyle sigarasýný yaktý. Her bu þekilde sigarasýný yaktýðýnda burnuna saçlarýnýn uçlarýnýn yanmasýyla gelen koku ona çocukluðunu hatýrlatýrdý. Babasýndan gizli içtiði sigaralar, alelacele ocaktan sigarayý yakýp balkona veya bahçeye koþuþturmalar… Bir an hepsini özlediðini hissetti, belki de yýllardýr yalnýzlýðýyla baþ baþa kalmasýydý artýk ona anýlarýný anýmsatan þey. Yalnýzlýðýný yalnýz býrakmayý denedi çok kere, sevmeye çalýþtý, ama sevmeye alýþamadý. En sonunda kuþ aldý kendine bir tane, adýný koyamadý. Zaten kuþ da dayanamadý sevgisizliðe, ilgisizliðe ve kafesinin kapýsýnýn açýk olduðu bir gün özgürlüðe doðru yol aldý.
Saatin pilini atýnca bir kenara yeniden oturdu daktilosunun baþýna. Teknolojinin o kadar ilerlemiþ olmasýna raðmen hala daktilo kullanýrdý yazýlarýnda. Alýþamamýþtý bir türlü bilgisayarlarýn klavyesine, yavan gelmiþti belki de, ya da hala eski kafalý olduðunu düþünüyordu. Çok da üstelemezdi bu durumu, insan nasýl rahat yazarsa öyle yazmalý derdi, ister daktiloyla ister kaðýt kalem ister bilgisayar klavyesi. Yeter ki anlat içinde bekleyen güneþe hasret tüm bildiklerini…
Tam yeniden yazmaya koyulacaktý ki bugün yaþadýklarý geldi aklýna. Evet yazardý kendisi ve çevresinde olup bitenlere kayýtsýz kalamýyordu ne yazýk ki, grev yapan iþçilerin çadýrýný ziyaret etmiþti bugün ve yeni yeni yazmaya baþladýðý ve köþe sahibi olduðu bir kültür-sanat dergisinde bu dramý edebi bir dille anlatýp farkýndalýk yaratacak ve o insanlara beraber grev yapamasa da borcunu belki de bu þekilde ödeyebileceðini düþünecekti. Gitti ve dramý bizzat yaþadý, olaylarý birinci aðýzdan dinledi, bu ülkede insanlarýn ne kadar eþitsiz þartlarda yaþadýðýný düþündü, belki de eþit olsaydý tüm insanlar kendisinin yazar olamayacaðý geçti aklýndan, acý çekmeli miydi birileri daima dedi ama hepsi suya yazýlmýþ yazýlar gibi kayboldu birden usundan…
Muhabbet etti birer birer tüm emekçilerle. Dertlerini dinledi, üzüldü, isyan etti, kendisini onlarýn çocuklarý yerine koydu, evde ekmek bekleyen hanýmlarý, akrabalarý yerine. En sonunda gözleri aðlamaktan ve uykusuzluktan kan çanaðýna dönmüþ bir kadýna doðru yaklaþtý. Sanki yüzünde geçmiþinden anýlarý taþýyan, çocuk saflýðýnda umutlarýn yeþerdiði ve baktýðý zaman oradaki kasvetli havasýný daðýtan bir þeyler sezdi kadýnda. Kadýn ona bakmamýþtý hiç, elindeki kitabý bitirmek için satýrlarýn arasýnda süzülüyordu gözleri. Birden beyninde þimþekler çaktý, yýllar öncesine yol aldý dümeni bozuk bir gemiyle. Buðulu hayaller ve anýlar belirdi gözünde. Ve yaklaþtý o kadýna…