ÝZLER, YASLAR VE YAÞLAR

Bakýþlarýnda soru yoktu artýk. Sadece hüzün vardý. Beklemekten yorulmuþ bir yüreðin hüznü ve derin sitemi. Sorularýnla beraber umutlarýn da tükenmek üzereydi. Ama o bakýþ delip geçti baðrýmý… Söyleyebileceklerini duymayý hem istedim, hem istemedim. Kopuþ adým adým baþlarmýþ, ilk adým ne zaman atýldý bilemiyorum. Yaþamdan kopmuþ kara gözlerini çevir baþka tarafa, görmek istemiyorum.

Kara saçlarýn gibi kara mý bahtýn? Yoksa güneþi görmemek için kapattýn mý perdelerini, hapsettin mi kendini kendi içine? Çalýyorum kapýný, duysana, açsana. Elini uzatsana… Sen kendi yoluna ýþýk olmalýsýn ve beni duymalýsýn. Baþka yönlere bakma, yolun ortasýndasýn. Geri dönme. Sadece yürü, korkma. Yoldaþýn, sýrdaþýn olmaya geldim, beni içeri alsana. Kapýda kaldým, üþüyorum, gece ayaz.

Sahte gülücüklere, sahte alkýþlara kanmýþsýn… Onlarla beraber hayallere dalmýþsýn. Uyan artýk. Hâlâ bekliyorum. Az daha bekler giderim, kalbimi býrakarak. Bana söyleyemediklerini ona anlat bari. Ve sende kalsýn, geri gönderme. Baþka suallerimiz olmalý, yollarý beraber yürümeliyiz. Kendini dev aynasýnda görenler olsa da arkalarýný döndüklerinde ve sana baktýklarýnda küçülecekler. Bak ve gülümse sadece onlara.

Maziden kurtulabilmek için ne yaptýn? Terk etmek isteyip de edemediðinde ne dedin kendine. Seni býrakýp gittiklerinde istediðin bu olsa da acý çekmeyi tercih ettin. Suçladýn. Ama gitmelerini isteyen sendin. Gitmeleri gerektiðini biliyordun. Sadece söyleyen ve “ Git! “ diyen sen deðildin. Öyleyse bu acý niye?

Kendine idi en büyük yalanlarýn. Veda vakti geldiðinde “ Gitme!” dedin. Yine en büyük yalaný kendine söyledin. Çaresizlik ve imkânsýzlýktý seni besleyen. Yaþananlarý býrak artýk geride. Acýlar yaþamýþ olsan da yaþadýðýn güzel anlar hatýrýna hakkýný helal et geçmiþe. Ve sar artýk yaralarýný. Deseler ki “ o kadar kolay olmamalý, geçmiþ bizden hesap sorar. Biraz bekletip sonra affedelim.” Sen aldýrma onlara. Demlenmeye býrakýp, acýlarýn dibe oturmasýný beklerken sýzýlarýn artar. Ýliþkiler sürüp giderken dikkat edenlerden isek, kýrmaktan çekiniyor isek, acý çektiðimiz zaman bir dakikayý, bir günü bir yýl gibi, on yýl gibi yaþayabiliriz. Sen de yaþadýn, gözlerinde okudum. Acýnýn karasýydý gördüðüm.

Yaþama tutunmaya çalýþýrken, elinden geleni yaparken birden kendini bir boþlukta bulabilirsin. Ýþte o anlarda zaman geçmek bilmez. Takýlýp kalýrsýn o anda. “ YAS” lanýnca ayný zamanda “ YAÞ” lanýverirsin. Ama yenilenme zamanýn gelecek elbet. Yeniden çiçekler açacak gülüþlerinde, gönlünde.

Hâlâ büyümedin mi? Bunca ayrýlýða karþýn… Neydi istediðin? Yeniden sor kendine. “ Aþk”a âþýktýn sen. Her gelende gördüðün, görmek istediðin; bulduðun, bulmak istediðin aynýydý. Sen bir rüyada idin. Bir gün uyanacaksýn. Yaslarýný býrak artýk, unut. Beraber büyüyelim, beraber yaþlanalým. Gözyaþlarýmýz mutluluktan olsun, silelim karþýlýklý…

Kalk, geldim kapýna, çalýyorum, açsana. Uyan artýk… Vakit geldi. Elimi tutsana. Az daha bekler giderim. Yoksa beklediðin bu mu yine? Peki, öyle olsun. Gidiyorum. Hiç olmazsa kalbimi al yanýna. O anlatýr sana. Yaðmurlu bir gecede, bir umut trenine binip gideceðimi biliyor.

Gecenin bir yerinde bir yalnýz adam
Ve baþka bir yerinde bir kadýn,
Uzatmýþ elini umuda…
Önünde madde madde serilmiþ bir hayat
Sessizlik hâkim sokaklarda
Ruhlarýn çýðlýðý sarmýþ her yaný,
Bekliyor yolculuk saatini…

Seni de bekleyeceðim istasyonda. Belki gelirsin, belki de gelmezsin… Biraz bekler giderim. Haberimi alýrsýn birilerinden. Yine de gel, geç olsa da bekleyeceðim gittiðim yerde. Gel, uzak da olsa, yakýn da olsa… Silinsin izler, bitsin yaslar, kurusun yaþlar…
Müþerref ÖZDAÞ
02.02.201