Hayal kurmaya bile gücümüz yok.
Aynadaki ucubeyi görmemek için ayna kavramýný yitirdik.
Sen, ben, biz; yani ikimiz…
Zaman geçip giderken bedenlerimizi biraz daha uyuþturmak için kirletmedik mi?
Her türlü pisliðe masumiyetimizi, inancýmýzý, hayallerimizi, kahkahalarýmýzý, utancýmýzý…
Biraz daha uyuþmak için satýlýða çýkardýk.
Azap Krallýðýna yeterince uyuþmadýk mý?
Son bir umut yok mu?
Ýzin ver kurtulmaya çalýþalým kollarý canýmýzý acýtan zehirli örümceðimizden
Bazen acýyý yaþamak da güzeldir…
Bazen sevgisizliði ya da yalnýzlýðý hissetmek de güzeldir…
Bazen baðýra baðýra aðlayýp uyuya kalmak da güzeldir…
Sahte mutluluklar, zoraki gülümsemeler, kaybetmiþ bütün o insanlar…
Bizi yeterince dibe itmedi mi?
Görmüyor musun gerçek olduðunu sandýklarýmýz,
Dokunuyoruz sandýklarýmýz,
Sadece dikenlerden ibaret.
Son bir þansýmýz yok mu?
Ýstesek bütün kalbimizle ve gerçekten çok istesek.
Bizi yukarý çekebilecek sebeplerimiz olur.
Belki hayal kurabilmek için yeterince cesur oluruz.
Belki aynada gördüðümüz o zavallý þeylere acýmayýz.
Aynaya korkmadan bakarýz.
Ben bir prensese benzerim sen de beyaz atlý prense…
Sadece son bir çaba…