Bir kibrit çaktým karanlýða…
Üstüme yapýþan bebekleri silkeledim…
Ellerimi kanattýlar.
Hayata dilenci doðan bendim.
Ben onlarýn annesi deðildim ki…
Burada þarkýlarý kýrmýzýya boyarlar hep…
Burada sevgi satýlýk bir aynadýr
Ve kimse bir yüzle doðmaz.
Yaðmur yaðar,
Damlalar bebekleri acýtýr.
Göðüslerime vururlar.
Göðüslerimden ölüm akar sadece…
Ben onlarýn annesi deðilim ki…
Burada herkes kördür.
Görmezler,
Bebeklerin üstünden geçerler.
Burada herkes zavallý ödlek böceklerdir,
Bebeklere dokunamayacak kadar yoklardýr.
Cennetle cehennem aslýnda birdir.
Kötü olmakla korkak olmak arasýnda fark yoktur…
Kibritim yavaþça sönüyor.
Burada bebekleri sýmsýký tutmaz kimse…
Ellerden bebek yaðar yaðar…
Ýnsanlar canla kanla yýkanýr…
Her bir cenin býçakla yüzümü maviye boyar…
Ruhum kesilir…
Ben onlarýn annesi deðilim ki…
Benim ellerim dikenden…
Yalnýzca kendimi kanatarak uyuturum.