17.01.2010
Ýstanbul

‘ Bu þehir süslü boyalý kadýn ‘ (Bilecik sen benim anamdýn)

Gözlerini kenetlediði
Noktaya býraktýðý
Bir acýsý olmalý…
Yoksa,
Bir adam kýþýn ortasýnda
Bu kadar kendine soyunur mu?

I.
Ayrýlýk adamýn, aðzýn da kekremsi bir tat… Bütün ikilemleri tekleyen.
Haksýzlýðýn verdiði huzursuzluk kol gezerken hücrelerinde elindeki gümüþ halka’ya bakýp yaptýðý büyük bir fedakarlýkmýþ gibi bilinç altýnýn bile geride býraktýðý bulanýk geçmiþine sýðýnýp temize çekti kendini.
Ýþte…
Bu kadar basitti!

Hayallerini pazarlar birkaç kadýn’ý daha altýna alabilirdi.
Nasýl olsa daha gerçek aþk’a vakti vardý.
Henüz erkendi.

II.
Sonrasýnda intihar senaryolarý yazmaya koyuldu adam…
(Neden ölmesi gerektiðini bilmiyordu)
Bu onu haklý çýkarabilirdi.
Hem kimse bir ölüyü suçlamazdý.
Yalnýz deðildi,
Bir tren kompartmanýn da ölemezdi.
Trenden insin ilk iþi ölmekti.
Ýndi,
Ölmeyi denedi ama // ona da g.tü yemedi.

Ve bu hale sebep bir kadýn bedeniydi…
Biri ‘ya ruh’ mu? Dedi.
Ha!

ÇiðdemTaþ
Not : Yazýnýn giriþindeki ‘ Bu þehir süslü boyalý kadýn ‘ Tuðba Özerk'in Ýzmir þarkýsýndan alýntýdýr.