Yazý yazmak, çeliðe su vermekten güç bir iþ bence. Sözcüklerin rengi, usaresi, tadý henüz keþfedilemediðinden , onlarý birbiriyle kaynaþtýrmak ayrý bir özen ,emek ister.

Mektup ve kitap sözcüklerinin ayný mahreçli olduðunu düþünürsek, insan ömrünü bir kitap, yaþantýsýný da ahirete yazýlan bir mektup olarak düþünebilir miyiz acaba?

Bana sorarsanýz, hayat ahirete yazýlan bir mektuptur.Bazen uzun, bazen kýsa bir mektup ki hiçbir ayrýntý es geçilmez bu mektupta.

Bu mektubun, gizli yazýlan bölümleri olsa da günü gelince aþikar okunur. Ýpliðimiz pazara çýkar tabir yerindeyse.

Nedense, sevgiliye yazýlan mektuba özen gösterilir de en sevgiliye yazýlan mektuba gereken itina gösterilmez çoðunlukla. Ve yazým yanlýþlarýyla doludur hayat mektubumuz...

Bu mektubu güzel yazanlar, yazabilenler gerçek civanmertlerdir ve onlar ebedi saadeti kucalayabilecek olanlardýr kuþkusuz...

Zamaný gelip de mektubumuz okunduðunda, yine rahmeti sonsuzun rahmetine dayanmaktan baþka çaremiz yok. O anda yazým yanlýþlarýmýzý,imla hatalarýmýzý düzeltme fýrsatýmýz da yok. Çünkü atý alanla Üsküdar bir birinden çok uzaklarda artýk...

Demekki fani hayatýmzda yazý yazmanýn güçlüðü de bundan kaynaklý dersek; güzel yazý yazmak özen , gayret ister. Güzel, düzgün yaþamak daha fazla dikkat, kýlý kýrk yarmak ister...


Gönül kýrmamak, hak yememek ,kul hakkýyla huzura varmamak gerekir.

Belki o vakit,mektuptaki diðer yazým yanlýþlarýnýn üstü çizilebilir. onu da biz bilemeyiz, kendi bilir...
Selam ve dua...
Ankara,11.02.2010 Ý.K