Ýnsan ne için yaþar?

Nasýl oluyor da bir adam bir fikir uðruna ömrünü harcýyor?

Bir fikir nasýl oluyor da milyonlarý deðiþtiriyor?

Bir insan, çelimsiz, yaþlý ve kýrýlgan…

Bir düþünce, bir söz…

Kurþundan aðýr, okyanustan derin, gök kubbeden daha yüksek

Sözlerden böyle bir söz “affetmek”.

“Günahtan nefret ederim ama günahkârý sevmememe neden deðil” diyor.

Yakarýyor tanrýsýna ve yalnýz affetme gücü istiyor.

Affetmek, ama neyi?

Çocuk katilini dahi affetmek, kendi katilini bile…

Yücelmek böylece, tanrýnýn vasfýna sahip olmak

Ona böyle yakýn olmak…

Derinleþmek istiyor, anlamýný arýyor…

Ýnsanýn günahkârlýðýyla bile derinleþen anlamýný…

Aðýrlýðýný hissediyor, ruhunun aðýrlýðýný…

Nefreti biliyor.

Nefreti nefretle deðil sevgiyle beslediði ruhuyla aþmak istiyor.

Arýyor, kendisini kendinde…

Affedebilmek düþüncesinde bir yol buluyor.

Yollar insanlar kadar çok ve yollar arayan için…