Ah Caliban çok acýmasýzsýn dostum; görmüyor muyum sanýyorsun karanlýklarýma saldýðýn ateþ böceklerini, duymuyor muyum sanýyorsun suskunluklar ülkesine yolladýðýn hüzünlü çýðlýklarý, ah Caliban aziz dostum kokusunu almaz olur muyum hiç yüreðindeden toplayýp da topraðýma düþürdüðün kýrmýzý karanfillerin. Ama o denli çok þey var ki burada bilmediðin bilemediðin, bu nedenle kýzmýyor kýzamýyorum sana.
Sen de pekala biliyorsun ki yapraklarýmý kemiren týrtýllardan kurtulabilecek gücü bulabilse idim kendimde kökümü söküp yýllardýr bana can veren topraklarýmdan kapý kapý dolaþmaya baþlardým silmek için insanlarýn yüreðine yuva yapmýþ is lekelerini, damrlarýmdaki ýþýklardan ördüðüm toz bezleriyle. Yollara koyulurdum Caliban, ah aziz dostum, bir ezgi bulabilmek için seviþen yýldýzlarýn iç parçalayan aðýtlarýna. Eðer ben kurban etti isem saçlarýmýn arasýnda büyüttüðüm çiçekleri akarsuyun aynasýnda aðlayan ay ýþýðýna, göz yaþýnadönüþtürdümse eðer kalbimin arý suyunu bir esintilik ömrü olan gelincik yapraklarýnýn susuzlupuna, gözlerinde gükkuþaðý taþýyan gelecek kokulu çocuklar içindi, sevgilim içindi Caliban, bakýþlarýmdaki yorgun bulutlarý gözlerinde dinlendirdiðim kadýn içindi.
Ne acýdýr ki beceremedim Caliban ne sevmeyi ne sevilmeyi beceremdim, elime yüzüme bulaþtýrdým dostum, garip ama gerçek; beni sevenleri ben kýrdým, benim sevdiklerim de beni kýrdýlar ee etme bulma dünyasý. "Yaþamak Bir Sanattýr" demiþ adamýn biri ve ben o saat anladým kihiç bir zaman yi bir sanatçý hatta sýradan bir sanatçý bile olamayacaktým, yaþamayý öðrenemeyecektim dostum ama ölümü öðrenmek o denli kolay ki sakýn öðrenmeye kalkma hadi söz ver bana Caliban söz ver, bu yana gelmeyeceksin beni bekleyeceksin tamam mý dostum.
Ben mi? Çiçekler saksýlarýný, balýklar akvaryumlarýný, sanýklar sandalyelerini kýrdýðý gün, cellat cellatlýðýndan utandýðý ve söz sýrasý bende dediði gün suskunluk dönmüþ olacaðým inan.
Bekle beni Caliban.

Prospero