Sýnýrlanamazlýðýn duygusal döngüsünü meydana getiren aþkýn, “bugün baþlayýp bugün biten” bir ana dönüþmesi bize neyi gösterir?.

Sonsuzmuþ gibi görünen “aþk” kavramýnýn tükendiði ana gelmiþ bulunmaktayýz.
Yalnýzlaþmanýn keskinleþtiði çaðýmýzda partnerler arasýnda oluþan devasa uçurumun kaynaðý, geliþen teknolojiyle birlikte artan iletiþim olanaklarýnýn, bireylerde birlikteliði artýrmasý yerine tam tersi bir etki yaratmasýdýr.
Yalnýzlaþýmýn biçimlendirdiði tinsel durumlar, tek yaþamanýn rahatlýðýný bireylerde duyumsattýðý için, insanlar hoþ sohbet bir ortam yerine iletilerle, karþýlýklý ekran görüþmeleriyle yetiniyorlar.

Çaresizliðin dizginlenemediði, ruhlarýn özgürleþemediði, tüketim çýlgýnlýðýnýn arttýðý, insanlarýn birbirini göremediði, görmek istemediði, yüreklerin karardýðý zaman köprüsünden geçiyoruz.

Baðlanma korkusuyla devinen yürecikler, davranýþsal ve sosyal dengenin bozulduðu bu köprüde bir hayalet gibi birbirlerinin yanlarýndan geçerken herhangi bir elektiriksel bir etki bile duymak istemiyorlar.

At gözlüðüyle ilerledikleri ve aynada sadece kendilerini gördükleri için ürkekleþip bir cendere içinde sýkýþýp kalýyorlar.

Kendileri içindeki aþk kudretini görnek istemeyip baþka þeylere, gereksiz, faydasýz þeylere meylediyorlar.
Kalbin her atýmýndan doðan umutsal vurguyu duyup ama aldýrmýyorlar, sadece susuyorlar.

Karacaoðlan, “ Ölümden korkup da gününün sayan, ölür gider yar koynuna giremez” derken “zaman “ýn önemini vurgulayýp bir an önce sevginin dolu dolu yaþanmasýnýn gerekli olduðunun belirtmiþtir.

Diyeceðim þu ki:

Kendi içimizdeki sevgiyi boðazlamak yerine paylaþmak daha elzemdir.