ilk defa kestane mevsiminde köz geldiðim
çehresi bizsiz bozulmuþ baþþehir terminali

kocalarýna iki þiþte bir düðüm atan kadýnlar
dizi dizi koltuklarda
kayýp

perona çocuk düþenler, þehirlerden düþenler
ayakkabý sarýlmýþ karton yastýkta uyuyarak üþüyor
çok katlý çýðýrtkanlarýn aðzý þehir

kalabalýk, çok kalabalýk…

þehirden tuttuðu gibi otomatik tren beni diplerine çekiyor
içinden içine otelin odasýnýn

zaman ne zaman donmuþtur ki
saða sola dönüyorum olmuyor
dönmeliyim kendime bellediðim saçlara
bir yabancý gibi dönmeliydim
çýðýrtkanlarýn ellerinden kurtulmuþ ilk otobüsle
nasýlsa kimse hatýrlamaz buralarda kimseyi…..

yüzüme çarþafsýz battaniyeyi saçlarý
gibi uzatýrken saat on biri hala saymada
kýzým uyur, üstünü sevgilim örter
kaldýðým þehre yol ilk defa bitmez….

ayrýlýðým þimdi güvercin
kalbim þapkada unutulan tavþan
sihirbazýn seyircilerden sakladýðý

ýþýklar hemen sönsün!