Bu mektubu yazmaya baþlarken derin bir nefes aldým. Seni doldurdum ciðerlerime. Dört elif miktarý damarlarýmda dolaþtýn. Muhayyel bir iklimde, sana ve billûr sesine kanamasam da. Senin hayalini ciðerlerime çekmekten ayrý bir haz aldým.

Hurufat ehlinden ayn, þýn ve kaf’ý çaðýrdým muhayyel ülkeme. Davetime icabet ettiler. Lakin , adresini ve künyeni bilemediðim için sana ulaþamadým.

Keþke sen de burada olsaydýn. Semaveri senin için yakar, demliðe çayla birlikte ruhumu da koyar dumaný buðu buðu tüten bir çay yapardým. Çayýmýzý birlikte yudumlardýk. Biz susardýk, bardaklarýmýz bakýþýrdý… Ben, sýrf sevaplar gibi sesini duymak için, çayý beðenip beðenmediðini sorardým. Sen konuþmak yerine tebessüm ederdin. Hayallere dalardým.

Seni görmeyeli ne kadar zaman oldu? Hüznümden çetele tutamadým. Hep orta yerindesin yüreðimin. Bazen meserretimsin, bazen sükûtu hayalim.

Seni, bazen harflere anlatýyorum. Kime benzediðini soruyorlar bana. En çok da güzel he merak ediyor. Vav’sa zaten benim sýrdaþým. Elif de kaddini merak ediyormuþ… Ama nerde bende o kudret. Yüreðimin sesini kalemime aktaramadým. Vav’ýn dýþýndaki hurufat gideremedi merakýný…

Elimden gelse, seni ciðerlerime çektiðim nefesi ,sabah-ý haþre dek tutardým…

Her seher, sana bir þiir yazardým. Miþli geçmiþi, þimdiyi, geleceði harmanlardým mýsralarýmda… Þiirimin ilk ve son sözcüðü, ayn ,þýn ve kaf harflerinden müteþekkil olurdu…
Ben þiir okurdum , sen aðlardýn…

Sana yazdýðým mektubu, muhayyel bir zamanda muhayyel adresine yollamak adýna harf harf kelime kelime özendim yazdým…

Ey muhayyel ülkenin muhayyel perisi! Aþk Ýkliminde fazla tereddüte mahal verme, arayý fazla uzatma. Bu mektup, muhayyel ikliminin sýnýrlarýna ulaþmadan gel… Gel ki þenlensin dört yöremiz… Sýmsýcak dudaklarýnda sevgi tomurcuklansýn… Vefa, ortak paydamýz olsun. Ey can bildiðim hayal! Hayallerin gerçek olsun. Gökkubbe’de yankýlansýn hakkýn sesi . Sana kalbimin derunundan selâm olsun…
Ankara,16.02.2010