Her devrim yokolup gidiyor ve peþinden yalnýzca yeni bir bürokrasinin artýklarýný býrakýyor. -Kafka
 |
|
 |
|
|
||||||||||
|
Duha Koca oðlunu Yiðit Deli Dumrul’u, Geliniz tanýyalým, Neler yapmýþ bakalým... Bu er, bir kuru çaya Köprü kurmuþ ortaya. Parayla geçirirmiþ, Ücreti de þöyleymiþ: Otuz akçe geçenden, Kýrk akçe geçmeyenden! Geçmeyeni dövermiþ, Zorlarmýþ, geçirirmiþ. Bunu þundan yaparmýþ: O, bir hasým ararmýþ. Benden güçlü er var mý? Bahadýr, kahraman mý? Çýksýn karþýma benim. Erliðim, yiðitliðim... Hep dillerde söylensin, Urum’a, Þam’a gitsin... Bir gün köprü yanýnda, Çadýr kuran obada, Bir yiðit hasta düþmüþ. Hakk’ýn emriyle ölmüþ. Akrabasý aðlamýþ, Obadan feryat çýkmýþ. Deli Dumrul bu sesi, Ýþitince kendisi, Gitmiþ dörtnala ora, Þöyle demiþ onlara: — Bre sizi kavatlar ! Ne bu aðýt, feryatlar Benim köprüm yanýnda? Durun, aðlamayýn da! Susun kýzdýrmayýnýz, Vallah gider baþýnýz!.. Demiþler ki: — Ey Han’ým, Söyleyin ne yapalým? Ölmüþtür bir erimiz, Yaralý yüreðimiz... Dumrul, buna þaþýrmýþ. Yanlarýna yaklaþmýþ: — Bre söyleyin bana! Kim kýymýþ yiðit cana?.. Demiþler ki: — Bey, vallah Buyurmuþ Yüce Allah. Azrail ol buyrukla, Geldi al kanadýyla. Canýný alýp gitti, Billâh güzel yiðitti... Dumrul demiþ: — Deyiniz, O kimdir gösteriniz?.. Azrail denen kiþi, Nasýl yapar bu iþi!.. Kaâdir Allah tekliðin, Varlýðýn ve birliðin Hakký için sen O’nu, Göster bana kulunu. O’nunla savaþayým, Yiðidi kurtarayým. Bir daha can almasýn, Kullarýn aðlamasýn... Dumrul dönmüþ evine, Çekilmiþ hanesine. Bu sözleri Huda’ya Hoþ gelmemiþ Mevla’ya. Buyurmuþ ki ol Celil: “Bre deli, ey zelil!.. Birliðini tanýmaz, Emrime þükür kýlmaz. Dergâhýmda gezersin, Hem de benlik eylersin! Git þu deli kavatýn, Buyruk tanýmayanýn, Bir kez görün gözüne, Otur baðrý üstüne. Ten ve benzini sarart, Boðazýný hýrýldat! Þuna haddini bildir, Canýný al da getir...” O deli, bir odada Kýrk yiðit ortasýnda, Þarabýný içerken, Azrail gelmiþ birden! O an Deli Dumrul’un Duha Koca oðlunun, Tutmaz olmuþ elleri, Görmez olmuþ gözleri. Dünya âlem kararmýþ! Azrail’i çaðýrmýþ: — Bre ihtiyar hayret, Söyle, bu nice heybet!.. Görmeden kapucular, Ýþitmeden çavuþlar, Buraya nasýl girdin? Benim baðrýmý deldin! Görmez oldu gözlerim, Tutmaz oldu ellerim. Altýn kadeh elimden, Yere düþtü içmeden. Cûþ ediyor bedenden, Titriyor caným neden? “Aðzým içi buz oldu, Kemiklerim tuz oldu...” Kaným, iliðim dondu Bana böyle ne oldu? Sakalý akça ihtiyar, Görmesi yokça ihtiyar. Gözlerin fersiz senin, Heybetlidir bedenin! Ey ihtiyar, söyle bana Belâm dokunur sana... Böyle söylemiþ deli, Azrail de hiddetli: — Bre deli, fikirsiz! Dersin “gözlerin fersiz.” Gözümü beðenmezsin, Gerçekleri görmezsin! Nice kýz, gelinlerin... O ahû gözlülerin, Canlarýný almýþým, Analar aðlatmýþým. Bu ihtiyar hâlýma, Bakma aksakalýma. Ak ve kara sakallý, Ýhtiyar, delikanlý... Almýþým nice canlar. Ne aðalar, ne Hanlar Dayanamaz karþýmda. Bre kavat akþamda, Övünüp duruyordun, Azrail arýyordun! Ele geçirecektin, O’nu öldürecektin! Savaþ yapmak isterdin, Meydan, erlik dilerdin... Geldim ve karþýndayým, Þimdi canýn alayým! Canýný mý verirsin, Benle cenk mi edersin?.. Deli Dumrul sevinmiþ. Gülerek þöyle demiþ: — Ay! Azrail sen misin? Doðru mu, gerçek misin? Güzel ve yiðitlerin, Ýhtiyarýn, gençlerin, Sen mi aldýn canýný? Þimdi kestim baþýný! Ben seni geniþ yerde, Ýstiyordum, içerde Dar yerde iyi geldin! Öldürdüðün yiðidin, Canýný kurtarayým, Sana hamle kýlayým... Öz kýlýcý sýyýrmýþ, Çalmaya hamle kýlmýþ. Melek güvecin olmuþ; Kanatlanarak uçmuþ. Dumrul, buna çok gülmüþ. Böbürlenip, övünmüþ: — Yiðitler dinleyiniz! Belki siz de gördünüz. Azrail buradaydý, Hâlsiz bir ihtiyardý. O’nu öldürecekken, Kuþ olup pencereden, Uçup dýþarý gitti, Kapýyý göremedi... Kurtulur mu uçunca, Doðanla avlayýnca... Avcý kuþu salarým, Azrail’i tutarým... Kalkýp binmiþ atýna. Doðaný da yanýna, Alarak kýra gitmiþ, Ormanda, daðda gezmiþ. Birkaç güvercin görmüþ, Ýkisini öldürmüþ. Daðdan eve dönerken, Atý ile gelirken, Meðer atýn gözüne Azrail de görüne! Atý ürküp, þahlanmýþ. Dumrul’u yere atmýþ. Çaresiz, naçar kalmýþ Karabaþý bunalmýþ. Ak göðsünün üstüne, Basarak çenesine, Azrail çöküp binmiþ. Ona þöyle söylemiþ: — Deminden mýrladýydýn, Hýrlamaya baþladýn... Dumrul demiþ: — Azrail, Elaman, oldum rezil... Yeter Azrail, aman! Allah birdir yok güman. Seni böyle bilmezdim, Bilseydim söylemezdim. Þurada daðýmýz var, Üstünde baðýmýz var. Üzümleri sýkarlar, Ondan þarap yaparlar. Ol þarabý içenler, Deli deli söylerler... Þarap içtim, duymadým. Ne oldu anlamadým. Yiðitliðe doymadým, Beylikten usanmadým... Aman Azrail medet! N’olur beni býrak, git... Azrail demiþ ona: — Boþa yalvarma bana. Benim elimde ne var! Dön de Allah’a yalvar. Emir kuluyum ben de, Dileðini O’na de... Dumrul demiþ: — Öyle mi? Býraksana belimi. Madem ki veren, alan Affedip, baðýþlayan Kullarýný koruyan, Azim, Rahim ve Rahman Peki, sen ne belâsýn! Aramýzdan çýkasýn. Allah’la söyleþeyim, O’ndan medet dileyim... Allah ile söyleþmiþ, Görelim neler demiþ: — Yücelerden yücesin Kimse bilmez nicesin. Ulu Allah, Yüce Allah. Lailâhe illallah. Seni nice cahiller, Gökte arar, yerde ister. Cabbar Allah dâim duran, Settar Allah bâki kalan. Ne gökte, ne yerdesin Müminin gönlündesin. Ey Azim, ey Yaradan Meleði çek aradan. Canýmý alacaksan, Ya da yaþatacaksan, Azrail’e býrakma, O’nun eline koyma... Deli Dumrul’un sözü, Rabb’e çevrilen yüzü, Hakk Teâlâ’ya hoþ gelmiþ, Azrail’e bildirmiþ: Ey meleðim Azrail, Býrak ölmesin sefil. Bildi ya birliðimi, Anladý tekliðimi. Verdiðime þükretti, Benden medet diledi. Yerine bir can bulsun, Kendisi azat olsun... Azrail bu fermaný Ýþitince, o caný Alamadan çekilmiþ. Dumrul’a þöyle demiþ: — Yüce Allah buyurdu, Bana þöyle duyurdu: Yerine bir can bulsun, O deli azat olsun. Sen bir can bulacaksýn, Sonra kurtulacaksýn... Dumrul demiþ: — Kimim var? Ýki tane ihtiyar... Bir anam, bir de babam Verirler mi duyursam? Gel beraber gidelim, Onlardan isteyelim. Babasýnýn yanýna Varýnca demiþ ona: — Aksakallý, izzetli, Hoþ sohbet, tatlý dilli Bilir misin can babam, Ne oldu anlatamam... Nice oldu bilmedim, Küfürlü söz söyledim. Allah’a hoþ gelmedi, Meleðine söyledi. Azrail uçup geldi, Canýma kast eyledi. Ak göðsüme bastýrdý, Canýmý çýkartýrdý! Senden can istiyorum, Vermezsen ölüyorum! Oðul! der, aðlar mýsýn? Bir can baðýþlar mýsýn? Babasý demiþ: — Oðlum, Dumrul’um, aslan yavrum. Canýmdan bir parçasýn, Kýlýcýmda kabzasýn. Gelinimin çiçeði, Çiçeðin kelebeði. Dað isterse Azrail, Karadað’ý verdim bil... Yaylasý olsun, gezsin Yetmez derse istesin. Tümüyle develerim, Tavladan at vereyim. Akça, kara koyunlar Akçe, gümüþ, altunlar... Hepsini alsýn, gitsin Canýmý istemesin. Dünya tatlý, can aziz Anandan isteyiniz. Oðul, anan sevgili Hem benden merhametli... Babasý can vermemiþ, Anasýna göndermiþ. Varýnca anasýna, Dumrul demiþ ki ona: — Ana ana can ana, Neler oldu oðluna! Þaraplýydým bilmedim, Küfürlü söz söyledim. Allah’a hoþ gelmedi, Meleðine söyledi. Azrail uçup geldi, Canýma kast eyledi. Akça göðsüme kondu, Canýmý alýr oldu! Can diledim babamdan, Dedi: Ýste anandan. Ana, geldim yanýna Diyorum ki ben sana: Týrnaðýný takarak, Yüzlerini yýrtarak, Dumrul! der aðlar mýsýn? Saçýný yolar mýsýn? Ana yiðit oðluna, Bu Deli Dumrul’una, Ölürse acýr mýsýn? Bir can baðýþlar mýsýn? Anasý demiþ: — Oðul! Ay oðlum, Deli Dumrul... Dokuz ay taþýdýðým, Beþikte yatýrdýðým, Sarýp da belediðim, Akça sütümü verdiðim... Kalede tutulaydýn, N’ola esir olaydýn! Akçe verip alaydým, Kâfirden kurtaraydým. Yaman yere varmýþsýn, Saðlam yere çatmýþsýn!.. Can aziz, tatlý dünyam Ýsteme baðýþlamam... Anasý da vermemiþ, Azrail þöyle demiþ: — Anan, baban vermedi, Umutlarýn tükendi. Kim can verecek sana? Artýk yaklaþtýn sona! Canýný alacaðým, Ýþimi yapacaðým... Dumrul demiþ ki: — Aman! Allah birdir yok güman. Cevabýnda Azrail Demiþ ki: — Deli, rezil! Seni fikirsiz kavat! Aman diyorsun fakat Aksakallý babanla, Ak bürçekli ananla Konuþtun vermediler. Sana da söylediler. Yerine kim ölür ki, Daha kimin kalmýþ ki? Demiþ ki Azrail’e: — Biraz sabret, dur hele. Kucaðýnda bebekler, Hasretlim evde bekler. Onlarla buluþayým, Son kez vedalaþayým. Þimdi býrak yakamý, Sonra gel, al canýmý... Azrail “tamam” demiþ. Dumrul, eþine gitmiþ. Hanýmýna söylemiþ, Görelim neler demiþ: — Bilir misin hatunum, Nice oldu durumum! Þarap içtim, þaþýrdým. Bilemedim, yanýldým. Allah’a hoþ gelmedi, Meleðine söyledi. Azrail uçup geldi, Canýma kast eyledi. Ak göðsüme oturdu, Canýmý alýr oldu! Babamdan can diledim, Anamdan da istedim... Can tatlý, dünya þirin Diyerek Azrail’in Pençesine attýlar, Baþlarýndan saldýlar. Sana kalsýn daðlarým, Soðuk sulu pýnarým. Develerim, atlarým, Koyun dolu aðýlým... Kimi tutarsa gözün, Kimi severse gönlün, Onunla evlen ama Oðullarý býrakma. Onlar yetim kalmasýn, Boynu bükük olmasýn... Eþi de cevap vermiþ, Görelim neler demiþ: — Dumrul! Ne söylüyorsun? Bunu sen mi diyorsun! Göz açýp da gördüðüm, Bu nice bir kördüðüm! Gönül verip sevdiðim. Þah yiðidim, erkeðim; Damak verip emdiðim, Aþk ile seviþtiðim... Senin olsun daðlarýn, Mor salkýmlý baðlarýn Yurtlarýn, yaylalarýn, Soðuk sulu pýnarýn... Ýçersem kaným olsun, Yaylan mezarým olsun! Akçeni harcar isem, Atlarýna binersem, Tabutla kefen olsun, Gözüme toprak dolsun. Baþkasýna varýrsam, Biriyle de yatarsam, Alaca yýlan olsun Beni ýsýrsýn, soksun! Senin o namert baban, Canýný seven anan Ne varmýþ ki bir can da, Ben veririm sen kal da. Yer ve gök þahit olsun, Can sana kurban olsun… Eþi onun yerine Can verince erine, Deli Dumrul aðlamýþ. El açarak yalvarmýþ: — Yücelerden yücesin Kimse bilmez nicesin ? Gökte arar cahiller, Yerde ister gafiller. Hem gökte hem yerdesin, Müminin kalbindesin. Af buyuran Settar Tanrý, Daim duran Cebbar Tanrý... Yollarýn üzerine, Bu yurdun her yerine, Ýmaretler yapayým. Vakýflar kurdurayým... Canýný ikimizin, Baðýþla da ver izin. Ya al, ya býrak bizi; Ayýrma ikimizi… Dumrul’un yakarýþý Hoþ eyleyince Arþ’ý, Mevla nida eylemiþ; Meleðine bildirmiþ: Dumrul ile eþini, Affettim ikisini. Duâsýný beðendim, Yüz kýrk yýl ömür verdim. Ana-babasýna git, Ruhlarýný da kabzet... Dumrul’la helâllisi Baðýþlanmýþ ikisi. Korkut Atamýz gelmiþ, Duâ da söyle demiþ: — Duâ edeyim Han’ým Kabul etsin Allah’ým. Daðlarýn yýkýlmasýn, Sularýn kurumasýn. Aðacýn kesilmesin, Atýn sendelemesin. Kýlýncýn çentilmesin, Allah muhtaç etmesin. Yalvaralým Mevla’ya, Muhammet Mustafa’ya Bizleri baðýþlasýn, Esirgesin, saklasýn. Ahmet KARAASLAN 08/03/2000 - KAYSERÝ
ÝzEdebiyat yazarý olarak seçeceðiniz yazýlarý kendi kiþisel kütüphanenizde sergileyebilirsiniz. Kendi kütüphanenizi oluþturmak için burayý týklayýn.
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Anasayfa
| Þiir | Öykü | Roman | Deneme | Eleþtiri | Ýnceleme | Bilimsel | Yazarlar | Babýali Kütüphanesi | Yazar Kütüphaneleri | Yaratýcý Yazarlýk | Katýlým | Ýletiþim | Yasallýk | Saklýlýk & Gizlilik | Yayýn Ýlkeleri | ÝzEdebiyat? | SSS | Künye | Üye Giriþi | |
Book Cover Zone
Premade Book Covers
ÝzEdebiyat bir Ýzlenim Yapým sitesidir. © Ýzlenim
Yapým, 2024 | © Ahmet KARAASLAN, 2024
ÝzEdebiyat'da yayýnlanan bütün yazýlar, telif haklarý yasalarýnca korunmaktadýr. Tümü yazarlarýnýn ya da telif hakký sahiplerinin izniyle sitemizde yer almaktadýr. Yazarlarýn ya da telif hakký sahiplerinin izni olmaksýzýn sitede yer alan metinlerin -kýsa alýntý ve tanýtýmlar dýþýnda- herhangi bir biçimde basýlmasý/yayýnlanmasý kesinlikle yasaktýr. Ayrýntýlý bilgi icin Yasallýk bölümüne bkz. |