Merhaba yeniden demeyi istemem ama demek zorundayým. Yazmaktan kaçýndýðým aylarýn sonunda sensiz yapamadým diyorum.

Mürekkebin kokusu burnumun ucunu acýtýrken birden içime düþen bir ateþle sarýldým kaleme. Kalemimle kelamlarý okutayým dedim acemice…


Buruk acý yakýp yýkan, insanlýða olan inancýmý bitiren…


Birileri siyasetin dibine vurup ortamý gererken çýrpýnarak gencecik fidanlara birliði beraberliði hedef gösterdim.

Bir þeyler kökünden kýrýlmýþ, anladým.

Vuran vurmuþ dibine karanlýklar sarmýþ her yana.

Ýnsanlýk denilen ve kendilerini tanrý yerine koyan yabaniler dünyayý yemiþ bitirmiþ.


Türkiye’de neler olmuþ bitmiþ merak etmeden yaþayýp giderken, kendime cennet saydýðým duvarlarýn ardýna çýktýðýmda korku yüreðime kondu. Koþup saklanmak istedim duvarlarýn içinde. Tepede herkes birilerinin kuyusunu kazarken ben cennetimde yenidünya için fidanlarýmý güzellikle büyütmeye uðraþýyordum. O fidanlar ki içlerinde kin nefret yoktu. Onlarýn gözlerindeki ýþýkla neþeme neþe katýyorum her gün. Bilerek ya da bilmeyerek bana yaþama sevinci verdiler ya yaþamý borçluyum fidanlarýma…

Onlar anlamaz belki bendeki yerlerini…Ýnsanýn içini dýþýna çýkaran birer güneþ her biri…


Onlar benim çocuklarým…

Onlar benim öðrencilerim… Onlar benim güneþim… Onlar ki geleceðim, geleceðimin güvencesi…


Bir zamanlarýn burjuva yaþamýndan sýyrýldýðýmda çýrýlçýplak kaldýðýma inanmýþtým. Birilerinin burun kývýrdýðý o varoþlarda yaþamým renklendi. O insanlarla güldüm o insanlarla eðlendim. Onlarla ben varoldum yeniden ve onlarla dünyanýn gerçek manasýný anladým. Öncelerinin mal mülk hýrsýyla dolu olan zihnim nötralize oldu. Ne mal ne mülk de gözüm var. Bir tek amacým var ki geleceðe dair yeni ve güzel þeyler býrakabilmek. Kalýcý olan manevi deðerler ki bunu çoðu insan yaþamýnýn son demlerinde algýlar.


Birilerinin kapýsýný çaldým bugün. Ýstanbul kazan ben kepçe. Fabrika fabrika dolaþtým. Acil ihtiyacýmýz olan ve kurumun güvenliði için gerekli olan kabin bulmaktý arzum. Hemen hemen her kapýdan elim boþ döndüm. Hele bazýlarý bana akýlda veriyor. “Aman hocam sen ne uðraþýyorsun dilenci gibi. Topla öðrenciden birer lira dolaþma böyle; parayý ver al malý” demez mi? Ben bilmiyor muyum? O iþin para verilerek alýnacaðýný. Oysa ki imalat hatasý olan bir malzemeyi verebilme imkanlarý var. Onu da bir kenara býrakalým. Parayý ödemede vade yapýn dediðimde kredi kartý sormazlar mý? Merak ediyorum resmi bir kurumun kredi kartý olur mu?

Pek hayýrsever insanlar kalmamýþ bu dünya da… Eli boþ bir þekilde döndüm akþamüzeri. Sinirlerim gergin bir vaziyette girdim odama. Mahallemin güzel insanlarý gönlü zengin ahali halimi görünce geliverdiler odama…

O sinirle patladým onlara… Bir daha dolaþmayacaðým, size verdiðim sözü tutamadým deyiverdim. Hocam sen rahat ol, gerekirse toplar alýrýz sen üzülme yeter demezler mi? Günün en güzel finali buydu bence…

Bana bir kez daha insanlýðýn parayla deðil yürekle olduðunu gösterdiler. Varlýðým onlarýn varlýðýyla var olacak.

Benim tek derdim güvenlik kabini olsun, nice insanýn insan olmakla alakalý derdi var bu dünyada.